“นี่...” หญิงสาวคิดจะร้องประท้วง
“ชู้ว...ขอเวลาไม่กี่นาทีรับรอง” เขาปรามเสียงเบา เจ้าของไหล่มนจึงยอมจำนนนิ่งลงเสียบ้าง เมื่อมั่นใจแล้วว่าคนตัวเล็กสงบเซบาสเตียนจึงค่อยๆปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งจากสิ่งที่ตนได้กระทำไปเมื่อบ่าย ไหล่นี้ช่างอบอุ่นและเต็มไปเปี่ยมไปด้วยกำลังใจอย่างประหลาด เขาซึมซับอยู่นิ่งๆ
ธัญชนกนิ่งประดั่งไม่หายใจเธอฟังเสียงหายใจต่อเนื่องของเขาด้วยอาการสงบ เขาคงเหนื่อยมากจริงๆถึงได้ทำตัวน่ารักได้ขนาดนี้ เกิดมาจนป่านนี้ก็ยังไม่เคยมีใครขอซบไหล่ซักที กลับให้ความรู้สึกดีเหลือเกิน หญิงสาวก้มมองศีรษะทุยด้วยแววตานิ่งๆ ดุจจะปล่อยให้เขาได้ใช้ไหล่มนเพื่อคลายเรื่องราวในใจบ้าง จิตใจธัญชนกสงบลงมากแม้ก่อนที่เขาจะกลับมา เธอยังสับสนคิดวุ่นกับการที่เขาจะกลับมาที่บ้านนี้หรือจะค้างที่โรงแรม และถ้าเจอกันจะเริ่มต้นคุยกับเขาอย่างไร สุดท้ายเธอตัดสินใจไม่อ้อมค้อมเมื่อเจอเขาโผล่หน้ามา
แต่ตอนนี้สิอาการเ
