“วันนี้ฉันขอเริ่มทำงานเลยนะคะ”
เมื่ออาการไข้พอทุเลาจนใกล้จะหายดี ตาลหวานเลยขอเข้าพบฉัตรในวันรุ่งขึ้น เขากำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าที่โต๊ะ โดยมีร่างอวบอัดในชุดรัดติ้วของแม่บ้านสาว ยืนขนาบด้านข้างไม่ห่าง
ฉัตรเลิกหัวคิ้วมองร่างบาง ดูเจ้าหล่อนซูบผอมลงไปเล็กน้อย เมื่อวานเขาต้องอดทนอดกลั้น ไม่ได้หักหาญข่มเหงรังแกหญิงสาวอย่างที่ใจต้องการ แม้ความจริงนั้น เขาปวดเจ้าดุ้นเอ็นจนสั่นไปทั้งกาย ทว่าพอเห็นที่ระบายอารมณ์ใคร่นอนซม ไร้เรี่ยวแรงตอบสนอง เขาเลยทำไม่ลง
“ตามใจเธอสิ...” เจ้าของไร่ตอบเสียงห้วน ก่อนก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มในถ้วยเคี้ยวตุ้ยๆ ตาลหวานแอบกลืนน้ำลาย รู้สึกหิวขึ้นมาเหมือนกัน
เลยคิดอยากขอตัวกลับไปยังโรงอาหาร อาคารที่ใช้สำหรับดูแลเรื่องปากท้องของคนงานในไร่โดยเฉพาะ ทว่าพอจะอ้าปากขอตัว เสียงดัดให้ฟังว่าหวานกลับดังแทรกเข้ามา...
“นายฉัตรจะเติมข้าวต้มอีกไหมจ๊ะ ทับทิมทำไว้เต็มหม้อ มีแต่กุ
