“แกผ่านไปได้สวย... ฉันเชื่อว่าแกเข้มแข็งกว่านี้ได้ กินข้าวนะ จะได้มีแรงเดินต่อ” แม่ป้อนข้าวฉันอีกครั้ง ฉันพยักหน้าไป กินข้าวไป น้ำตาก็ไหลไป มันทรมานสุด ๆ
มันไม่มีอะไรช้ำใจได้ขนาดนี้แล้ว ข้าวแกงที่โปรดรสชาติมันเฝื่อนไม่มีชิ้นดี จะกินอะไรก็ไม่อร่อยสักอย่าง... มันแย่ไปหมด ฉันอยากตายจริง ๆ
ฉันเป็นแบบนี้หลายวัน จนฉันผอมลงอย่างเห็นได้ชัด หลายวันมานี้ฉันไม่ได้ติดต่อใครเลยจริง ๆ มือถือที่เคยสั่นก็โดนฉันก็ปิดตายถาวร ฉันได้แต่นอนโง่ ๆ โง่ให้ทุกอย่างยังวนเวียนซ้ำเติมอยู่ ฉันอยากเข้มแข็งนะ แต่ใครจะไปไหว บอกตรง ๆ ว่ามันยากมาก
ใครจะว่าฉันโง่ จมทุกข์ก็ให้มันว่าไปเถอะ ลองให้มันมาเป็นฉันดู ฉันอยากรู้ว่ามันจะรับได้รึป่าว
“สวย ทำไมแกเป็นได้ถึงขนาดนี้” อยู่ ๆ กิ่งก็เปิดประตูเข้ามาในห้องฉัน ฉันตกใจ เช็ดน้ำตาแทบไม่ทัน เฮ้อ หมอเคนคงบอกมันแล้วสินะ
“ฉันโอเค” ฉันฝืนยิ้มไปทั้งน้ำตา ยิ้มจนกิ่งมันปล่อยกระเป๋าลงพื
