ทางด้านยูมิโกะที่เดินเล่นไปตามชายหาดกับน้ำรินคอยมองน้ำทะเลด้านหน้าและลอบยิ้มออกมาบ่อย ๆ โดยนิสัยของร่างบางแล้ว เธอค่อนข้างชอบธรรมชาติแต่เพราะในช่วงสองปีหลังมานี้คนในครอบครัวของเธอป่วยหนัก หญิงสาวจึงเลือกจะอยู่บ้านเพื่อดูแลแทนคนอื่น ๆ ที่มีหน้าที่ต้องทำงานหาเงิน
“เป็นไงคะ ชอบที่นี่มั้ย” น้ำรินเอ่ยถามหลังจากยูมิลืมตาขึ้นจากเมื่อสักครู่ที่ใช้จิตใจซึมซับบรรยากาศ
“ชอบค่ะ ว่าแต่จริง ๆ เกาะพวกนี้ใครก็เป็นเจ้าของได้เหรอคะ” น้ำรินส่ายหัวตอบและส่งยิ้มให้บาง ๆ
“แล้วทำไม…”
“ไม่เพียงแค่ทางด้านอาเจ้าป่าที่มีอิทธิพลนะคะ แต่ทางของอาอลิเซียก็เหมือนกัน เพียงแค่คนละประเทศและเขตพื้นที่ บราวน์ในไทยถือว่าเป็นผู้ทรงอิทธิพลมาก ๆ อีกทั้งยังปิดตัวอยู่ในเงามืดจนพาเอานักการเมืองหลายคนแทบกราบแทบเท้าขอความช่วยเหลือกันเลยทีเดียว”
“ไม่น่า ดูจากโอะก้าซังไม่ธรรมดาเลย”
“บ้านนี้ไม่มีใครธรรมดาหรอกค่ะ ที่เห็นว่าเขาชอบเอา
