เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ
1506 Words
ตอนที่ 4
“เธอรังเกียจฉันเหรอ?” เขาพูดเกือบจะหัวเราะเสียด้วยซ้ำ ใจหนึ่งก็รู้สึกโกรธกับความไม่ใยดีของอีกฝ่าย แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกแปลกใจและทึ่ง ซึ่งนี่เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ในตัวของมันเอง เขาพบว่าตัวเองต้องแปลกใจและทึ่งกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ในหลายเรื่อง พลอยนภัสสบตาเขานิ่ง ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาเวลานี้สับสนปนเปกันไปหมด
“เปล่าค่ะ เพียงแค่ฉันไม่ไว้ใจคุณ..”
“ทำไมเธอถึงไม่ไว้ใจฉัน” หญิงสาวขยับสายกระเป๋าที่บ่าให้กระชับขึ้น เหงื่อชื้นออกมาเล็กน้อยเพราะอากาศที่ร้อน จนที่แขนรู้สึกได้ จึงไม่อยากอยู่คุยกับเขาตรงนี้ นาน ๆ ‘คนอะไรตื๊อซะมัด’
“คุณแต่งงานแล้ว”
“พลอยนภัส” เขาเรียกชื่อเธอด้วยเสียงที่แผ่วลง เหมือนกับจะเกลี้ยกล่อม
“นี่ฉันกำลังจะช่วยเธอนะ อย่างน้อยที่สุดก็ขอให้ฉันได้อธิบายบ้างสิ” เธอเหลือบมองไปยังรถหรูของเขาที่จอดอยู่
“เย็นนี้ฉันจะกลับบ้าน พอดีแม่ไม่สบาย”
“ถ้าอย่างนั้นเธอควรให้ฉันขับรถไปส่งบ้าน” หญิงสาวหันกลับมา เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย เส้นผมดำขลับของเธอล้อมกรอบรูปหน้าสวยของหญิงสาวไว้ ชายหนุ่มชอบมองดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นที่อยู่บนใบหน้าสีซีด ชอบความดื้อดึงที่ประทับอยู่บนริมฝีปากคู่นั้น และความท้าทายที่อยู่ตรงปลายคางของเธอด้วย
“ก็ได้ ถ้าคุณจะกรุณา”
“เกือบถึงอพาร์ตเมนต์ของฉันแล้วค่ะ” เธอพูดห้วน ๆ ขณะที่ชี้นิ้วไปยังถนนที่อยู่ข้างหน้า
“เธอจะไปบ้านไม่ใช่เหรอ”
“ฉันต้องแวะเอาของ คุณส่งฉันบริเวณหน้าอพาร์ตเมนต์ก็พอ”
“พอดีหลานสาวฉันอยากได้ครูสอนภาคฤดูร้อน เธอเพิ่งย้ายจากโรงเรียนประจำและภาษาอังกฤษก็อ่อนมาก”
ใกล้ที่พักของเธอ...ใกล้เข้าไปทุกทีแล้ว อีกไม่กี่ช่วงตึก เธอก็จะออกไปจากรถคันนี้สักที
“ฉันจะจ่ายค่าจ้างให้เธอชั่วโมงล่ะ 1000 บาท บวกค่าแท็กซี่ไปกลับอีก 1000 รวมเป็นสามพัน” เธอเริ่มงงกับค่าจ้าง
“ฉันให้เธอสอนวันละสองชั่วโมงนะ ชั่วโมงละ1000 สองชั่วโมงก็สองพัน รวมค่าเดินทางอีก 1000 เป็น 3000บาท”
“เทอมนี้ฉันก็ต้องไปฝึกงานที่โรงเรียนใกล้บ้าน คุณอย่าเสียเวลาเลยค่ะ หาครูพิเศษคนอื่นให้หลานคุณดีกว่า”
“เธอไม่สงสารเด็กเหรอ แม่แกเพิ่งเสียไป ตอนนี้หลานอยู่กับแม่ฉันที่บ้าน” แต่พวกแกไม่ใช่หลานของเธอนี่ และเธอก็ไม่ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย
“ฉันวางแผนของตัวเองเรียบร้อยแล้วค่ะ” เธอพูดซ้ำอย่างใจเย็น
“แผนของเธอเปลี่ยนแปลงได้” ปรเมศวร์พูดอย่างสบายใจ นั่นทำให้พลอยนภัสต้องขนลุกไปทั้งตัว เธอไม่ไว้ใจปรเมศวร์เลยเมื่อเขาใช้น้ำเสียงแบบนั้น จะพูดให้ถูก เธอไม่เคยไว้ใจเขาเสียเลย บางทีอาจเป็นเพราะเธอไม่รู้จักผู้ชายข้าง ๆ นี้ จริง ๆ ก็ได้ ปรเมศวร์ที่เธอเคยคบหาและบูชาในความรัก จะไม่ยอมแต่งงานเพียงเพื่อมาสนับสนุนงานและอาณาจักรของครอบครัวเท่านั้น ที่ช็อกยิ่งไปกว่า เขาแต่งงานกับนิรนาทหลังจากทั้งคู่เลิกก็เลิกกันทันที นั่นเป็นสิ่งที่เขาทำจริง ๆ ผิดกับคำพูดที่เคยให้ไว้กับเธอ
การแต่งงานของเขาถูกนำไปขึ้นปกนิตยสารชื่อดังในแวดวงนักธุรกิจ และนิตยสารทุกเล่มที่เกี่ยวกับการแต่งงาน ด้านล่างของทุกภาพจะเขียนว่า คุณชายปรเมศวร์ลูกชายหม่อมเจ้าธราธร สละโสดแต่งงานกับ นิรนาทลูกสาวเจ้าของห้างดังหลังจากที่หมั้นกันนานเป็นปี เป็นไปไม่ได้ หกเดือนก่อนการแต่งงาน เธอยังคบหาอยู่กับเขาเลย เมื่อรถจอดพลอยนภัสไม่รอให้เขามาเปิดประตูให้ เธอรวบสัมภาระของตนแล้วเปิดประตูเอง
“โชคดีนะคะ คุณปรเมศวร์” เธอเอ่ยร่ำลา จากนั้นก็ก้าวเท้าลงรถจากรถหรูของเขาไป พลอยนภัสผลุบหายเข้าไปตรงทางเข้าตึก ก่อนที่จะรีบเดินไปตามโถงทางเดิน แล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินหนีเขาราวกับว่าชีวิตนี้จะไม่ต้องเห็นเขาอีก เพราะปรเมศวร์ทำให้เธอเสียใจจนไม่อยากโอกาสเขา เธอจะไม่ยอมให้โอกาสนั้นกับเขาเด็ดขาด
ใช่ว่าเขาจะยอมให้เธอเดินหนีไปง่าย ๆ เขารีบเดินไปดักรอหญิงสาวที่ทางบรรจบกันของอีกฟากหนึ่ง เมื่อก่อนที่พักเธอเส้นทางตรงไหนเขาจำได้ดี แต่พอเลิกกันพลอยนภัสก็ย้ายหอพักทันที เปลี่ยนแม้กระทั่งเบอร์โทรศัพท์
“เธอรู้อะไรมั้ย กว่าที่ฉันจะตามตัวเธอพบ ฉันต้องไปมากี่ที่” ตอนจบ ม.6 เธอบอกเขาว่าจะไปเรียนมหาลัยอีกที่หนึ่ง แต่กลับกลายเป็นว่าเธอหนีมาเรียนที่นี่ทั้งที่ไม่เคยคุยกันมาก่อน
“แล้วคุณจะตามตัวฉันทำไมไม่ทราบ เรื่องสอนพิเศษหลานคุณฉันว่ามันฟังไม่ขึ้น”
“อย่านะ” บริเวณซอกตึกที่เงียบ ไร้ผู้คน เขาลงโทษเธอด้วยรอยจูบ เหมือนกับเมื่อสามปีที่แล้วไม่มีผิด
“ที่ฉันมาหาเธอก็เพราะเรื่องนี้ไง พอใจหรือยัง”
“คุณแต่งงานแล้ว ภรรยาคุณก็มี”
“ผมกำลังจะหย่า ผมไม่ได้รักนิรนาท ถ้าเธอจะฟังฉันอธิบายสักนิด”
“อย่าเลยค่ะ ฉันไม่อยากเป็นมือที่สามของใคร คนดังระดับคุณ มาคบกับเด็กจน ๆ อย่างฉันรู้ถึงไหนอายไปถึงนั้น”
“ฉันขอร้องคุณอย่าทำแบบนนี้เลย” ก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ ปรเมศวร์ก็ประคองใบหน้าเธอบีบคางเธอเล็กน้อยเพื่อบังคับให้เธอเปิดริมฝีปาก เขาสอดลิ้นร้อนเข้าไปเพื่อควานหาความหวานนั้นลิ้นน้อย ๆ พยายามหลบหลีก
“อย่าขอร้องฉันเลย เธอต้องใช้เงินอีกเยอะ”
เธอส่ายหัวและอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ปรเมศวร์ไม่ยอมปล่อยให้เธอมีโอกาสพูด เพียงแค่เธออ้าปากเขาก็จูบเธอทันที
“คุณเมศวร์ ขอร้องเถอะค่ะ”
“ยอมเรียกฉันแบบเธอคุ้นเคยแล้วเหรอ..แต่ยังไม่ทั้งหมดหรอกนะ เธอต้องเรียกฉันว่าพี่นำหน้าแบบเมื่อก่อน”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ”
“พาไปห้องพักเธอสิ แล้วฉันจะปล่อย” นี่เขาเห็นเธอเป็นเพียงที่ระบายอารมณ์หรือไงกัน
พอถึงห้องเขาทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ได้ก็จับแขนเธอแล้วดึงมานั่งบนตักของเขา
“พลอย...กอดฉันหน่อยสิ เหมือนกับที่เธอเคยทำไง” ปรเมศวร์โอบรอบเอวของหญิงสาวเอาไว้ แล้ววพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า
“ฉันไม่เคยลืมเธอได้เลย...พลอย”
เธอหนีออกจากพันธการของเขาไม่ได้เลย เธอตัวแข็ง ไม่มีเรี่ยวแรง เขาจูบเธออีกครั้ง
“เธอคิดให้ดีนะ ตอนนี้เธอต้องการเงิน แม่เธอกำลังป่วย”
เหมือนเขาได้ใจที่เธอไม่ยอมขัดขืน เขาอุ้มเธอไปที่เตียง เมื่อเขาสบตากับเธอ เธอน้ำตาไหลเมื่อเขาพูดถึงเรื่องความจำเป็นของเธอ
“ให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านนะ ฉันรู้ว่าแม่เธอป่วยและกำลังต้องการเงิน ฉันจะช่วยเธอเอง”
“คุณช่วยฉันโดยที่ฉันต้องแลกกับการนอนกับคุณงั้นเหรอคะ”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ ถ้าเธอไม่พร้อมฉันไม่บังคับเธอ เอาไว้ฉันหย่าเมื่อไร่ เราค่อยมาคุยกันก็ได้
Grrrrrrrr Grrrrrrrrrr…ยังไม่ทันที่พลอยนภัสจะเอ่ยอะไรออกมา โทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายก็ดังขึ้น
หญิงสาวรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ก่อนจะถอนใจออกมาเบาๆ เมื่อเป็นคนทางบ้านโทรเข้ามา
“ป้าพร มีอะไรเหรอจ๊ะ”
“แกรีบเอาเงินมาจ่ายค่าหมอนะห้าหมื่น”
“ตั้งห้าหมื่น! ทำไมมันเยอะจังล่ะป้า”
“แกก็หามาสิ หรือแกจะปล่อยให้แม่แกตาย”
“คราวที่แล้วหมอบอกค่าผ่าตัดแค่สามหมื่นเองนะคะ”
“ใช่...แต่แม่แกต้องมีค่ายา ซึ่งเป็นยานอกสำหรับคนป่วยมะเร็ง”
“เออ!!.ถ้าแกยังไม่มีก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวป้าจะไปยืมเสี่ยชัช”
“อย่าไปรบกวนเสี่ยชัชเลย คราวก่อนก็ยืมไปเป็นแสน ยังใช้คืนไม่หมดเลยด้วย” พลอยนภัสรีบบอกปัดไม่ให้ป้าขอเธอไปยุ่งอีก เพราะเสี่ยชัชเป็นคนไม่น่าไว้ใจ ก่อนหน้านี้เสี่ยชัชก็เคยยื่นข้อเสนอให้เธอเป็นเมียน้อยเขา แต่เธอก็ปฏิเสธ และจะหาเงินมาชดใช้ให้
- Writer
