กลับมาถึงบ้าน คาเซนให้ยูมิโกะขึ้นห้องไปเพื่อพักก่อน ส่วนตัวเขาแยกไปยังห้องทำงานของผู้เป็นพ่อ เปิดประตูและเดินเข้าไปนั่งโดยไม่พูดอะไร เจ้าป่าก็เพียงแค่มองอยู่แบบนั้นและไม่เอ่ยถาม จนกระทั่งเวลาผ่านไปราว ๆ เกือบสิบห้านาทีแล้ว เรียวจิทนไม่ไหวจนจำใจต้องเอ่ยขึ้นก่อน
"ทำหน้าเหมือนปวดท้อง เป็นอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าครับ แค่คิดเรื่องงาน"
"งั้นเหรอ" ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ อย่าลืมว่าตอนนี้เขายังอยู่ในตำแหน่งโอยะบุน ทุกการเคลื่อนไหวของคนในบ้านย่อมผ่านเรียวจิทั้งหมด
"ถ้ารู้แล้วจะทำเป็นไม่รู้ทำไมครับ"
"นั่นสิ ในเมื่อนายรู้แล้ว ทำเป็นไม่รู้ทำไม" คาเซนเบือนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างและหลับตาลง
"ผมไม่อยากเสียเธอไป"
"แลกกับใจที่แตกสลายของตัวเอง คุ้มจริง ๆ เหรอจาฟาร์"
"คุ้ม แค่มีเขาอยู่เท่านี้ก็พอแล้ว" และคำตอบของลูกชายก็ไม่ได้ต่างจากที่คนเป็นพ่อคิดเอาไว้สักเท่าไหร่
"เลือดบราวน์มันข้นอย่างที่คนสวยของนายบอกเ
