“แม่คะ” ฉันเดินเข้าไปหาแม่ที่นอนดูทีวีอยู่ในห้องพัก ผู้ชายที่เป็นคนของเขาวันนั้นจัดการเรื่องห้องพิเศษให้แม่เรียบร้อย ทุกอย่างดีหมดเหมือนฉันกับแม่เป็นเศรษฐีมีเงินเป็นร้อยล้าน แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่และฉันก็ไม่รู้ว่าต้องนอนกับเขากี่รอบถึงจะพอกับจำนวนเงินที่เขาจ่ายให้
“อ้าวเจ้าขา แม่นึกว่าไม่มาแล้วซะอีกลูก” แม่ละสายตาจากทีวีมายิ้มให้ฉันด้วยน้ำเสียงดีใจฉันก็เลยเดินไปกอดแม่ที่นับวันอาการก็ยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ ผิดจากก่อนผ่าตัดที่แม่แทบจะไม่มีแรงพูดด้วยซ้ำ
“ต้องมาสิคะหนูคิดถึงแม่มากเลยรู้ไหม กินข้าวกินยารึยังคะ วันนี้อาการแม่เป็นยังไงบ้างปวดแผลอยู่รึเปล่าคะ” ฉันยิ้มให้แม่แล้วก็รีบถามอาการแม่แต่สายตาแม่ดันมองไปที่ประตูแล้วก็หันมามองฉันพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเพื่อจะถามกลายๆ ว่าคนที่เข้ามาพร้อมฉันเป็นใคร
“ใครจ้ะ” นั่นไงแม่กระซิบถามแล้วยิ้มกริ่มขึ้นมาเลย บอกแล้วไงคะว่าแม่ต้องคิดไกล ฉันเคยพาผู้ชายคนไหนม
