“ก็ได้ค่ะ”
“เย้!”
เด็กน้อยร้องเฮดีใจยกใหญ่ ท่าทางไร้เดียงสา มีความสุขกับสิ่งเล็กๆ ทำให้คนที่กำลังเผชิญกับสถานการณ์อันยากลำบาก เพราะพ่อของเด็กจ้องเหมือนจะบีบคอเธอให้ตายคามือ กระอักกระอ่วนใจกับความน่ารักของเด็กน้อยที่กำลังเฝ้ารอให้เธอป้อนข้าวอย่างกระตือรือร้น
“พี่จะป้อนแค่คำเดียวนะคะ ฟ้าใสต้องหัดกินข้าวเอง จะได้กินข้าวเองเป็น โอเคไหมคะ”
หญิงสาวก้มลงไปจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สอนเด็กน้อยต้องใจเย็น ไม่บังคับจิตใจ แต่ให้เขาตัดสินใจเลือกเองว่าจะตกลงหรือไม่
“อะเคค่า”
หูยยยย…น่ารักที่สุด
บูรณิมาได้แต่นึกมันเขี้ยวในใจ ครั้นจะเคลื่อนมือไปบีบแก้มซาลาเปาของยายตาแป๋วด้วยความลืมตัว ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเจอสายตาดุๆ ของคนหวงลูก เลยต้องรีบหดมือกลับ
“ลูกฉันกินข้าวเองเป็นตั้งนานแล้ว เธอกำลังทำให้ลูกฉันเสียนิสัย”
ท้ายประโยคเขาลดเสียงลง จนเหมือนกัดฟั
