สวย | ที่มาของความสัมพันธ์ 2

1649 Words

หลังงานแต่งกิ่ง ฉันก็เครียดมาก คุณภัทรไม่โทร ไม่ทัก ไม่ติดต่ออะไรฉันเลย ฉันจึงตัดสินใจกลับไปทำงานปกติ ฉันอยากหาอะไรทำ จะได้ไม่ฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ ใช่… ฉันทำงานเป็นเด็กนั่งดริ้งค์ นั่งข้าง ๆ แขก ชงเหล้าให้ แต่ไม่ได้ขายตัวหรอก... เคยมีแค่ครั้งสองครั้งที่ฉันพลาดมีอะไรกับแขก แต่โปรไฟล์เขาดี ชื่อกาย เป็นหมอสูติเหมือนหมอเคน และฉันก็เพิ่งมารู้ว่าเขาเป็นเพื่อนกัน ตอนนั้นฉันทนไม่ได้จริง ๆ ฉันเมามาก จนเผลอยอมขายให้เขา เรามีอะไรกันแค่สองครั้ง ฉันก็หยุดมัน ฉันรับไม่ไหว… ปัจจุบันหมอเคนเขาก็รู้ว่าฉันเคยขาย... แต่ที่ไม่รู้คือ… คนที่ฉันนอนด้วยตอนนั้นคือเพื่อนเขา... เฮ้อ กลับมาหลังงานแต่งกิ่งเหมือนเดิม ตอนนั้นฉันกลับมาทำงาน... ฉันทำงานแบบหมดอาลัยตายอยาก นั่นล่ะ… ในหัวคิดแต่เรื่องคุณภัทร ฉันกลัวเขาทิ้ง กลัวไปทุกอย่าง ไม่รู้จะทำยังไงต่อดี... “สวยจ้ะ แขกห้องวีไอพี เรียกสวยจ้ะ” เจ๊มลเจ้าของร้าน เดินมาสะกิดฉันที่นั่งเหม่อ จนฉันสะดุ้ง เลือกฉัน? นี่ฉันอุตส่าห์นั่งหลบมุมแล้วนะ ที่มาทำงานเพราะได้กินเหล้าฟรี ได้ฟังเพลง เฮ้อ ฉันไม่มีอารมณ์นั่งเบียดผู้ชายเลย ให้ตาย! ฉันลุกขึ้นเดินไปที่ห้อง VIP ซึ่งห้องส่วนตัว... “สวัสดีค่ะ” เปิดประตูเข้ามา ฉันก็รีบยกมือไหว้แขก พอแขกวีไอพีคนนั้นหันหน้ามาเท่านั้นล่ะ... ไอ้หมอที่งานแต่งกิ่ง! เฮ้ย บังเอิญหรืออะไรวะ เขามาที่นี่ได้ไง! ฉันยืนนิ่งเบิกตากว้าง… จนเขาลุกขึ้น เดินยิ้มมาหาฉันที่ประตู “เจอกันอีกแล้ว” ฉันกำมือแน่น ถอนหายใจเซ็ง ๆ แล้วเดินนำเขาไปนั่งที่โซฟา “ตามมาเหรอ?” เขาหัวเราะ หึหึ ก่อนจะเดินกลับมานั่งข้าง ๆ ฉัน “ป่าว ฉันมันสายเที่ยวอยู่แล้ว ออกเวรเหนื่อย ๆ อยากรีเล็กซ์” ทำไมสายตาเขา ถึงมองฉันแปลก ๆ เหมือนเขากำลังสงสัยฉันยังไงอย่างงั้น “เฮ้อ โอเค ฉันชื่อสวย โอบได้ แต่ห้ามล่วงเกิน และที่สำคัญ...สวยไม่ขาย” เขาเลิกคิ้วขึ้นสงสัย แต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ ฉันจึงเริ่มชงเหล้าให้ ส่วนเขาก็นั่งมองฉันนิ่ง ๆ ก่อนจะเอาแขนมาโอบไหล่ฉัน และบีบมันเบา ๆ ฉันถึงกลับนั่งตัวแข็ง เพราะมือนุ่ม ๆ ของเขากำลังสัมผัสที่ไหล่ฉันเบา ๆ และบีบมันช้า ๆ โอ๊ย… ฉันเสียวท้องน้อยวูบวาบ ฉันเคยถูกแขกโอบหลายต่อหลายครั้ง ไม่เคยมีใครทำฉันรู้สึกแบบนี้เลย นี่เขาแค่บีบไหล่นะ มันเหมือนจะทำฉันมีอารมณ์เลย บ้าจริง! อีสวย แกเครียดเรื่องคุณภัทรอยู่นะ อะไรของแก... มีสติ มีสติ แกจะเงี่-น กับแขกไม่ได้! “เป็นอะไร ไม่สบายรึไง” เขาหันมาถาม แล้วยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ อีก โอ๊ย! จะถึงแก้มฉันแล้ว “อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ” ฉันพูดเรียบ ๆ มองตรงไม่กล้าหันไปมองเขา ถ้าหันไปตอนนี้มีหวังหน้าเราชนกันแน่ “เธอทำงานแบบนี้ได้ไง ถ้าแตะต้องตัวไม่ได้” เขาก้มลงมาถามฉันใกล้ ๆ อีกครั้ง พอเถอะ กูจะบ้าแล้ว! “บางกรณีเท่านั้น ช่วยทำตามที่บอกด้วย” “ฮ่า ๆ ฉันพอจะรู้ลิมิตสาว ๆ นั่งดริ้งค์ ว่าแตะเนื้อต้องตัวได้ประมาณไหน แต่ทำไมเธอทำได้แค่โอบไหล่ล่ะ” อะไรของหมอคนนี้วะ ฉันไม่กล้าอ้าปากตอบอะไรเขาอีกเลย ดูท่าทางเขาแล้ว คงไม่ใช่มือใหม่ที่เคยมาสถานที่แบบนี้! “กินเถอะค่ะ” ฉันรีบยกแก้วเหล้าที่ชง ยื่นให้เขา โอ๊ย! อึดอัด ฉันไม่เคยทำงานอึดอัดแบบนี้มาก่อนเลย เขามองฉันแปลก ๆ มองเหมือนสงสัย มองเหมือนสำรวจ มองเหมือนมีอะไรในใจ ฉันอึดอัดสุด ๆ จนเขาหยิบแก้วจากมือฉันไปดื่ม ดื่มไปมองฉันไป แล้วยังขยับมือเดิมมาบีบไหล่ฉันอีก “เด็กนั่งดริ้งค์ที่นี่ จูบได้ไหม” จูบ! ใครเขาจูบเด็กนั่งดริ้งค์กัน มากสุดแค่หอมแก้มเท่านั้นล่ะ ฉันไม่ทันตอบอะไร เพราะยังอึ้งกับคำถามเขาอยู่ อีหมอนี่มันเป็นหมอโรงพยาบาลไหน ทำไมถึงหื่นกระหายแบบนี้! ฉันนั่งบีบเข่าตัวเองแน่น จนมือนุ่ม ๆ ของเขาเชยคางฉัน ให้หันไปมอง “ไม่ได้ค่ะ อย่า... ทำแบบนี้” แต่ฉัน… ดันเผลอไปสบตาเขาแล้ว! ทำไมมีเสน่ห์จัง… ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ ตัวก็หอม มือก็นุ่ม ตาก็มีเสน่ห์ ปากก็น่าจูบ... จูบเลยดีไหม... ฉันค่อย ๆ หลับตาลง จนเจ้าของมือนุ่ม ใช้นิ้วโป้งยาว เขี่ยที่ริมฝีปากฉัน ‘ตึก ตึก ตึก’ ใจฉันสั่นรัว… เป็นอะไรอีสวย เป็นอะไร! “ไม่ได้ แต่ยอม... ใช่ไหม” เขาพูดเบา ๆ ทำฉันรีบเปิดตาทันที นั่นไงอีสวย... ตอนนี้เขาหัวเราะไม่หยุดเลย ฉันรีบคว้าแก้วเหล้าขึ้นมายกพรวด รวดเดียว ก่อนจะนั่งพิงโซฟาด้วยอารมณ์ที่ไม่เข้าใจตัวเอง “ที่มาเนี่ย ต้องการอะไร?” ฉันตัดสินใจถามตรง ๆ จนเขาหัวเราะลั่น แล้วมองฉันตาเป็นประกาย “ฮ่า ๆ ทำไม ฉันมาเที่ยวไม่ได้รึไง ไม่ต้องห่วง… ฉันจะดริ้งค์เธอหนัก ๆ” ฉันไม่สนเรื่องดริ้งค์หนักหรอก ฉันกลัวจะทนไม่ไหว เลยเถิด…แล้วพัง เหมือนที่ผ่านมา ฉันเงียบ และชงเหล้าให้เขาเรื่อย ๆ แต่ทว่าอีตาหมอคนนี้เขาไม่เมาเลย เขาคอแข็งมาก ฉันที่จิบด้วยนิด ๆ ตอนนี้ รู้สึกเริ่มจะมึนแล้วล่ะ “ฉันชื่อเคนนะ เธอชื่อสวยใช่ไหม จำได้” ฉันพยักหน้าตอบเบา ๆ เพราะตาเริ่มจะลืมไม่ขึ้นแล้ว “ยินดีที่ได้รู้จัก นี่จะจีบสวยเหรอถามตรง ๆ” “จีบ? ไม่รู้สิ รอสถานการณ์มันพาไปก่อน จะได้รู้… ว่าเข้ากันได้ไหม” ฉันหยุดมองหน้าเขาทันที เขาพูดจากำกวม แถมยังสองแง่สองง่ามอีก… แต่… มองยังไงก็หล่อ มีเสน่ห์ หุ่นดี จนอารมณ์ร้อนรุ่มในตัวฉัน มันสั่งให้… บีบต้นแขนเขา และลูบไล้สัมผัสไปทั่วแผงอกนั้นเบา ๆ ทำไมเขาทำฉันมีอารมณ์ขนาดนี้ แค่ฉันเห็นหน้าเขา แค่โดนเขาสัมผัสนิดเดียว มันก็ทำฉันร้อนผ่าวและต้องการไปทั้งตัว... จนเขาโน้มเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน เราสบตากันอยู่ชั่วครู่... ก่อนที่ริมฝีปากนุ่มคู่สวย... จะประกบจูบลงมา วูบ... ใจฉันหล่นวูบลงไปที่พื้น อารมณ์ร้อนรุ่มมันพุ่งขึ้นกว่าเดิม จนฉันเริ่มจูบตอบเขา และค่อย ๆ ส่งลิ้นไปชิมรสแอลกอฮอล์จาง ๆ จากริมฝีปากที่ร้อนระอุคู่นั้น ฉันถูกดันตัวนอนราบบนโซฟา เขาค่อย ๆ ไล่สัมผัสไซร้ซอกคอ ก่อนจะประกบริมฝีปากนุ่มพรมจูบไปทั่ว มันดีมาก ฉันไม่ไหวแล้ว... มันละเอียด และเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เร่าร้อน ลุ่มหลง… ฉันอยากได้เขา… อยากได้จริง ๆ ฉันเริ่มบีบไหล่เขาแน่น... จนมือใหญ่เริ่มลูบไล้ไปทั่วเรียวขา สลับกับพรมจูบแผ่ว ๆ ลงมา ตามเนินอก “เธอ... มีแฟนยัง” สิ้นคำถาม มันทำฉันมีสติ เปิดตาขึ้นอัตโนมัติ ใช่! ฉันมีแฟนแล้ว! ฉันมีคุณภัทรแล้ว ฉันทำแบบนี้ไม่ได้! ฉันรีบผลักเขา จนร่างสูงตกใจ ขยับไปนั่งที่ปลายโซฟา อีสวยแกทำแบบนี้ไม่ได้ ตอนนี้ความรู้สึกผิด มันกำลังรุมทึ้งฉัน ฉันไม่น่าเลย! “เอ่อ มีแล้ว อย่าทำแบบนี้ดีกว่า” ฉันนั่งก้มหน้า ไม่กล้ามองเขา จนหมอเคนขยับเข้ามาใกล้ ๆ ฉันอีกครั้ง “เขาไม่ว่าเหรอ ทำงานนี้ “ เขาถามนิ่ง ๆ “ว่าทำไม ฉันก็เจอเขาที่นี่ เฮ้อ แต่เขาก็ไม่อยากให้ทำหรอก ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้วมั้ง หายไปเป็นอาทิตย์แล้ว” นึกแล้วก็เศร้า น้ำตาไหลออกมาสะดื้อ ๆ ทั้งเรื่องที่เขาหายไป ทั้งเรื่องเมื่อกี้ มันทำฉันน้ำตาไหลพรากออกมาระรอกใหญ่ ขอโทษนะคุณภัทร… สวยน่าจะควบคุมอารมณ์ตัวเองกว่านี้ ฉันนั่งร้องไห้สักพัก จนเขายื่นทิชชูให้ฉันเช็ดน้ำตา… “ในฐานะที่ฉันเป็นผู้ชายที่เที่ยวสถานที่แบบนี้ ขอบอกอะไรเธออย่างนึงได้ป่ะ” เขามองไปที่แก้วเหล้าบนโต๊ะ มองนิ่ง ๆ จนฉันแปลกใจ...ว่าเขาจะบอกอะไรฉัน เรื่องจริงจัง? “ผู้ชายที่ทิ้งแฟนให้อยู่คนเดียวนาน ๆ มันไม่ปกติ รักได้ แต่อย่าโง่” ฉันนั่งนิ่งทันที นั่งคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาตลอดอาทิตย์นี้ ไม่ปกติ? ใช่ ไม่ปกติจริง ๆ ฉันโทรหา เขาก็ไม่รับ ไม่โทรกลับ ไม่อะไรทั้งนั้น ฉันจะทำยังไงดี ทำยังไงไม่ให้เสียคุณภัทรไป! ฉันเริ่มเครียด ยกเหล้าขึ้นดื่มไม่หยุด กินไปร้องไห้ไป พร่ำเพ้อพูดระบายอยู่คนเดียว เหมือนคนบ้า! “เธอ พอแล้วมั้ง” จนเขารีบดึงแก้วออกจากมือฉัน แต่ฉันไม่สนใจดึงมันกลับมากินต่อ “ไม่ต้องมายุ่ง ฉันเครียด เหมือนจะโดนทิ้งเลยว่ะ โอ๊ย ฉันไม่ดีตรงไหน ฉันไม่สวย หรือเพราะฉันทำงานแบบนี้ ถึงไม่มีใครคิดจริงจังด้วย! ฮือ ๆ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more