“ฟ้าใจ๋ จาห้ายแม่จ๋าอาบน้ามห้าย”
หนูน้อยเอ่ยบอกเสียงใส ส่วนแขนป้อมๆ ก็ยังคงกอดเอวของบูรณิมาไม่ยอมปล่อย เธอจะเดินไปข้างหน้าก็ไม่ได้เพราะมีลูกลิงเกาะอยู่ สุดท้ายจึงถือวิสาสะย่อตัวลงอุ้มลูกของเขาขึ้น
จักรพรรดิหันขวับมาใช้สายตาออกคำสั่งว่าให้เธออุ้มลูกของเขาเดินตามไป แน่นอนว่าบูรณิมาจำต้องทำตาม เธอในฐานะเชลยจะไปปฏิเสธอะไรได้ล่ะ
“ฟ้าใสคะ”
“จ๋า…”
เจ้าก้อนนุ่มฟูขานรับเสียงหวาน ดีใจที่แม่จ๋าที่อุ้มตนอยู่เรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และก้มลงไปหา
“เอ่อ…ฟ้าใสไปอาบน้ำกับปะป๊านะคะ เดี๋ยวพี่บี๋รออยู่ตรงนี้”
ทันทีที่ก้าวมาถึงเชิงบันไดที่จะเดินขึ้นไปสู่ชั้นสองของบ้านเธอก็เอ่ยกับเด็กน้อย เพราะอ่านจากสายตาคมดุของเจ้าบ้านแล้ว เขาก็คงอยากให้เธอผละห่างจากลูกเขาเต็มทน
“ม่ายเอา”
ยายหนูกอดอกทำหน้าบึ้ง แก้มกลมๆ พองออกทั้งน่าหยิกทั้งน่ามันเขี้ยวพอกัน
“…”
คำตอบของหนูน้อยทำให้บูรณิมาไปต่อไม่เป็น ได้แต
