The secret 15 : แต่งงาน
1672 Words
ฉันที่ยืนเกร็งไปทั้งตัวบวกกับอาการตกใจ ในขณะที่ฉันคุยโทรศัพท์ จู่ๆ พี่ไวน์ก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดโดยที่ฉันยังไม่ได้ตั้งตัวจนทำให้โทรศัพท์ตกแมะอยู่ที่พื้น
"พี่ขอโทษ ที่พี่ใจร้อนมากเกินไป พี่ไม่ฟังเหตุผลของน้องด้วยซ้ำ" ฉันพยายามผลักพี่ไวน์ออก แต่ยิ่งผลักเท่าไหร่ดูเหมือนจะยิ่งกอดฉันแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ในใจลึกๆ ฉันรู้สึกว่าอ้อมกอดของพี่ไวน์มันทำให้รู้สึกปลอดภัย
"พี่ไวน์ปล่อยหนูก่อนค่ะ หนูหายใจไม่ออก" ไม่นานฉันก็เป็นอิสระก่อนที่ฉันจะเงยหน้ามองพี่ไวน์ ที่กำลังทำหน้าตารู้สึกผิดอยู่
"อ้ะ จะทำอะไรคะ" ฉันก้าวถอยหลังทันทีเมื่อมือหนายื่นมาจับแก้มฉัน ก่อนที่ฉันจะยกมือเช็ดน้ำตาตัวเอง
"พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับน้อง แต่พี่จะช่วยน้องเอง"
ฉันอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะค่อยขมวดคิ้ว
"ตกใจอะไร" น้ำเสียงเรียบๆที่ถูกเปล่งออกมาพร้อมกับร้อยยิ้มจางๆ เป็นรอยยิ้มที่ฉันเห็นครั้งแรก
"เอ่อ...ปะ เปล่าค่ะ" ฉันละสายตาจากพี่ไวน์ก่อนก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ แต่ต้องเบิกตากว้างเมื่อคุณลุงใจดียังรอสายอยู่
(หนูเป็นอะไรหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้น)
"ไม่มีอะไรค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ ตอนกลับจากทะเลเดี๋ยวหนูไปหา" ฉันกดวางสายก่อนจะมองพี่ไวน์ที่จ้องมองมาที่ฉันก่อนจะขมวดคิ้ว
"มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"เปล่าครับ" ฉันพยัหน้าเบาๆ
"งั้นเข้าที่พักกันเถอะ ดึกแล้วด้วย"
วันต่อมา
ฉันเดินลงจากรถก่อนจะเดินเข้าไปร้านอาหารหรูร้านหนึ่ง "สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้ลุงวชิน ก่อนจะนั่งลงข้างๆป๊า หลังจากวันที่ฉันกลับจากเที่ยว ป๊าก็เลยนัดฉันทานข้าว แต่ก็มีลุงวชินอยู่ด้วย แรกๆฉันก็แปลกใจนิดหน่อยเพราะป๊าไม่ได้บอกว่าลุงวชินจะมาด้วย
"เป็นยังไงบ้าง เที่ยวสนุกไหม"
"สนุกค่ะ"
"งั้นมาเข้าเรื่องกันเลย" ฉันขมวดคิ้วก่อนจะหันไปหาป๊า
"เรื่องอะไรเหรอคะ"
"ป๊ากับวชินตัดสินแล้วว่าจะให้หนูแต่งงานกับลูกชายของวชิน" เคร้ง!! ช้อนฉันตกลงไปกระทบกับจานจนเกิดเสียงดัง
"อะไรนะคะ ป๊าจะให้หนูแต่งงาน" ฉันเบือนหน้าหนีเมื่อรู้สึกว่าอยากร้องไห้
"หนูอย่าโกรธพ่อของหนูเลยนะ ที่ลุงกับพลทำไปเพราะมีเหตุผลบางอย่าง"
"เหตุผลอะไรคะ ทำไมต้องให้หนูแต่งงานกับคนที่หนูไม่ได้รัก"
"หนูข้าว เพื่อความปลอดภัยของหนู ป๊าอยากให้มีคนคอยดูแลหนู" ฉันส่ายหน้ารัวๆ ฉันไม่ต้องการ
ฉันกำมือแน่นก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฉันรู้ว่าป๊าเป็นห่วงฉันอยากให้มีคนดูแลฉัน
"หนูข้าวฟังป๊านะ ป๊าไม่รู้ว่าคนร้ายจะจำหนูได้หรือเปล่า แล้วถ้าเขาจำหนูได้ หนูกำลังตกอยู่ในอันตราย ป๊าไม่อยากเสียหนูไปอีกคนแล้วนะ" ฉันเม้มปากแน่นพร้อมกับตัดสินใจ
"ก็ได้ค่ะ ถ้าทำให้ป๊าสบายใจ หนูข้าวก็จะแต่งงาน" ฉันไม่เคยเห็นแม้กระทั่งหน้าตาลูกชายลุงวชิน นิสัยใจคอเขาเป็นคนแบบไหน ถ้าแต่งงานกันแล้วเราจะสามารถอยู่ด้วยกันได้หรือเปล่า จู่ๆ หน้าของพี่ไวน์ก็ลอยเข้ามาในความคิด นี่ฉันหลอกพี่ไวน์อีกแล้วเหรอ พี่ไวน์จะรู้สึกยังไงเมื่อรู้ว่าฉันกำลังจะแต่งงาน
"แต่งานแต่งหนูขอไม่ต้องใหญ่มากนะคะ"
"ลุงจะไม่ขัด งานแต่งจะเริ่มอีกสองวันข้างหน้า หนูเตรียมตัวให้ดีๆนะ" ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"ค่ะ"
ผมเดินล้วงกระเป๋าก่อนจะเข้าไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งเดือนหนึ่ง "ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งนาน หล่อขึ้นเยอะเลยนะครับ"
"แกมาก็ดีแล้วไอ้ลูกชายตัวดี" ผมขมวดคิ้วทันที
"ป๊ามีอะไรหรือเปล่า อย่ามองผมแบบนั้นสิ มีอะไรเหรอครับคุณวชินคนหล่อ"
"ฉันจะให้แกแต่งงาน"
"ฮะ แต่งงาน ป๊าทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า อย่ามาอำผมเล่นน่า ป๊าก็รู้ว่าผมยังไม่พร้อมที่จะมีใคร"
"ฉันไม่ได้พูดเล่น อีกสองวันแกจะต้องแต่งงาน แล้วอย่าคิดจะหนี ฉันก็จะตัดหางปล่อยวัดทันที"
"ป๊าทำแบบนี้ไม่ได้นะ ม๊าละ ม๊ารู้เรื่องหรือเปล่า ผมจะฟ้องม๊าว่าป๊าบังคับผม"
"ม๊าแกนั่นแหละคนต้นคิด ฉันมีรูปเจ้าสาวของแก" ผมมองรูปที่วางอยู่ตรงหน้าก่อนจะขมวดคิ้ว ไม่นานรอยยิ้มของผมก็ค่อยๆเผยออกมา
"คนนี้เหรอเจ้าสาวของผม"
"ไง สวยใช่ไหมล่ะ ถ้าไม่อยากแต่งก็ได้นะ เดี๋ยวจะไปคุยกับพ่อน้องให้"
"ป๊ากำลังประชดผมอยู่ใช่ไหม ถ้าบอกว่าเป็นน้องตั้งแต่แรกผมก็ไม่ปฎิเสธหรอก" ผมเลิกคิ้วมองป๊าพร้อมกับอมยิ้ม
"แล้วแกไปรู้จักหนูข้าวตอนไหน"
"เรื่องมันยาว แต่ป๊าอย่าพึ่งบอกน้องนะ ว่าผมเป็นคนที่น้องจะต้องแต่งงานด้วย" คนตรงหน้าขมวดคิ้วทันที
"แกจะทำอะไร ถ้าจะคิดทำเรื่องไม่เป็นเรื่องหยุดเลยนะ"
"เปล่า ทำไมป๊าชอบมองผมเป็นคนแบบนั้นอยู่เรื่อยเลย"
"วันๆควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า งานที่บริษัทก็ไม่ช่วยลุง"
"ป๊า ก็ผมมีงานที่อู่นี่ ธุรกิจของผมกำลังไปได้ดี เดี๋ยวว่างๆผมเข้าไปช่วยงานที่บริษัทก็ได้ ป๊าเถอะจับโจรได้ยัง เห็นข่าวฆาตกรรมเกลื่อนเมือง"
"แกจะมาย้อนฉันทำไม รีบไปไหนก็ไปเลย"
หลังจากผมขับรถออกจากสถานีตำรวจก็มุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันที ตึก ตึก ผมเดินไปเรื่อยๆจนหยุดยู่ที่ห้องๆหนึ่ง "เข้ามาได้ครับ"
"สวัสดีครับคุณอา" ผมยกมือไหว้ผู้ชายตรงหน้า ก่อนจะนั่งลงตรงข้าม
"วันนี้มาหาอามีอะไรอีกล่ะ หรือลิลลี่ไปทำให้ไวน์ไม่สบายใจ" พูดถึงลิลลี่เธอเป็นลูกสาวของอาสมรักษ์ ผมกับลิลลี่เหมือนกับเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่ผมรู้ว่าลิลลี่คิดยังไงกับผม ลิลลี่คอยทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าเป็นอะไรกับผมแต่จริงๆแล้วผมคิดกับลิลลี่เป็นได้แค่น้องสาวเท่านั้น
"เปล่าครับ คุณอาพอจะอธิบายและบอกวิธีรักษาผู้ป่วยที่กลัวเพศตรงข้ามได้หรือเปล่า" อาสมรักษ์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย ถ้าให้เดาท่ากำลังคิดว่าผมแปลกแน่ๆ ปกติผมจะไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่น
"อืม จริงอาก็มีคนไข้เป็นโรคนี้เหมือนกัน จริงๆโรคกลัวผู้ชายก็เหมือนกับโรคกลัวชนิดอื่นๆ ที่มีสาเหตุหลายปัจจัย แต่โดยส่วนใหญ่อาจเกิดจากประสบการณ์เลวร้ายที่จำฝังใจมาตั้งแต่เด็ก มีกรณีที่ถูกกระทำชำเราหรือถูกทำร้ายโดยผู้ชายในวัยเด็ก โดยความกลัวขั้นสูงสุดจะถูกบันทึกเหตุการณ์และสิ่งที่ตัวเองรู้สึก ณ ขณะนั้นไว้ที่ต่อมใต้สมองส่วนกลางจะฉายเหตุการณ์นั้นซ้ำๆอยู่ในหัว จนแสดงออกมาเป็นความกลัวติดตัวมา"
"แล้วพอจะบอกวิธีรักษาได้ไหมครับ" คุณอามองหน้าผมก่อนจะเผยยิ้มออกมา
"มีอะไรที่ปิดบังอาอยู่หรือเปล่า ปกติไวน์จะไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ทำไมจู่ๆถึงอยากรู้ล่ะ"
"ผม...มีเพื่อนมีอาการลักษณะนี้ครับ เอ่อ...คือ" คนตรงหน้ามองผมอย่างไม่เชื่อ ก่อนที่ผมจะพูดติดๆขัดๆ
"หึๆ อย่างคนไข้ของอา อาแนะนำให้บำบัดโดยเผชิญหน้ากับสิ่งที่กลัว" คนไข้ของคุณอาคือข้าวฟ้างั้นเหรอ
"แต่ถ้าไวน์อยากช่วยเพื่อนก็แค่เริ่มจากค่อยๆทำให้เขาคุ้นชินกับสัมผัส ทำให้เขาเปิดใจ ทำให้เขารู้สึกดีรู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่ใกล้เรา อย่าทำอะไรวู่วามถ้าเกี่ยวกับการถึงเนื้อถึงตัว เพราะผู้ป่วยโรคนี้จะตื่นกลัวเวลาถูกสัมผัสง่าย หากเขากลัวอาการข้างเคียงก็จะส่งผลให้หายใจถี่เร็ว หายใจไม่สะดวก ซึ่งมันจะเป็นอันตรายกับผู้ป่วยมาก" หลังจากฟังอาหมออธิบายจบผมก็ขมวดคิ้วทันที น้องต้องอดทนกับโรคนี้มานานแค่ไหน
"ขอบคุณอาหมอมากนะครับ"
"ลิลลี่มาบอกอาว่ามีผู้หญิงชื่อข้าวฟ้าตามจีบไวน์ ใช่ข้าวฟ้าคนเดียวกันกับคนไข้อาหรือวเปล่า ผมชะงักนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ซึ่งทำให้คนตรงหน้ายิ้มเล็กน้อย
"จริงๆ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าสาเหตุที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้มันเกิดจากอะไร"
"ข้าวฟ้าเคยถูกกระทำชำเราหรือเคยเกือบถูกข่มขืนตอนวัยเด็ก ตอนนั้นอาพบหนูข้าวครั้งแรกตอนที่วชินพามาหา" ผมขมวดคิ้วทันที ป๊าเกี่ยวอะไรด้วย
"ป๊ากับข้าวฟ้ารู้จักกันเหรอครับ"
"วชินไปช่วยข้าวฟ้าทันซึ่งทำให้ข้าวฟ้ารอดจากคนร้ายคนนั้น แต่อย่างที่อาบอก เพราะข้าวฟ้าเคยเจอเหตุการณ์น่ากลัวแบบนั้นจึงทำให้ฝังใจเกิดความกลัว อาก็ไม่รู้เรื่องอะไรมาก แต่ยังไงอาก็ฝากคนไข้ของอาด้วยนะ ข้าวฟ้าเธอเป็นเด็กดีมาก ต่างจากลิลลี่ที่ชอบทำให้ไวน์ปวดหัวอยู่เรื่อย นี่ถ้าไวน์แต่งงานไปลูกสาวอาคงทำใจไม่ได้แน่ๆ" ผมได้แต่ยิ้มให้อาหมอ
"ลิลลี่ก็เป็นน้องสาวผมคนหนึ่ง "
- Writer
