“อืม…แก่แล้วก็งี้แหละ หลงลืมเป็นธรรมดา ผมไม่ถือสาหรอกป้า”
เอ่ยเหมือนไม่ถือสาหาความกับการลืมนัดสำคัญของเธอ แต่ท้ายประโยคคนโง่ก็ยังรู้เลยว่าเขาต้องการแขวะเธอชัดๆ ผู้ชายอะไรร้ายลึกชะมัด
“ว่างๆ ก็ไปหาซื้อวิตามินมากินกระตุ้นความจำและสมองบ้างนะ”
กรี๊ดดดดด! ปากร้าย!
ศรีจิตตราได้แต่กรีดร้องในใจด้วยความอัดอั้นเหลือแสน พระเจ้าประทานหน้าตาหล่อเหลามาให้ผู้ชายคนนี้ ทำไมท่านไม่ประทานนิสัยดีๆ มาด้วย
“เลี้ยงข้าวผมเป็นการตอบแทนแล้วกัน”
อยู่ๆ เขาก็ตัดบทเฉยเลย
“หา…”
คราวนี้แม่สาวจอมโบ๊ะบ๊ะถึงกับอ้าปากค้าง กะพริบตาปริบๆ
ไหนว่าไม่ถือสาไง?
“ผมบอกว่าให้คุณเลี้ยงข้าวผมเพื่อเป็นการไถ่โทษ”
“เน้…ต่อให้คุณจะเรียกฉันว่ายายป้าอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ก็มีผู้ชายอีกเยอะแยะที่อยากนัดฉัน ฉะนั้นถ้าอยากไปกินข้าวกับฉัน คุณต้องไปต่อคิวย่ะ แต่ไม่รู้นะว่าหางแถวอยู่ตรงไหน”
แม่สาวส
