My Wife ภรรยาเด็กจอมยุ่ง

Chapter 2

เมื่อดิวมาถึงห้องพักเธอก็มาอาบน้ำชำระร่างกายล้างคราบที่ชายหนุ่มได้ทำไว้ทั่วตัว เขารุนแรงกับเธอมากแถมยังทำรอยตามตัวอีก แล้วแบบนี้เธอจะไปทำงานในสภาพไหน ไปเรียนใส่ชุดนักศึกษาจะต้องปกปิดส่วนไหนบ้างก็ไม่รู้ แล้วรอยบ้าๆนี่จะหายไปตอนไหนใครจะตอบได้บ้าง

"ฮึก! ไอ้คนเลวเอ้ย!"

เธอปาดน้ำตาก่อนจะทำความสะอาดร่างกายของตัวเองจนเสร็จ ชาตินี้ทั้งชาติไม่ต้องมาเจอกันอีกแล้ว คนเลวแบบนั้นเจอครั้งเดียวก็เกินพอ

เมื่อจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยเธอก็มาเปลี่ยนชุดนักศึกษาไปเรียนหนังสือ เธอจะต้องลืมเรื่องราวในคืนที่ผ่านมาให้ได้ ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไปเมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะกลบรอยช้ำตามร่างกายแล้วถือกระเป๋าเดินออกไปจากตรงห้องของตัวเอง

เธอเปิดกระเป๋าหาโทรศัพท์ก็เจอเงินสดในนั้น นับดูราวๆสองหมื่น แสดงว่าคงเป็นผู้ชายที่ชื่อน้ำเหนือเป็นคนใส่ให้เธอเอง

"เหอะ! สองหมื่นคุ้มมั้ยล่ะค่าขายตัวเนี่ย"

เธอมองเงินใบกระเป๋าอย่างสมเพชตัวเอง แต่ยังไงก็ได้มาแล้วงั้นเอาไปจ่ายค่าเทอมก่อนแล้วกัน ถือซะว่าทำบุญให้เจ้ากรรมนายเวรจะได้เลิกแล้วต่อกันซักที

ดิวเดินไปยังห้องการเงินจ่ายค่าเทอมของตัวเองก่อนจะไปเรียนตามปกติ เพื่อนสนิทมองเห็นความปกติของเพื่อนก็เอ่ยถามอย่างสงสัย

"แกเป็นอะไรรึเปล่าทำไมดูเหนื่อยๆ แล้วแปะอะไรมาเยอะแยะเนี่ย"

มารีใช้มือเขี่ยตรงช่วงคอปกเสื้อของเพื่อน ดิวรีบเอามือปิดไว้ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น

"คะ..คือว่าแมลงกัดนะ"

"ไปหาหมอสิ กินยาเถอะสภาพนี้น่าจะโดนกัดหลายตัวเลยนะ"

มารีเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี ดิวยิ้มแห้งก่อนจะพยักหน้าอย่างรับฟังจากนั้นเธอก็ชวนเพื่อนเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน และเธอก็ยังทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเช่นเคย เรียนเสร็จไปทำงานต่อช่วงเย็นรับงานอื่นอีก วันๆเธอเอาแต่ทำงานและเรียนชีวิตวัยสิบเก้าปีย่างเข้ายี่สิบของเธอไม่มีช่วงเวลาวัยรุ่นเหมือนอย่างคนอื่น แต่เธอก็ไม่ได้เสียใจที่เป็นแบบนี้ พ่อกับแม่เลี้ยงดูเธอมาจนโตขนาดนี้ก็เป็นพระคุณมากแล้ว ต่อจากนี้ไปเธอต้องพึ่งพาตัวเองและเธอจะต้องมีอนาคตที่ดีขึ้น ตอนนี้ต้องอดทนไปก่อนให้ทำอะไรก็ทำเพื่อหาเงินมาส่งเสียตัวเองเรียนจนจบ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...

ดิวยังทำงานพิเศษที่ร้านกาแฟและรอยช้ำตามตัวของเธอก็หายดีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว วันนี้เธอรับงานพิเศษของแบรนด์สินค้าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ชนิดหนึ่งที่รีสอร์ทคาวีวิลล่า เห็นว่ามีงานเลี้ยงของผู้หลักผู้ใหญ่ ข้อดีของเธอคือยืนเชียร์เฉยๆไม่ต้องเสิร์ฟเองเพราะจะมีคนจัดการให้อยู่แล้วจึงไม่เหนื่อยอะไรมากแถมยังได้เงินเยอะอีก

และตอนนี้เธอมาถึงที่หมายเรียบร้อยแล้ว ชุดประจำแบรนด์สินค้าถูกเปลี่ยนลงมาบนตัวของเธอ หญิงสาวแต่งหน้าให้สวยที่สุดและกลบใบหน้าสดของตัวเองด้วยคนจะได้ไม่จำได้

"น้องคนนี้โคตรสวยเลย"

"นั่นสิวะ คืนนี้จัดหน่อยมะ"

เสียงคุยของพวกผู้ชายดังขึ้นไม่ขาดสาย เธอพอได้ยินและเข้าใจว่าที่พวกเขาพูดถึงคือเธอแน่นอน คนทำงานแบบนี้ก็มีศักดิ์ศรีนะทำไมถึงดูถูกกันมากขนาดนี้ด้วย

"ดิวมีคนพูดถึงเราด้วยอ่ะ"

"ได้ยินแล้วค่ะ แต่ช่างเถอะดิวไม่สนใจหรอก อยากได้คนไหนก็ได้แต่คงไม่ใช่ดิว"

เธอเอ่ยออกมาก่อนจะเดินไปเชียร์ขายสินค้าของตัวเองต่อ ใช้เวลาอยู่ตรงนั้นอยู่นานเธอรู้สึกว่าตัวเองอยากเข้าห้องน้ำ ดิวเดินออกมาตามทางก่อนจะหยุดชะงักไปเมื่อเจอผู้ชายคนที่พรากพรหมจรรย์ของเธอไปในคืนนั้น

"นั้นพี่คนที่ชื่อน้ำเหนือนี่นา"

เธอหลบอยู่หลังเสารอให้เขาที่ยืนคุยกับเพื่อนออกไปก่อน

"คืนนั้นมึงนอนกับใคร กูส่งน้องหมิวดาวคณะไปให้ทำไมมึงไม่เอา"

ว่านยังถามไม่หยุด ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาพยายามถามเพื่อนรักว่าคืนนั้นผู้หญิงที่อยู่ในห้องเป็นใคร แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดถึงแถมยังเก็บเงียบอีก ยิ่งทวีความอยากรู้ของเขามากขึ้น

"ไอ้น้ำเหนือ"

"พูดมากน่า ไปหาพ่อมึงได้แล้วเมื่อกี้เห็นถามหาลูกชาย"

"มึงนี่ตลอดเลยอ่ะ แค่บอกว่าใครก็จบแล้ว"

เขายักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะยกไวน์ขึ้นดื่ม ดิวมองสองคนก่อนจะเลิกคิ้วอย่างสงสัย เขามาทำอะไรที่นี่หรือว่า...

"คืนนี้จะพักที่รีสอร์ทกูหรือจะไปที่บ้าน"

"รีสอร์ทนี้แหละ มีห้องว่างมั้ยล่ะกูจะออฟเด็กสวยๆ มึงเอาป่ะ"

เขาส่ายหน้าทันที ตั้งแต่นอนกับเด็กคนนั้นเขาก็ไม่ได้ไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนอีก อาจจะเพราะยังรู้สึกผิดที่เขาขืนใจเด็กคนนั้น ถึงเธอจะไม่เรียกร้องอะไรแต่จากใบหน้าที่ร้องไห้ตาแดงช้ำและเลือดบริสุทธิ์ที่ถูกเขากระทำความรุนแรงไปก็ทำให้เขายังรู้สึกไม่ค่อยดีอยู่

"ไม่เอาไม่ต้องเอามา กูจะกลับไปนอนที่ไร่"

"เอ้าตามใจ งั้นกูไปละ"

ว่านเดินออกไปจากตรงนั้นทันที น้ำเหนือหันมามองหลังเสาเพราะรู้สึกเหมือนมีใครแอบอยู่ ดิวรีบหลบซ่อนตัวก่อนจะเอามือปิดปากตัวเองไว้แน่น ชายหนุ่มมองซักพักก่อนจะเดินออกไปทันที หญิงสาวถอนหายใจออกมาก่อนจะรีบวิ่งไปห้องน้ำ แสดงว่าเขาเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่นี่และที่มีไร่ชื่อเดียวกันกับรีสอร์ทนี้ก็ต้องเป็นของเขาด้วย แสดงว่าคงรวยมากอย่างที่เพื่อนเขาพูดจริงๆ

"ชิ! กินหรูอยู่สบายแต่มารังแกคนที่ไม่มีอะไรอย่างเธอ ไอ้คนใจร้าย"

เธอบ่นออกมาก่อนจะกลับไปทำงานของตัวเองต่อ จนเวลาผ่านไปจนเลิกงานเธอก็กลับไปพร้อมกับรุ่นพี่อีกคนที่มาด้วยกัน

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

"จ้ะ เจอกันงานหน้านะดิว"

"ได้ค่ะ"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในหอพัก หญิงสาวชะงักไปเมื่อเจอผู้ชายคนหนึ่งทำตัวลับๆล่อๆอยู่บริเวณหน้าห้องของเธอ ความกังวลฉายขึ้นมาบนหน้าของเธออีกครั้ง กลัวว่าจะเป็นพี่โอมส่งคนมาตามเธอ ทำไมเขาถึงต้องอยากได้ตัวเธอขนาดนั้น เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้มีอะไรดีเลย

"จะเข้าห้องยังไงเนี่ย"

เธอกุมขยับตัวเองแน่นก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหามารี คืนนี้สงสัยคงต้องขอไปนอนห้องเพื่อนก่อน ถ้ากลับเข้าห้องตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

"มารีแกอยู่ที่ห้องมั้ย ขอนอนด้วย"

(มาสิ อยู่ห้องนี่แหละ)

"โอเคเดี๋ยวไปหา"

เธอกดวางสายก่อนจะเดินออกไปจากหอพักทันที ห้องของมารีอยู่ตึกข้างไม่ไกลมากนักเดินไปแป๊บเดียวก็ถึง และเมื่อมาถึงห้องของเพื่อนมารีก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

"เกิดอะไรขึ้นทำไมไม่กลับห้อง อย่าบอกนะว่าไอ้คนชื่อโอมมันส่งคนมาตามแก"

"ไม่แน่ใจ แต่มีคนแปลกๆเดินอยู่แถวๆหน้าห้องของฉันอ่ะ แกว่าฉันควรย้ายที่อยู่ดีมั้ยหอนั้นไม่ค่อยมีความปลอดภัยเลยอ่ะ"

ดิวปรึกษาเพื่อนสนิท มารีมองเพื่อนอย่างสงสารแต่ว่าคนที่ไม่มีอิทธิพลอย่างเธอจะไปช่วยอะไรได้

"ฉันอยากช่วยแกมากเลยนะ แต่ยังเอาตัวไม่รอดเลย อีกอย่างเขาเป็นคนที่มีเงินการจะต่อกรกับเขามันเป็นเรื่องที่เกินตัวเราสองคน อย่าว่าอย่างงั้นอย่างนี้เลยนะดิว แกเป็นคนสวยมากทำไมไม่หาผู้ชายรวยๆจับทำสามีเลยอ่ะ ให้ผู้ชายเลี้ยงดูไปเลยไม่ต้องมาทำงานให้เหนื่อยด้วย"

มารีเสนอความคิดออกไป เธอรู้ว่ามันเป็นความคิดที่สิ้นคิดมากๆแต่เป็นทางเดียวที่เธอจะรอดจากการถูกคุกคามจากชายคนนั้น ดิวมองเพื่อนก่อนจะขำออกมาเล็กน้อย

"คนอย่างฉันที่ไม่มีอะไรเลยใครจะมาสนใจ แล้วคนรวยๆที่ไหนจะมาเอาผู้หญิงที่ตัวคนเดียวทำงานงกๆแบบนี้"

"เป็นฉันนะสวยแบบนี้หาเสี่ยรวยๆแป๊บเดียวอ่ะ แต่ไม่แนะนำที่มีเมียมีลูกไรแบบนี้นะ เอาแบบโสดอ่ะ พวกนั้นเขาชอบผู้หญิงสวยอีกอย่างถ้าแกมีคนรวยเลี้ยงดู ไอ้คนนั้นไม่กล้ามายุ่งหรอก แต่ฉันว่ามีผู้ชายมาชอบแกหลายคนอยู่นะลูกคนรวยทั้งนั้น ไม่รับพิจารณาซักคนล่ะ"

ดิวเงียบไปอย่างใช้ความคิด คนรวยอย่างนั้นเหรอมันจะมีใครอีกที่เธอจะพึ่งพาได้ ผู้หญิงที่ไม่บริสุทธิ์อย่างเธอผู้ชายคงไม่เห็นคุณค่าแล้ว เอ๊ะ!

ดิวมองหน้าเพื่อนก่อนจะนึกอะไรดีๆออก ทำไมเธอถึงไม่ไปเรียกร้องสิทธิ์ของตัวเองจากผู้ชายที่ชื่อน้ำเหนือล่ะ เขาพรากความบริสุทธิ์ของเธอไปและที่สำคัญเขารวยและมีอิทธิพลมากเหมือนกันนี่

"จริงด้วย! คิดอะไรออกแล้ว"

เธอยิ้มออกมาทันที ทำไมเธอจะต้องมาเสียตัวให้ผู้ชายอย่างเขาฟรีๆด้วย ถึงจะเอาเงินให้มาแล้วสองหมื่นแต่แล้วยังไงมันเทียบไม่ได้หรอกนะกับสิ่งที่เขาทำกับเธอในคืนนั้น

"อะไร.. คิดอะไรออก"

ดิวยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เธอนอนกับเขาไปแล้วถ้าจะต้องมีความสัมพันธ์กันอีกก็คงไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว อีกอย่างถ้าเธอเป็นผู้หญิงของเขาผู้ชายคนอื่นก็จะเลิกยุ่งกับเธอเพราะว่ามีเจ้าของแล้ว อีกอย่างทำไมจะต้องปล่อยให้เขาลอยตัวด้วย น้ำเหนือจะต้องรับผลกรรมที่ขืนใจเธอในคืนนั้น

"เอ้า! ตกลงคิดอะไรออก"