ฉูปินไห่ให้เสี่ยวหงฮวานั้นฝึกเจ้านกป๋ายป๋ายให้รับส่งสาส์นไปในยามราตรีกาล และในยามทิวานั้นนางจะมีนกเหยี่ยวสีขาวเกาะอยู่บนบ่าของนางตลอดเวลา สร้างภาพที่น่าเกรงขามแก่นางยิ่ง ดังนั้นมิว่าไปอยู่ในที่ใด ฉูฝุเหรินนั้นจะมีภาพลักษณ์ที่งามสง่า นางจะสวมเสื้อไหมสีหวานและเสื้อคลุมขนเตียวสีเงิน พร้อมทั้งมีนกอินทรีย์สีขาวที่ร้อยห่วงเท้าสีแดงสดอยู่บนบ่าของนางไป ดูแปลกตานัก
ลักษณะการแต่งกายเช่นนี้ ฉูหวางเคยให้สตรีในตำหนักของพระองค์นั้นแต่งกายคล้ายคลึงกันตลอดมา เป็นลักษรณะของสตรีของพระองค์ ที่มิมีผู้ใดคิดลอกเลียนได้ ในชาตินี้ทรงให้เสี่ยวหงฮวาแต่งกายเช่นนั้นและอยู่เหนือผู้คนนับพันในสกุลฉูต่อไป ยามก่อนผู้ใดแต่งกายเช่นนี้กลับดูดุร้ายนัก แต่ทว่าในยามนี้ฉูปิรไห่นอนเอนกายซดน้ำชาทำดวงตาปรือ
” อร่า เหตุใดนางจึงดูมิดุร้าย แต่น่ารักเหมือนเจ้าตัวน้อยๆ ที่ขนปุยล่ะ”
ฉูปินไห่ครางออกมาเบาๆ ทำให้กังเอ้าฉายหัวเราะขึ้นมาน้
