Etrafımda olan biteni anlamıyordum. Tek düşündüğüm o yıllarımdı. Yetimhanenin ilk yılı hayatımdaki ilk tokadı yiyişim… İlk kez o zaman ailenin önemini anlamıştım. Sanki hep çıkıp bir yerlerden gelecekler gibiydi. Ellerini uzatacaklar, yanımda olacaklar, o çekilen saçlarımı, vurulan yanağımı okşayacaklardı. Ama olmadı, o tokadı yedim. Kimse gelmedi. Ben her zaman ki gibi yalnızlığım kaldım. Bir kere daha vurdu yüzüme kimsemin olmayışı. İçim en az bedenim kadar acıdı. Ruhum zaten çoktan acıdan bitmişti.
İlk kez o zaman yüzüme vuran tokada eşlik eden bir şey vardı;
Yalnızlığım.
' ' Cemre, Cemre bana bak güzelim lütfen. ' '
Reyhan ablanın ellerini yanaklarımda hissetmemle geriye kaçmaya çalıştım. Onların kim olduğunu biliyordum ama bilincim o kadar karışıktı ki dokunmasını istemiyordum.
