"น้องเซียร์ไม่มาทำงานตั้งหลายวัน ไม่สบายหรอครับ" ติณย์เอ่ยถามหญิงสาวข้างๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกันวันนั้น วันที่เขาวางยาลงไปในแก้วน้ำแก้วสุดท้ายที่เธอดื่มเพื่อพิสูจน์อะไรเล่นๆ หลังจากนั้นเธอก็ไม่มาทำงานอีกเลย และเขาก็พอจะเดาเหตุการณ์และสาเหตุได้อยู่บ้าง แต่ที่ถามเพราะอยากหาเรื่องคุยกับเธอมากกว่า
"ค่ะ" เซียร์เองก็เอ่ยตอบออกมาเพียงสั้นๆ เพราะกำลังรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตจากดวงตาคู่หนึ่งที่กำลังแผ่ซ่านออกมาและเขาก็นั้งหน้าตึงเรียบเครียดมองมาที่เธอและคนข้างๆ เธอ
"ทำไมวันนี้พูดน้อยจังละครับ หื้ม"
ปัง!
"อะ อะไรของมึงว่ะ ตกใจหมด"
ติณย์ที่กำลังจะซ้อนมือไปวางไว้ด้านหลังเซียร์ประหนึ่งเหมื่อนกำลังจะโน้มกอดเธอ ก็ต้องสะดุ้งตกใจชักมือกลับอย่างเร็วรีบ เมื่อจู่ๆ พีททำเสียงดังจนเขาตกใจ
"ปืนหลุดมือ โทษที" พีทที่กำลังนั้งเช็ดกระบอกปืนอยู่ที่โต๊ะทำงานก็เอ่ยออกมาเสียงเรียบ พร้อมด้วยอารมณ์ที่ไม่ปกตินัก
