ตอนที่ : 03 ฉลองเรียนจบ
1247 Words
เวลาผ่านไปจนกระทั่งข้าวฟ่างเรียนจบ เธอได้นัดกับกลุ่มเพื่อนๆ ที่เรียนอยู่ในห้องเดียวกันเพื่อไปเลี้ยงฉลองก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ เพราะใช่ว่าทุกคนจะเรียนในที่เดียวกัน
จะมีก็แค่เธอและเพื่อนสนิทนี่แหละมั้งที่ได้เรียนมหาลัยเดียวกัน
แม้จะไม่ใช่เพื่อนสนิทกันแต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอมา จะมีก็แค่เพื่อนอีกกลุ่มนึงเท่านั้นที่ไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีที่เรียนคนละห้องกันจึงไม่เกิดเรื่องทะเลาะและมีปัญหากันบ่อยๆ
“ตกลงแกจะเรียนต่อมหาลัยzzzเหรอข้าวฟ่าง” เพื่อนที่นั่งอยู่ตรงข้ามถามขึ้น
“อื้อ พ่อฉันให้ไปเรียนต่อที่นั่นน่ะ”
“ดีอ่า พ่อแกอย่างใจดี”
“แล้วพวกแกอะ เรียนต่อที่ไหน” เธอถามเพื่อนๆ กลับบ้าง
“ฉันต้องย้ายไปเรียนต่อมหาลัยที่ต่างจังหวัดอะ พ่อฉันย้ายไปทำงานที่นั่นพอดี”
“อ๋อ...ฉันคงคิดถึงแกแย่เลย”
“แกก็ดูแลตัวเองด้วยนะ” เพื่อนพูดพร้อมกับยิ้มให้
“ขอบใจนะแก”
“จะกินอะไรกันอะ สั่งเลย”
“โอเคๆ”
ข้างฟ่างและเพื่อนสั่งอาหารมานั่งกินกัน แต่ไม่ได้มีการสั่งเครื่องดื่มมึนเมามากินเพราะอายุยังไม่ถึงที่จะดื่มได้ เป็นการรวมกลุ่มสังสรรค์กันตามประสาเด็ก พูดคุยกันตามประสาเพื่อนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แลกเปลี่ยนความคิดกันเรื่อยเปื่อย น่าแปลกที่ตอนเรียนด้วยกันแทบจะไม่มีใครพูดกันเลย ส่วนข้าวฟ่างก็คุยกับเพื่อนสนิทเท่านั้น คุยกับคนอื่นบ้างประปราย แต่ตอนนี้ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
“แล้วพี่คนนั้นที่เขาแวะมารับเธอที่โรงเรียนอยู่ช่วงนึงเขาหายไปไหนแล้วล่ะ”
“ไม่รู้สิ” เธอตอบกลับ ตั้งแต่วันนั้นที่เธอบอกให้เขาไม่ต้องมารับมาส่งที่โรงเรียนอีกก็ไม่เจอหน้าเขาอีกเลย จะมีบ้างที่พูดคุยกันผ่านแชทหรือการโทรแต่ก็แค่นิดหน่อยเท่านั้น
“เขาเป็นอะไรกับเธอเหรอ?”
“ก็พี่ที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเฉยๆ แหละ”
“อ๋อ...”
เวลามีใครถามเธอก็มักจะบอกแบบนี้ เธอยังไม่คิดจะบอกใครเกี่ยวกับเรื่องคู่หมั้น เพราะเธอไม่ได้คิดอะไรกับเอ็มเจเกินคำว่าพี่น้อง ในอนาคตความคิดของเขามันอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้
“เขาหล่ออะ ดูเหมือนพราวห้องสามจะชอบด้วยนะ”
“ชอบดิ วันนั้นมาหาเรื่องข้าวฟ่างอยู่เลย ถ้าเจอหน้ากันก็จะเขม่นใส่ตลอด ดีนะไม่เกิดเรื่องไม่งั้นติดทัณฑ์บนก่อนเรียนจบแน่” เต็มดาวพูด เพราะเรื่องนี้ไม่มีใครรู้เลยว่าข้าวฟ่างนั้นทะเลาะกับเด็กห้องสาม ในฐานะเพื่อนก็รู้สึกโกรธแทนเพื่อนสนิทที่ถูกพูดจาไม่ดีใส่แบบนั้น
“เต็ม!” ข้าวฟ่างหันไปเรียกชื่อเพื่อนสนิท เพราะไม่อยากให้เพื่อนพูดเรื่องแบบนี้ กลัวว่าจะมีปัญหาเอาได้ ต่อให้จะเรียนจบไปแล้วก็ตาม
“พูดก็พูดนะ ฉันเองก็ไม่ชอบพราวห้องสามเหมือนกันนะ หน้าตาสะสวยแต่นิสัยแย่มากอะ ฉันเคยไปเจอข้างนอกมานะนิสัยนางแบบ...” พอมีคนเปิดประเด็นก็ไม่แปลกที่จะมีคนตาม และก็เป็นคนที่ไม่ชอบเพื่อนคนนี้อยู่แล้วเป็นทุนเดิมด้วย
“ใช่มะ คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องมีคนคิดเหมือนกัน” เต็มดาวพูด
“พราวน่ะมันพยายามทำตัวให้เรียบร้อยต่อหน้าคนอื่น แต่กับบางคนมันก็แสดงนิสัยไม่ดีใส่ เหมือนกับที่พวกเราเจอ”
“ยังไงก็ช่างเหอะแก เรียนจบแล้วคงไม่เจอกันแล้วล่ะ” ข้าวฟ่างพูด หลังจากที่นั่งฟังเพื่อนๆ พูดมาพักใหญ่
เรียนจบกันแล้วก็คงจะพากันแยกย้ายไปเรียนที่อื่น
“แกก็ใจดีเกินไปนะฟ่าง ถ้าวันนั้นฉันอยู่ด้วยนะ คิดว่าน่าจะเถียงกันมันเลย”
“ฟ่างมันเอาอยู่ ฉันจำได้ว่าข้าวฟ่างพูดไม่กี่คำ พราวมันถึงกับหน้าหงอยเลย” เต็มดาวยังพอจะสีหน้าของเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนนั้นได้ หลังจากที่ถูกข้าวฟ่างตอบกลับไปอย่างคนใจเย็น
“ข้างฟ่างแกไม่สนุกเหรอ ดูไม่ค่อยพูดเลย” เพื่อนคนนึงเอ่ยถาม เพราะเธอเอาแต่นั่งเงียบไม่ค่อยพูดค่อยจาสักเท่าไหร่
“ปกติฟ่างมันก็ไม่ค่อยพูดอยู่แล้วนะ เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยยุ่งกับใครเท่าไหร่”
“คุยหน่อยก็ได้นะข้าวฟ่าง เพื่อนๆ จะได้ไม่เหงา” เต็มดาวพูด
“ขอโทษนะพวกแก พอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วก็หงุดหงิดน่ะ”
“อย่าไปคิดมาก เธอไม่ได้ผิดสักหน่อย พราวมันบ้าเองต่างหาก”
“ขอบใจมากนะ”
เต็มดาวได้แต่พยักหน้าตอบ หลังจากนั้นก็มีการพูดคุยกันบ้าง แต่ที่เธอไม่พูดเอาอะไรกับใครเลยก็เพราะกลัวว่าความลับของตัวเองจะถูกเปิดออก มันคงจะน่าอายที่เธอทีคู่หมั้นตั้งแต่ยังเรียนไม่จบแบบนี้ ถึงแม้คู่หมั้นของเธอจะดูดีมากก็ตาม แต่เธอก็ยังเด็กมากอยู่ดี
เวลาผ่านไป
หลังจากเลี้ยงฉลองกันอยู่ที่ร้านอาหารจนดึกดื่น ข้าวฟ่างและเพื่อนๆ ต่างก็พากันแยกย้ายกลับบ้านของตัวเอง เธอกำลังยืนรอรถแท็กซี่อยู่ที่หน้าร้านอาหาร เพราะเพื่อนๆ แยกย้ายกันกลับหมดแล้วเธอเลยต้องยืนรอแท็กซี่
บรืน~
"ข้าวฟ่าง"
"พี่..."
"ขึ้นรถสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง ดึกป่านนี้แล้วคงจะหารถแท็กซี่ยากแล้วล่ะขึ้นรถก่อน"
"....." เธอเปิดประตูและเข้าไปนั่งในรถตามที่เขาบอก เพราะถ้าจะยืนรอรถแท็กซี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้กลับถึงบ้านตอนไหน
"พี่มาทำอะไรแถวนี้คะ?"
"ปกติถ้าไม่ได้ไปไหน พี่ก็อยู่ที่บ้านแล้วก็ตามคลับของเพื่อนนี่แหละ แต่เห็นคุณอา บอกว่าเรานัดเพื่อนมากินเลี้ยง พี่เห็นว่าอยู่ใกล้ๆ กับคลับพอดีก็เลยรอจนเห็นเราออกมานี่แหละ"
"สรุปแล้วพี่มาดักรอฟ่างงั้นเหรอคะ"
"จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ดึกดื่นตอนกลางคืนกลับคนเดียวมันอันตรายมากนะ"
"แล้วจะให้ฉันกลับยังไงล่ะฉันขับรถไม่เป็นนี่ จะโทรไปบอกคุณลุงให้มารับแกก็คงจะนอนหลับไปแล้ว"
"โทรหาพี่ก็ได้ ไม่ควรกลับคนเดียวนะมันอันตราย อีกอย่างรถแท็กซี่ก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้เสมอไปนะ"
"แล้วพี่ล่ะไว้ใจได้หรือเปล่า"
"ก็ถ้าไว้ใจไม่ได้เราก็คงไม่ยอมกลับพร้อมกับพี่หรอกจริงไหม"
"....." เธอไม่ได้ตอบ แต่สิ่งที่เขาพูดก็ดูเหมือนว่าจะจริง เพราะตอนที่เขาจอดรถตรงหน้าของเธอและชวนเธอให้เข้าไปนั่งในรถด้วย เธอเองก็ขึ้นไปอย่างไม่ลังเลเลย
"คราวหน้าถ้าไปไหนดึกๆ แล้วกลับบ้านคนเดียวโทรหาพี่นะพี่จะมารับ"
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง"
"เอาไว้ตอนไปสมัครเรียนพี่จะแวะมารับนะ"
"ค่ะ"
- Writer
