ความรู้สึกที่ถูกเก็บซ่อน
2035 Words
พอส...
"ฮือออ หนาวจังเลย" ผมยืนมองซายน์นอนเพ้ออยู่บนที่นอน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเป็นแบบนี้เพราะตอนที่เราเด็กๆเธอก็เคยมีอาการแบบนี้ ตอนนั้นเราสี่คนมีผมซายน์ตะวันไอ้ซันพาไปเล่นก่อกองทรายที่ไซต์ก่อสร้างใกล้บ้าน เล่นไปสักพักซายน์ก็เกิดอาการคันผิวหนังแถมยังจามไอไม่หยุดไอ้ซันพอเห็นพี่มันเป็นแบบนั้นมันก็ทำอะไรไม่ถูกเพราะพี่มันไม่เคยมีอาการแบบนี้ผมเห็นท่าไม่ดีก็รีบเอาซายน์แบกขึ้นหลังแล้วพากลับมาที่บ้าน ป้าฝนแม่ของซายน์ก็รีบเอายาแก้แพ้ให้กินจากนั้นซายน์ก็จะเป็นไข้ ตอนนั้นผมจำได้ดีว่าผมนั่งเฝ้าอาการของซายน์ทั้งวันคอยเช็ดตัวให้พอเธอเห็นผมเธอก็ร้องไห้บอกว่าหนาวขอให้ผมกอดผมก็กอดสักพักเธอก็เงียบไปในอ้อมกอดของผมส่วนน้องชายแท้ๆอย่างไอ้ซันมันก็เอาแต่โทษตัวเองว่ามันดูแลพี่สาวไม่ดีตะวันต้องคอยปลอบมัน พอวันต่อมาซายนืก้ออาการดีขึ้น เพราะแบบนี้ผมถึงไม่ต้องพาเธอไปหาหมอเพราะคิดว่าเดี๋ยวก็หายเหมือนที่เคยเป็น แต่ตอนนี้ผมคงต้องเช็ดตัวให้ก่อนเพราะดูจากริมฝีปากที่แดงจัดผมเดินไปใกล้เอามือแตะที่แก้ม หน้าเธอร้อนมากผมก็เลยมานั่งข้างเตียงแล้วเอาผ้าชุบน้ำที่แม่บ้านวางไว้คอยเช็ดใบหน้าและลำคอเพื่อให้ความร้อนได้ระบาย
"ฮือออ หนาวไม่เอา ไม่เช็ด" ซายน์เอามือปัดผ้าออก ผมก็จับมือเธอเอาไว้แล้วเช็ดต่อ
"ไม่เอาไม่เช็ดแล้ว มันหนาว พอส ไม่เช็ด" เธอหลับตาเพ้อแต่ทำไมเธอถึงรู้ว่าเป็นผม ผมก้มลงไปดูใกล้ๆว่าเธอแกล้งเพ้อหรือเปล่าแต่ก็เห็นว่าเธอหลับตาอยู่
"ฮืออ พอสพี่หนาวจังเลย"
"เดี๋ยวห่มผ้าให้" ผมพูดกับคนที่เพ้อไม่หยุด ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายของซายน์เอาไว้แต่เธอก็ปัดออก
"ไม่เอาไม่ห่ม"
"เห้อออ ไม่ห่มแล้วมาบ่นหนาว ไม่ห่มก็ไม่ต้องห่ม" ผมพูดออกมาเผื่อคนที่นอนอยู่จะได้ยิน
"ใจร้าย ฮึก ฮึก" คราวนี้เธอไม่ได้เพ้อครับ เธอลืมตาขึ้นมามองหน้าผมน้ำตาคลอเบ้า
"ว่าใครใจร้าย"
"ก็ว่าให้นายนั่นแล่ะ ฮึก ฮึก"
"อืมผมมันใจร้าย" พูดจบผมก็โยนผ้าขนหนูลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกมาจากห้อง แม่งคนนั่งเช็ดตัวให้ห่มผ้าให้มาบอกว่าใจร้าย
หมับ!!!
"จะไปไหน" ซายน์ดึงมือผมเอาไว้แล้วถาม
"จะไปเรียกแม่บ้านมาดูแลแทน"
"ไม่เอาอ่ะ พี่อยากให้พอสดูแลเหมือนตอนที่เรายังเป็นเด็ก นะได้ไหม" แววตาเศร้าที่มีน้ำตาคลอทำให้ผมถึงกับถอนหายไปก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิมแล้วหยิบผ้ามาชุบน้ำแล้วเช็ดตัวให้ซายน์
"อื้อออ ทำไมมันเย็นแบบนี้ล่ะ" ซายน์ขดตัวทันทีที่ผ้าแตะลงไปที่ซอกคอ
"เย็นก็ต้องทนไม่งั้นไม่หายไข้สักที"
"ไม่เช็ดแล้วได้มั้ยอ่ะ พอสกอดพี่แบบตอนนั้นได้มั้ยเพราะพี่จำได้ว่าพี่หายไข้เพราะพอสกอดพี่ นะได้มั้ย"
"ไม่ได้ ตอนนี้เราโตกันแล้วไม่ใช่เด็กมันไม่เหมาะ"
"ก็ถ้าพอสไม่ได้คิดอะไรกับพี่ทำไมต้องกลัวด้วยล่ะ"
"ผมไม่ได้กลัว ผมบอกว่ามันไม่เหมาะพี่เป็นผู้หญิงผมเป็นผู้ชายถ้ามีใครมาเห็นเค้าจะคิดยังไง"
"ก็ใครจะมาเห็นล่ะในห้องไม่มีใครสักคนมีแค่เราสองคน นะกอดพี่หน่อยสิกอดแบบนี้พอสเคยกอดไง"
"ไม่เอา"
"ถ้าพอสไม่ทำนั่นก็แสดงว่าพอสคิดอะไรกับพี่"
"ไม่ได้คิด"
"ไม่เชื่อหรอก"
"ก็แล้วแต่" ผมขี้เกียจพูดกะว่าจะลุกออกไปจากห้องเพราะขืนอยู่ต่อมีหวังได้เถียงกันยาว แต่พอผมลุกซายน์ก็กระชากแขนผมไว้ทำให้ตัวของผมล้มลงไปทับตัวเธออย่างพอเหมาะพอเจาะราวกับฉากในละครที่ม๊าชอบดู แต่นี่มันเรื่องจริง
ตอนนี้ใบหน้าของผมกับซายน์อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ เราสองคนจ้องหน้ากันไปมาโดยไม่มีใครพูดอะไรแล้วจู่ๆความรู้สึกของผมที่มีต่อซายน์ที่ผมฝังมันเอาไว้ก็ผุดขึ้นมาในความรู้สึกว่าครั้งนึงเมื่อนานมาแล้วผมเคยรู้สึกกับคนใต้ร่างยังไง
"พอส..พี่ระ....อื้ออออออ" ผมไม่รู้ว่าซายน์จะพูดอะไรเพราะผมปิดปากของเธอด้วยปากของผมก่อน ผมจูบซายน์ ผมทำในสิ่งที่ผมเคยคิดที่จะทำแต่ไม่เคยทำ ตอนนี้ความรู้สึกของผมที่เก็บซ่อนเอาไว้มันกำลังเผยออกมาผ่านการกระทำของผม ผมจูบเธออย่างดูดดื่มและซายน์เองก็จูบตอบผมอย่างดูดดื่มก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนและรุนแรง ความร้อนจากริมฝีปากของเธอมันทำให้ผมต้องการมากกว่านี้
"อืมมมมม" ซายน์ครางออกมาเบาๆพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างโอบรอบคอผมแน่นแล้วรั้งตัวผมลงมาแนบชิดบดเบียดกับร่างกายของเธอ เราจูบกันอยู่แบบนั้นโดยที่ไม่มีใครยอมผละออก ความรู้สึกของผมที่ได้จูบกับซายน์มันไม่เหมือนกับตอนที่ตะวันดึงผมเข้าไปจูบในวันนั้น ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าความตื่นเต้นตกใจเพราะไม่คิดว่าตะวันมันจะกล้าจูบผมต่อหน้าไอ้ซัน แต่กับซายน์มันไม่ใช่แค่ตื่นเต้นมันมีมากกว่านั้นซึ่งผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนั้นมันคืออะไรกันแน่ ผมรู้แค่เพียงว่าผมไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไปผมอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ อยากจูบกับซายน์ให้นานที่สุด เหมือนมันคือสิ่งที่ผมรอคอยมานานแสนนาน
ซายน์เริ่มขยับร่างกายของเธอขึ้นมาแนบชิดกับผมมากกว่าเดิม ทำให้หน้าอกของซายน์แนบชิดกับหน้าอกของผมเหมือนจงใจถึงแม้ตอนนี้เธอจะสวมเสื้อคุลมอาบน้ำอยู่ก็ตามแต่ว่าตอนนี้เธอโนบราทำให้ผมรับรู้ได้ถึงความนุ่นหนุ่นของหน้าอกคู่โตที่กำลังถูไถกับหน้าอกของผมจนผมเริ่มทนไม่ไหว
"ซายน์พอก่อน" สุดท้ายเป็นผมผละริมฝีปากออกมาเองแล้วบอกให้ซายน์พอเพราะผมกลัวว่ามันจะไม่ใข่แค่จูบ พอผมพูดแบบนั้นซายน์ก็เอาแต่จ้องหน้าผมแล้วจู่ๆน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา
"ร้องไห้ทำไม"
"พอสรังเกียจพี่ใช่ไหม"
"รังเกียจ" ผมไม่เข้าใจว่าอะไรคือรังเกียจ
"ใช่ พอสไม่อยากจูบกับพี่พอสรังเกียจพี่พอสเกลียดพี่ ฮึก ฮึก"
"มันไม่ใช่อย่างนั้น"
"ไม่ใช่อย่างนั้นแล้วทำไมถึงไม่จูบต่อล่ะ ฮึก ฮึก"
"ถ้าเรายังจูบกันต่อผมกลัวว่ามันจะไม่จบแค่จูบ"
"แล้วมันจะจบตรงไหนล่ะ"
"ก็ตรงที่.." ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะตอบเธอไปว่าไงแต่...
"ตรงไหนตรงนี้หรือเปล่า" พูดจบซายน์ก็พลิกตัวเองขึ้นมาทาบทับบนร่างกายของผมส่วนตัวผมก็ไปนอนแทนที่เธอจากนั้นเธอก็ก้มลงมาดูดที่คอของผม
จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ เธอดูดเลียซอกคอของผมจนผมถึงกับต้องกำหมัดตัวเองแน่นเพื่อระงับความรู้สึกของตัวเองที่กำลังก่อตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"ซี๊ดดด อื้มมมม ซายน์หยุดอย่าทำแบบนี้" ผมครางออกมาก่อนจะบอกให้ซายน์หยุดแต่เธอไม่ฟังยังตั้งหน้าตั้งตาดูดคอผมอยู่เรื่อยๆ ถามว่าทำไมผมไม่ผลักตัวเธอออกผมไม่มีแรงจริงๆมือไม้มันอ่อนแรงไปโดยปริยาย
"ซายน์หยุด"
"ไม่หยุด"
"ทำไมดื้อแบบนี้วะ!!! พอได้แล้ว!!!!" ผมขึ้นเสียงใส่เพราะผมจะไม่ไหวแล้วจริงๆผมกลัวว่าถ้าไม่หยุดตอนนี้มีหวังคืนนี้ซายน์คงไม่ได้กลับบ้าน และเหมือนจะได้ผลเธอยอมหยุดแล้วครับ
"ไม่อยากให้พี่ทำใช่ไหม"
"อืม"
"ถ้างั้นพี่ไม่ทำกับพอสก็ได้"
"หมายความว่าไงไม่ทำกับผมแล้วก็ได้" คือมันฟังดูแปลกๆนะครับผมก็เลยถาม
" พี่ก็จะไปทำกับคนที่เค้าเต็มใจไง คนที่เค้าต้องการพี่ ฮึก ฮึก" ซายน์พูดไปก็เช็ดน้ำตาตัวเองไป แล้วเดี๋ยวนะอะไรคือจะไปทำกับคนที่เค้าเต็มใจ
"ใคร"
"ใครอะไร"
"ก็ที่บอกว่าคนที่เค้าเต็มใจน่ะใคร"
"ไม่รู้ แต่คงหาไม่ยากหรอก ฮึก ฮึก" พูดจบซายน์ก็ลงจากตัวของผมอย่างงอนๆเหมือนโกรธ
"จะไปไหน" ผมถามซายน์เมื่อเห็นว่าเธอคลานลงจากเตียงแล้วกำลังจะเดินออกไปจากห้อง
"กลับบ้านไม่อยากอยู่ที่นี่ ฮึก ฮึก ไม่อยากอยู่กับคนนิสัยไม่ดีคนใจร้ายคนใจดำ ฮืออออ ฮือออ"
"จะกลับยังไงชุดเพิ่งเอาไปซัก"
"ก็กลับแบบนี้แล่ะ เดี๋ยวโทรให้คนขับรถมารับก็ได้ ฮือออ ฮือออ"
พอเธอจะเปิดประตูผมก็วิ่งลงจากเตียงแล้วคว้าเอวเธอเอาไว้ จนตอนนี้ซาน์อยู่ในอ้อมแขนของผมเธอนิ่งเงียบไปทั้งที่มือยังจับอยู่ที่ลูกบิดประตู
"ไม่ต้องเดี๋ยวจะไปส่งเองแต่ต้องรอให้ชุดซักเสร็จเรียบร้อยก่อน"
"แล้วเมื่อไหร่ล่ะอีกนานมั้ยอ่ะ"
"ไม่รู้ไม่เคยซักผ้าเอง"
"แต่พี่อยากกลับบ้านตอนนี้"
"ไม่ให้กลับ"
"ก็จะกลับ"
"ดื้อจังวะ"
"แล้วจะทำไมวะ!!!!" เธอหันมาตะคอกใส่ผมทั้งที่ตัวเองยังร้องไห้ตาแดง
"เลิกดื้อสักวันจะได้ไหม"
"ไม่ได้ดื้อแค่อยากกลับบ้าน"
"ก็บอกอยู่ว่าเดี๋ยวจะไปส่ง"
"ไม่จำเป็น ไม่อยากรบกวน ที่บ้านมีคนขับรถ" ผมเริ่มโมโหกับซายน์ที่เหมือนจะไม่ยอมฟังไม่ยอมเข้าใจอะไรเลยผมก็เลยจัดการอุ้มเธอกลับมาที่เตียงตามเดิม
"ปล่อยเลยนะไม่ต้องมาอุ้ม" ซายน์พยายามขัดขืนตัวไม่ยอมให้ผมอุ้มแต่แรงผู้หญิงอย่างเธอจะมาสู่้แรงผู้ชายอย่างผมได้ยังไงจริงไหม
ตุ่บ!!! ผมโยนซายน์ลงเตียงไม่ได้แรงมากแต่ก็ทำให้คนที่ถูกโยนหันขวับมามองหน้าผมอย่างไม่พอใจ
"นอนที่นี่ไปก่อนเข้าใจไหม"
"ไม่เข้าใจ แล้วก็ไม่อยากนอนด้วย"
"ไม่อยากนอนแล้วอยากทำอะไร"
"อยาก....นอนกอดกันอ่ะ จะได้ไหม" ผมนี่ถึงกับอึ้งเพราะคำตอบของคนที่นั่งอยู่บนเตียง ซายน์เป็นไปโพล่าหรือเปล่าวะผมอยากถามป้าฝนว่าเคยพาเธอไปตรวจบ้างไหมมะกี้ยังงอนผมอยู่เลยตอนนี้มาบอกอยากนอนกอดผม
"ว่าไง ถ้าไม่ยอมนอนกอดกันพี่ก็จะกลับตอนนี้เลย" ขู่กูอีกผมคิดในใจ
"เห้อออ แค่นอนกอดนะห้ามทำอย่างอื่น"
พี่พอสเค้าบอกใครอ่ะ 555555
- Writer
