ตอนที่ : 04 สมัครเรียน
1262 Words
ณ มหาลัยชื่อดังแห่งนึง
“ข้าวฟ่าง!” เสียงเรียกของเพื่อนสนิททำให้ข้าวฟ่างที่กำลังยืนชะเง้อหน้ามองหน้าใครบางคนอยู่ต้องหันไปมองตามเสียง พอได้เห็นเพื่อนสนิทของตัวเองข้าวฟ่างก็รีบวิ่งไปหาในทันที
“สวัสดีค่ะคุณอา” เธอยกมือไหว้พ่อของเพื่อนสนิทอย่างนอบน้อม
“ครับ สวัสดีครับ”
“มานานแล้วเหรอฟ่าง?”
“อื้ม พอแกโทรมาว่ามาถึงแล้วฉันก็เลยมองหาน่ะ”
“งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ”
“โอเค”
“เต็มไปก่อนนะคะพ่อ”
“จ้า ขอให้ผ่านนะลูก ทั้งสองคนเลย”
“ขอบคุณค่า”
สองเพื่อนสนิทเดินเข้าไปด้านในด้วยกันและเข้าไปสมัครเรียน ด้วยเกรดที่ดีของทั้งสองจึงไม่ต้องสอบเข้าเลย
“เคยเรียนอยู่แต่ในโรงเรียน พอได้เข้ามหาลัยแล้วรู้สึกโตขึ้นแล้วเลยแฮะ” เต็มดาวมองไปรอบๆ ตัวเองที่เต็มไปด้วยรุ่นพี่นักศึกษา ด้วยความที่กฎเกณฑ์ของมหาวิทยาลัยมันไม่เข้มงวดเหมือนกับโรงเรียน ใครอยากจะแต่งหน้า อยากจะทำผม ทาเล็บ แต่งตัวแบบไหนก็ไม่มีใครว่า มันเลยทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นกับการที่จะได้เข้าสังคมใหม่
“ทำอย่างกับตอนนี้ไม่โตงั้นแหละ” ข้าวฟ่างหันไปมองเพื่อนสนิทของเธอแล้วหัวเราะออกมา
“ก็โตแล้วแหละ แต่ตอนที่เรียนอยู่โรงเรียนกฎมันเยอะจะตายไป เข้ามหาลัยแล้วมันก็ไม่เหมือนกับโรงเรียน คอยดูนะจะแต่งตัวให้สะบัดเลย เอาให้ผู้ชายมองให้ตะลึงกันไปเลย”
“เวอร์ไปละไอ้เต็ม พ่อแกจะได้ฟาดด้วยหวายสิ”
“พ่อฉันน่ะ ไม่มีทางรู้หรอก”
หลังจากที่สมัครเรียนเสร็จทั้งสองก็พากันเดินไปรอบๆ มหาลัย แน่นอนอยู่แล้วล่ะว่าต้องได้เจอกับคนเยอะแยะมากมาย โดยเฉพาะหนุ่มหล่อๆ ที่ทำให้เต็มดาวรู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจ ส่วนข้าวฟ่างรู้สึกเฉยๆ มากกว่าเพราะยังไม่คิดถึงเรื่องพวกนี้ และทางด้านครอบครัวก็ไม่น่าจะเห็นด้วยหรอกนอกจากคนนั้นจะเป็นคู่หมั้นของเธอเองพวกเขาถึงจะไม่ว่าอะไร
“ว่าแต่พี่คนนั้นเขาเรียนอยู่คณะอะไรวะ?”
“บริหาร”
“ก็ตึกนี้สิคณะบริหาร ว่าแต่เขามาเรียนไหม”
“ไม่รู้ ฉันไม่ได้คุยกับเขา”
ข้าวฟ่างไม่ได้ติดต่อกับเขานานแล้ว ถึงจะติดต่อเธอก็ไม่ได้บอกเขาว่าจะมาสมัครเรียนวันไหนอะไรยังไง แต่มันก็ไม่แน่ที่เขาจะมาเรียนเพราะวันนี้นักศึกษาก็ยังมาเรียนกันอยู่
“ข้าวฟ่าง!!”
“....” เป็นช่วงจังหวะที่เหมือนกับในละครเลย ขณะที่ข้าวฟ่างกำลังยืนคิดอยู่เอ็มเจผู้ชายที่เพื่อนสนิทของเธอพูดถึงก็เดินออกมาจากตึกพร้อมกับเพื่อนอีกหลายคน
“มาทำอะไรที่นี่เหรอ? หรือว่ามาหาพี่ ทำไมไม่โทรหาพี่ก่อนล่ะ”
“ฉันแค่มาเดินเล่นน่ะ พี่เลิกเรียนแล้วเหรอ?”
“ยังหรอก กำลังจะเข้าเรียนน่ะ”
“อ๋อ...”
“แล้วนี่จะกลับกันเลยเหรอ”
“ค่ะ ก็ว่าจะเดินเล่นสักหน่อยแล้วก็กลับ”
“แล้วมายังไง?”
“คุณลุงมาส่งค่ะ” คุณลุงที่เธอเรียกคือคนขับรถของพ่อเธอ
“ให้พี่ไปส่งกลับบ้านไหม เพราะพี่เดาว่าลุงแกน่าจะไม่ได้รอรับกลับ”
“เอ่อ...ฟ่างกลับเองดีกว่า พี่เอ็มเข้าเรียนเถอะค่ะ”
“ไม่เป็นอะไร พี่อยากไปส่ง นั่งรอพี่ได้ไหม”
“….”
“กลับกับพี่เขาสิฟ่าง จะได้ไม่ต้องนั่งแท็กซี่กลับไง” เพื่อนสนิทของเธอไม่ได้ค้าน กลับกันยังแนะนำให้เธอไปกับเขาอีกต่างหาก
“ไอ้เต็ม!!”
“ที่จริงวันนี้คุณอาก็ชวนพี่กับพ่อแม่ไปกินข้าวที่บ้านเหมือนกัน พี่ว่าเลิกเรียนแล้วก็จะแวะไปเลยไม่กลับบ้าน ถ้าข้าวฟ่างจะกลับพร้อมพี่ก็ได้เลยนะ”
“คือว่า...” เธอเริ่มอึกอักตอบไม่ได้ ด้วยสายตาของคนอื่นๆ ที่กำลังจับตามองทำให้เธอเริ่มกลัวการปฏิเสธ เพราะนั่นอาจจะทำให้ผู้ชายตรงหน้าของเธอต้องขายหน้าได้
กลับกับเขามันก็ไม่เสียหายอะไรหรอก อีกอย่างเธอก็ไม่ได้จะไปต่อที่ไหนด้วย
“ถ้าไม่อยากรอตรงนี้ก็ไปรอพี่ที่รถสิ อะนี่กุญแจเปิดแล้วเข้าไปนั่งรอได้เลย”
“ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวฉันไปเดินเล่นแถวๆ นี้รอดีกว่า พี่เลิกเรียนแล้วก็โทรหา ฉันจะไปรอที่หน้ามหาลัย”
“โอเคครับ งั้นพี่เข้าเรียนก่อนนะ”
“ค่ะ”
พอได้เห็นรอยยิ้มนั้นก็ทำให้หัวใจของเธอมันเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เขาเองก็ยิ้มให้เธอได้เห็นอยู่บ่อยๆ แต่เธอก็ยังไม่ชินสักครั้งเลย พอได้เห็นใบหน้าของเขามันกลับทำให้เธอรู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก
“กลับก่อนนะฟ่าง เอาไว้จะโทรหา เราคงได้เจอกันอีกทีตอนเปิดเรียนเลย” ข้าวฟ่างเดินมาส่งเพื่อนสนิทของเธอที่รถของพ่อที่จอดรออยู่ด้านนอกมหาวิทยาลัย
“อื้ม...เดินทางปลอดภัยนะ”
“ขอบใจนะ”
“เดินทางปลอดภัยนะคะคุณอา”
“ขอบใจนะ ว่าแต่หนูยังไม่กลับเหรอ ให้อาแวะไปส่งไหม”
“ข้าวฟ่างมีคนแวะไปส่งแล้วค่ะพ่อ ไม่ต้องกลัวว่าไม่มีคนไปส่งหรอกค่ะ”
“อ๋อ...”
“ขอบคุณมากนะคะคุณอา เดินทางปลอยภัยนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงฟ่างหรอกค่ะ”
“จ้ะ อากลับแล้วนะ”
“ค่ะ”
ข้าวฟ่างยืนส่งเพื่อนสนิทและพ่อของเพื่อนสนิทจนรถหายลับตาออกไป จากนั้นเธอก็เดินกลับเข้าไปนั่งรออยู่ที่ใต้ร่มไม้หน้าตึกคณะที่เอ็มเจเรียนอยู่ ถึงจะบอกว่าออกไปเดินเล่นรอระหว่างที่เขากำลังเรียน แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะไปเดินเล่นที่ไหนเหมือนกันเลยมานั่งรอเขาดีกว่า
ระหว่างนั่นรอข้าวฟ่างก็เล่นโทรศัพท์ของตัวเองไปด้วย ส่องตามเพจของมหาวิทยาลัยจนได้เห็นว่าเอ็มเจผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นว่าที่คู่หมั้นของเธอเป็นหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัย ถึงว่าตอนนั้นมีแต่คนมองเธอจนรู้สึกกดดันไปหมด
แต่ว่าก็ยังมีผู้หญิงอีกคนนึงที่สวยมากๆ เป็นสาวฮอตตีคู่กับเอ็มเจมาเลย และเท่าที่เธออ่านส่วนใหญ่คนในมหาวิทยาลัยจะพูดกันว่าทั้งสองเหมาะสมกันมาก ยกให้เห็นคู่จิ้นกัน และข้าวฟ่างก็เห็นเหมือนกันว่าทั้งคู่ดูเหมาะสมกันมาก บางทีเอ็มเจอาจจะกำลังคบอยู่กับผู้หญิงคนนี้อยู่ก็ได้
3 ชั่วโมงผ่านไป
นักศึกษาทยอยเดินออกมากันหลังจากเลิกเรียน เธอหันกลับไปมองและโทรศัพท์ของข้าวฟ่างก็มีสายโทรเข้ามาพอดีแต่เธอยังไม่ทันจะได้กดรับเพราะได้เห็นเจ้าของปลายสายที่โทรเข้ามาหาเธอพอดี เขาเดินออกมากับผู้หญิงคนนึง และถ้าจำไม่ผิดเธอคือผู้หญิงในรูปที่ใครๆ ก็พูดว่าเธอคือสาวฮอตของมหาวิทยาลัย เธอคนนั้นกอดแขนเอ็มเจไว้แน่นและมองมาที่ข้าวฟ่างด้วยสายตาที่เย่อหยิ่ง ก่อนที่จะถูกเอ็มเจสะบัดมือเธอออกแล้วเดินมาหาข้าวฟ่าง นั่นจึงทำให้ผู้หญิงคนนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“รอพี่นานหรือเปล่า?”
“ไม่ค่ะ”
“ป่ะ กลับบ้านกัน”
“ค่ะ”
- Writer
