ฉันกลับมาสลัม ฉันไม่รู้จะไปที่ไหนแล้วจริง ๆ เพราะตอนนี้คนที่อยากกอดที่สุด ก็คือแม่...
กระเป๋าใบใหญ่ถูกลากเข้ามาในซอยสลัมเปลี่ยว ขี้เหล้าเมายา ตะโกนแซวฉันตลอดทาง แต่ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะชีวิตมันพังไม่มีชิ้นดีแล้ว
ต้นทุนฉัน มันมีเท่านี้ ฉันเกิดมันที่นี่ จะให้ดีกว่านี้ ฉันทำไม่ได้แล้ว ฉันไม่มีปัญญาจริง ๆ
น้ำตาฉันไหลออกมาเป็นสาย และมันก็ถูกเช็ดพร้อม ๆ กับมาสคาร่าที่เลอะออกมาเป็นวงกว้าง ชุดสวย ๆ ที่ฉันตั้งใจเลือกเพื่อจะใส่ไปบอกรักเขา แต่ตอนนี้… มันกลับมีแต่คราบน้ำตาเป็นดวง ๆ
“สวย แกเป็นอะไรวะ” ฉันหยุดยืนร้องไห้โฮ อยู่หน้าบ้าน ไม่กล้าแม้จะเคาะประตูเรียกใคร อยากรอให้น้ำตาหยุดไหล แต่สุดท้ายคนข้างในก็ได้ยิน
“แม่… ฮือ ๆ สวย… ฮือ ๆ” ฉันยืนปิดตาอยากให้น้ำตาที่ไหลออกมามันหยุดสักที แต่มันทำไม่ได้จริง ๆ ฉันเจ็บ เจ็บจนทรมานไปหมด เจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว
แม่เดินเข้ามากอดฉันแน่น มืออุ่
