กรุงเทพมหานคร เวลา 15.29 น.
ศรีจิตตรา พรหมอารยะ แม่สาวแก้มป่อง ตาโต ผมสั้น แต่ขาสั้นกว่า หน้าอกแบนตรงข้ามกับสะโพกที่โคตรสะบึม เพิ่งกลับมาจากโรงพัก เนื่องจากไปแจ้งความคนหาย แวะเข้ามาดูที่บ้านของบูรณิมาเป็นหนที่สามในรอบวัน เพราะหวังใจว่าบางทีอีกฝ่ายอาจจะกลับมาแล้ว แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวัง
“โอ๊ยยย…ยายบี๋นะยายบี๋ หายไปไหนของเขาเนี่ย จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้”
คนที่เป็นห่วงนักเขียนคนโปรด แถมยังรักและเอ็นดูประหนึ่งน้องในไส้บ่นอุบอย่างเป็นกังวล สีหน้าไม่สู้ดีนัก เพราะยังจำเสียงของบูรณิมาที่ร้องขอความช่วยเหลือผ่านโทรศัพท์เป็นครั้งสุดท้ายได้ติดหู ก่อนที่สายจะถูกตัดไป พร้อมกับการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของบูรณิมา
“มานั่งพูดคนเดียวเหมือนคนบ้าอะไรอยู่ตรงนี้”
เสียงที่โพล่งขึ้นทำให้คนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดทำหน้าฉงน
“เอ๊ะ…เสียงผีบ้านผีเรือน ทำไมมันคุ้นๆ จังวะ”
ปาก
