My Wife ภรรยาเด็กจอมยุ่ง

Chapter 7

เมื่อมาถึงร้านกาแฟดิวก็มองหน้าชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อ ถ้าเธอไปลากออกแล้ววันหนึ่งเขาทิ้งเธอขึ้นมางานมันหายากนะ ต้องมาวุ่นวายคอยกังวลว่าเขาจะส่งเสียเลี้ยงดูไปถึงเมื่อไหร่ จะถูกเททิ้งขว้างตอนไหนไม่มีใครเดาได้หรอก

"ลงไปสิ รีบไปลาออก"

เขาเอ่ยออกเสียงเรียบก่อนจะลงไปปิดประตูแล้วเดินอ้อมไปพาเธอเดินลงมาเช่นกัน

"จัดการธุระให้เสร็จ จะไปดื่มกาแฟรอ"

เขากุมมือหญิงสาวให้เดินตามเข้าไป พนักงานคนอื่นเห็นทั้งสองคนก็ยิ้มออกมาทันที

"อ่าวน้องดิว มาทำงานเช้าจังเลิกแล้วเหรอ"

"เอ่อ ค่ะ พี่นุชอยู่มั้ยคะ"

"อยู่หลังร้านจ้ะ แล้วนี่...ลูกค้าเหรอ สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ"

"ผมเอาอเมริกาโน่ร้อนที่หนึ่งครับ"

"ซักครู่นะคะ"

ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา

"รอตรงนี้นะ"

เขาชี้ไปยังโซฟาภายในร้าน ดิวมองเขาอย่างลำบากใจมาก เธอไม่อยากลาออกไม่อยากไปใช้เงินทองของเขาเพราะอยากพึ่งพาตัวเองมากกว่า แต่พอเห็นสายตาแกมขู่ของเขาแล้วก็เลยตัดใจเดินไปหลังร้านหาเจ้าของร้าน

"อ่าวน้องดิว ทำไมวันนี้เลิกเรียนเร็ว"

"สวัสดีค่ะพี่นุช วันนี้มีเรียนวิชาเดียวค่ะขอหนูคุยด้วยหน่อยได้มั้ยคะ"

"ได้สิ ว่าไงจ๊ะ"

เจ้าของร้านเดินเข้ามาใกล้เด็กสาว เธอเอ็นดูเด็กคนนี้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ตอนนั้นมาสมัครงานยังเด็กไม่ถึงสิบแปดเลย พ่อแม่หย่าร้างทิ้งขว้างลูกไม่ยอมส่งเสียเลี้ยงดู ดีที่เด็กใฝ่ดีและโตพอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ไม่อย่างนั้นมีใจแตกเสียคนบ้างแล้ว

"ดิวจะมาลาออกค่ะ"

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆลาออกหรือว่าผู้ชายคนนั้นมายุ่งวุ่นวายกับเราอีก หรืออะไรเล่าให้พี่ฟังได้นะพี่ช่วยได้"

เจ้าของร้านเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วง ชีวิตเด็กคนนี้น่าสงสารที่สุดแล้วพ่อแม่ทิ้งขว้างแถมยังถูกผู้ชายตามเพราะอยากได้เป็นเมียอีก

"ก็ไม่เชิงค่ะ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า..."

เธอเปิดใจเล่าเรื่องทุกอย่างทั้งในคืนที่ไปทำงานแล้วเผลอไปมีความสัมพันธ์กับน้ำเหนือ และเธอไปเรียนร้องสิทธิถึงบ้านเขาจนตอนนี้ถูกบังคับให้ทำตามที่เขาสั่งอีก

"ตายแล้ว พี่ไม่รู้ว่าคืนนั้นเราเจออะไรบ้าง ทำไมไม่มาบอกพี่! แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใคร"

ดิวชี้ไปยังโซฟาข้างนอก เจ้าของร้านเดินออกไปหลบอยู่หลังประตูก่อนจะมองไปยังโซฟาที่มีชายกหนุ่มนั่งอยู่ เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะหันไปมองเด็กสาวตรงหน้า

"น้องน้ำเหนือเจ้าของไร่คาวีวิลล่าใช่มั้ย"

ดิวรีบพยักหน้าทันที แต่ก็แปลกใจว่าทำไมพี่นุชถึงรู้จักเขา

"ใช่ค่ะ พี่นุชรู้จักเขาด้วยเหรอคะ"

"พี่รับขนมที่คาเฟ่แม่เขามาขายบ่อยๆนะ จะได้ยินชื่อเสียงมาบ้าง คุณแม่ของเขาใจดีมากเลยนะถ้าจากที่ฟังเราบอกว่าคุณแม่ของเขาใจดีมากพี่ก็พอสบายใจที่เห็นว่าเป็นคุณผิง เอาเป็นว่ายังไงเขาจะรับผิดชอบเราก็ดีแล้ว พี่อนุญาตให้ลาออกก่อนแต่ถ้ามีปัญหาอะไรให้กลับมาหาพี่นะ เข้าใจมั้ย"

ดิวมองเจ้าของร้านอย่างซาบซึ้งใจก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณเธอ พี่นุชคือคนที่ดีกับเธอมากคอยหางานพิเศษให้ตลอด เธอคือผู้มีพระคุณกับเด็กอย่างเธอที่สุด

"ขอบคุณมากนะคะพี่นุช ใจดีกับดิวตลอดเลย ไม่รู้ว่าชาตินี้จะเจอคนที่หวังดีกับดิวแบบนี้อีกมั้ย"

"พี่เป็นห่วงเรานะ เห็นมาหลายปีแล้วพี่อยากให้ดิวเจอคนดีๆมีความสุข เด็กดีควรได้อะไรดีๆตอบแทน พี่ดีใจที่อย่างน้อยผู้ชายคนนั้นคือเจ้าของไร่คาวีวิลล่า ตามชื่อเสียงของเขาคือหล่อ รวยและนิสัยดีมาก แถมพื้นฐานครอบครัวดีมากเช่นกัน โดยเฉพาะคุณแม่ของเขาใจดีมากจริงๆ"

ดิวยิ้มออกมาอย่างเห็นด้วย คุณแม่คือดีมากจริงๆแต่ว่าลูกชายเจ้าเล่ห์แถมยังบ้ากามอีก ชิ!

"คุณแม่ผิงใจดีกับดิวมากจริงๆค่ะ แถมยังไม่เข้าข้างลูกให้ความยุติธรรมกับดิวมากเช่นกัน"

"ดีแล้ว เข้าทางคุณแม่ไว้ท่านใจดีมาก"

"ขอบคุณมากนะคะพี่นุช"

"จ้ะ รีบไปเถอะเดี๋ยวพี่เขารอเรานาน อยู่กับเขาเป็นเด็กดีนะผิง ให้เขารักและเอ็นดูเราจะได้สบาย"

"ค่ะ"

ดิวเดินไปกอดพี่นุชก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสดใส เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินกลับไปหาชายหนุ่มแล้วแจ้งข่าวว่าเธอลาออกเรียบร้อยแล้ว

"เสร็จยัง"

"ค่ะ เสร็จแล้ว"

หญิงสาวพยักหน้าเบาๆมเขาลุกขึ้นถือแก้วกาแฟของตัวเองก่อนจะส่งอีกแก้วไปให้เธอด้วย

"อ่ะนี่ของเรา"

ดิวมองแก้วกาแฟเย็นในมือของเขาก่อนจะยกมือไหว้แล้วรับมาถือไว้ในมือ

"รู้เหรอคะว่าดิวดื่มอะไร"

"ถามพนักงานที่นี่ไง อยู่ด้วยกันมาพวกเขาต้องรู้สิ ไปได้แล้วไปเดินห้างกัน"

เขาโอบเอวหญิงสาวให้เดินตามออกมาก่อนจะพากันไปห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากรั้วมหาวิทยาลัยมากนัก เด็กสาวทำได้แค่เพียงเดินตามชายหนุ่มปล่อยให้เขาตัดสินใจเองว่าจะทำอะไรบ้าง

"อยากได้อะไรล่ะ ไหนบอกสิ"

ดิวส่ายหน้าทันที เธอไม่มีความอยากได้อะไรทั้งนั้นเพราะชีวิตไม่เคยคาดหวังอะไร ขอแค่มีเงินจ่ายค่าเทอมเรียนให้จบเท่านั้นก็ดีมากแล้ว

"ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นค่ะ ทุกวันนี้ทำงานหาเงินมาจ่ายค่าเทอมได้คือดีมากแล้วค่ะ ของอย่างอื่นไม่อยากได้หรอก"

น้ำเหนือมองหญิงสาวก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ท่าทางจะเอาใจยากเหมือนกันนะเด็กคนนี้แล้วเขาผู้ซึ่งไม่เคยเอาใจผู้หญิงด้วย ใครอยากได้อะไรก็แค่มาอ้อนนิดหน่อยเขาก็จ่ายให้แล้ว

"งั้นพี่เลือกให้มั้ย"

เธอพยักหน้าอย่างว่าง่าย ตามใจเขาแล้วกันอยากเลือกอยากซื้ออะไรก็ตามใจแล้วกันเธอขี้เกียจเถียงหรือทะเลาะด้วย

"ค่ะ"

เขาดึงเธอให้ตามไปร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนม หาชุดใส่อยู่บ้านสบายๆให้เธอหลายชุด ดิวพยายามร้องห้ามให้เขาพอแล้วแต่เหมือนกำลังสนุกที่ได้หยิบนั่นหยิบนี่ให้เธอ

"อ่ะเอาไปหมดนี่แหละ"

"ถูกไซส์เหรอคะ"

เธอมองไซส์เสื้อผ้าก่อนจะเอ่ยถาม เลือกแต่ไซส์Mมาทั้งๆที่เธอใส่แค่Sเท่านั้น

"ไซส์นี้แหละใส่สบาย ซื้อเล็กกว่านี้มันใส่แล้วน่าเกลียด เอาชุดนอนด้วยป่ะ"

เขาพาเธอเดินไปเลือกชุดนอน ดิวหยิบชุดหมีน้อยขึ้นมาแต่เขาส่ายหน้าทันที ชายหนุ่มเดินไปหยิบชุดคอสเพลย์ตัวจิ๋วมาทาบลงบนตัวของเธอ ดิวตาโตก่อนจะรีบดึงมือเขาลงทันที

"ชุดอะไรของพี่เนี่ย"

"เอ้า ชุดนอนไง น่ารักดีออก วันนี้พยาบาล พรุ่งนี้แมวป่า มะรืนชุดกระต่ายน้อย เสือดาวก็มีเว้ยอย่างแจ่ม"

เขาหยิบนั่นนี่อย่างสนุก แต่ดิวเริ่มจะอายพนักงานแล้วเพราะพวกเขามองมาทางเราสองคนแล้วอมยิ้มมันทำให้เธอเขินจนหน้าแดง

"พอแล้วค่ะพี่น้ำเหนือ ดิวอายเค้า"

"อายทำไม คนอื่นก็ใส่กัน"

น้ำเหนืออมยิ้มก่อนจะหันไปเลือกชุดต่อ ว่าจะแกล้งเล่นเท่านั้นแหละ เวลาดิวเขินแล้วมันดูน่ารักดีก็เท่านั้น