ของฉัน
1541 Words
Devil gang แก๊งหล่อปีศาจกับยัยนางมารขัดดอก
Ep.9
"มึงจะเอาไงต่อ เมาขนาดนี้"
เลเวียธานมองหญิงสาวที่เมาจนแทบไม่ได้สติอยู่ตรงหน้าอย่างระอา ก่อนจะหันไปถามความคิดเห็นจากลูซิเฟอร์ผู้เป็นพี่
"ปล่อยให้นอนนี่เหละ"
"งื้ออออ~ ทำไมมันร้อนแบบนี้"
หญิงสาวที่ชันตัวลุกขึ้นนั่งบนโซฟาตัวยาวได้ใช้มือพัดไล่ความร้อนบนใบหน้าของตัวเองที่ตอนนี้มันแดงก่ำไปด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
"เฮ้ย! เธอจะถอดตรงนี้ไม่ได้นะเว้ย!"
เลเวียธานร้องห้ามร่างบางอย่างตกใจที่อยู่ดีๆ เธอก็ได้ถอดเสื้อยืดตัวโคร่งปาทิ้งลงกับพื้นหลงเหลือแค่บราเซียลูกไม้สีดำเท่านั้น
"ก็มันร้อนอ่ะ! นายไม่ร้อนบ้างหรืองาย~"
ร่างบางลุกขึ้นยืนแต่เพียงแค่ได้ยืนทรงตัวไม่นานเธอก็เซจนปะทะเข้ากับแพงอกกำยำของแอสโมดิวส์ที่เข้ามารับเธอไว้ก่อนจะล้มลง
"ให้ตายสิ แค่ยืนก็ไม่ไหวแล้ว"
แอสโมดิวส์ก้มลงมองร่างบางที่ซบอกเขาอย่างง่ายดาย
"หน้าฉันร้อนมากๆเลยนะ นายร้อนหรือเปล่า"
ลูกแพร์เงยหน้าจ้องมองแอสโมดิวส์ที่ก้มลงมามองเธออยู่ก่อนแล้ว เธอใช้สองมือประคองใบหน้าของเขาให้โน้มลงมาใกล้
แอสโมดิวส์จ้องกลับเข้าไปในดวงตาหยาดเยิ้มน่าเย้ายวนของร่างบาง เขาปฎิเสธไม่ได้ว่าผู้หญิงตรงหน้านั้นชั่งมีเสน่ห์มากมายเลยทีเดียว
"หู้!! หน้านายเย็นอ่ะ คริๆ"
"พอได้แล้ว รีบนอนส่ะ"
แอสโมดิวส์ลดมือของร่างบางลงมาทำให้ร่างบางจิ๊ปากอย่างขัดใจ จนผลักเขาออก
"ใช่สิ ฉันมันไม่มีใครต้องการหนิ"
"ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย"
หญิงสาวเบะปากก่อนจะหันหลังให้แอสโมดิวส์สายตาเธอได้ปะทะเข้ากับสายตานิ่งๆที่ดูน่ากลัวที่มองมาที่เธออยู่
"ทำไมต้องทำหน้าดุด้วย แค่บ่นแค่นี้ก็ไม่ได้เหรอ"
หญิงสาวเดินโงนเงนไปหยุดตรงหน้าลูซิเฟอร์เธอเขย่งปลายเท้าก่อนจะคล้องคออีกฝ่ายอย่างหยอกล้อ
"ดูดิ หน้าโหดมั๊กมากเลย คริๆ ยิ้มหน่อยสิคะ~"
น้ำเสียงหวานๆของเธอยานคางแทบอู้อี้อยู่ในลำคอ เธอใช้สองมือหยิกแก้มคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยวทำให้เลเวียธานกับแอสโมดิวส์ถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจที่หญิงสาวกล้าทำแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นมีหวังไม่ตายก็มือขาดไปแล้ว
ฉันจ้องลึกเข้าไปในตาของลูซิเฟอร์นานเท่าไหร่ไม่อาจรู้ได้ รู้เพียงแค่เหมือนถูกมนต์สะกดให้จ้องนัยตาแสนดุดันของเขา
หมับ!
ลูซิเฟอร์ช้อนตัวฉันขึ้นเขามองฉันนิ่งๆไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกจากปากของเขาเลยสักนิด
ลูซิเฟอร์วางฉันลงบนเตียงในห้องของเขา สายตาที่ฉันพยายามปรือตามองใบหน้าคมคายของเขาแต่ทำไมมันยิ่งชัดเจนขนาดนี้
"รู้ไหมว่าฉันไม่ชอบ"
เขาเอ่ยเสียงต่ำอย่างหงุดหงิด
"ไม่ชอบ? ใช่สิคนไม่ใช่ทำไรก็ผิด"
ฉันบอกเสียงอ่อนด้วยความน้อยใจนิดๆ
"ฉันไม่ชอบที่เธอทำกับไอ้พวกนั้น"
ลูซิเฟอร์ขึ้นคร่อมฉันถึงแม้ในห้องจะมืดนิดๆแต่ก็มีแสงสว่างให้เห็นอยู่บ้าง
ลูซิเฟอร์รวบข้อมือของฉันไว้เหนือหัว ตอนนี้เรี่ยวแรงแทบไม่มีที่จะผลักเขาออกด้วยซ้ำ
"ฉันไม่ชอบที่เห็นเธออยู่ใกล้คนอื่น"
ลูซิเฟอร์โน้มหน้าลงมาใกล้ฉัน เขาใช้ปลายจมูกไล้ไปทั่วใบหน้าของฉันอย่างอ่อนโยน
"ฉันไม่รู้ว่าทำไม ถึงหงุดหงิดทุกทีเวลาที่เธออยู่ใกล้ไอ้ดิวส์ไอ้ธาน"
ฉันนอนนิ่งฟังคำพูดที่มาเป็นชุดๆของลูซิเฟอร์ สรุปนี่ฉันเมาหรือเขาเมากันแน่ถึงได้พูดมาเป็นชุดขนาดนี้
"ถ้าไม่นับว่าพวกมันเป็นน้องฉันอย่าหวังว่าฉันจะให้เข้าใกล้เธอ เธอคือผู้หญิงของฉันจำไว้"
ริมฝีปากร้อนๆนาบลงมาบนฝีปากฉันอย่างนุ่มนวลลูซิเฟอร์ขบเม้นริมฝีปากฉันเบาๆ สายตาอ่อนโยนที่มองมาทำให้ใจฉันเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ทัน ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดบนพวงแก้มทำให้ฉันต้องหลับตาเพื่อหนีสายตาคนตรงหน้าที่ยังคงจ้องมองฉันอยู่
"เธอเป็นของฉันลูกแพร์"
เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างหูฉันเบาๆ ความมึนงงสับสนและความเมาปะปนกันจนไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไงกันแน่
"ฉัน..."
ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มองคนตรงหน้าอย่างเว้าวอน
"ขอตัวไปอ้วกก่อนได้ไหม"
ฉันเม้นริมฝีปากเข้าหากันพยายามจะกลั้นสิ่งที่จะพุ่งออกมา บุญแค่ไหนแล้วที่มันไม่ออกมาตอนเขาจูบฉัน
ลูซิเฟอร์ปล่อยข้อมือออกเขาชันตัวลุกขึ้นยืนและไม่ลืมที่จะดึงฉันตามไปด้วย แต่คงเพราะเขาโมโหหรือเปล่าอันนี้ไม่แน่ใจถึงได้ดึงฉันเข้าหาตัวเขาอย่างแรง ส่งผลสิ่งที่ไม่ควรปลดปล่อยออกมาได้ปะทุต่อหน้าเขาในทันที
อ้วกกกกกกกก
และแล้วโลกทั้งใบก็ดับมืดพร้อมชีวิตที่แสนไร้ค่าของฉัน หมดกันอย่าหวังจะได้มีหน้าตั้งอยู่บนคอเถอะ
งื้อออออออออ
ฉันตื่นขึ้นมาภายในอ้อมกอดของใครบางคนที่ยังคงหลับตาพริ้มอยู่ แค่ได้เห็นใบหน้าเขาชัดๆฉันถึงกับดีดสปริงลุกขึ้นอย่างไว แต่คนตรงหน้ากลับยึดตัวฉันไว้ด้วยวงแขนแข็งแรงของเขา
"ฉันง่วง อย่าพึ่งขยับ"
ลูซิเฟอร์เอ่ยเสียงเย็นราวกับบังคับให้ฉันอยู่นิ่งๆ ฉันทำได้แค่กระพริบตาปริมๆมองใบหน้าขาวใสแต่ดูโหดๆของเขาเท่านั้น
สุดท้ายจนแล้วจนรอดฉันก็หลุดพ้นจากอ้อมแขนที่รัดแน่นของลูซิเฟอร์จนได้
"เธอกับไอ้เฟอร์เมื่อคืนนี้"
แอสโมดิวส์เข้ามาขวางหน้าฉันเอาไว้ ฉันที่พยายามจะเดินเสริฟเครื่องดื่มให้บรรดานักพนันที่มาเล่น ก็ต้องขมวดคิ้วกับคำถามของเขาซะก่อน
"มีอะไรก็พูดมาสิ ไม่เห็นหรอว่าฉันกำลังยุ่ง"
"เธอคงไม่ได้มีอะไรกับมันแล้วใช่ไหม"
คำถามที่เหมือนกับกำลังดูถูกยังไงก็ไม่รู้ ทำให้ฉันชักสีหน้าไม่พอใจใส่เขา
"ฉันดูเหมือนง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง"
"มึงก็ถามกูดิ ผู้หญิงของกูถามกูก็ได้"
ลูซิเฟอร์ที่เดินมาตอนไหนไม่รู้เขาใช้แขนโอบไหล่ฉันก่อนจะตอบแอสโมดิวส์ออกไป
"ไอ้เฟอร์ มึงจริงจังหรือเปล่าวะ"
"แล้วมึงล่ะ"
ลูซิเฟอร์ถามเสียงเรียบทั้งคู่จ้องหน้ากันอย่างไม่วางตาจนฉันรู้สึกถึงไฟที่กำลังปะทุอยู่ในตาของทั้งคู่
"เออ กูชอบ"
"แต่กูคงให้ไม่ได้"
ลูซิเฟอร์ ยกยิ้มมุมปากก่อนจะใช้แขนของเขารั้งเอวบางของฉันให้แนบชิดกับเขา
"เพราะกูก็ชอบเหมือนกัน"
หายนะ หายนะแน่ๆ การที่ทั้งสองคนมายืนจ้องตากันอย่างกับจะพุ่งเข้าหากันซะให้ได้ๆ
"พวกนาย กินของแสลงมาหรือเปล่าถึงได้เพ้อเจ้อเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้"
"เงียบไปเลย"
ลูซิเฟอร์เอ่ยเสียงเรียบ ฉันเบ้หน้าอย่างขัดใจ ชอบฉันกันนักใช่ไหมแม่จะเอาให้หลงจนลืมไม่ลงเลย จะได้ยกหนี้เผลอๆฉันอาจจะได้บ่อนมาเป็นกิจการตัวเองเลยก็ได้
"กินดิผอมยังกะไม้เสียบผีอยู่แล้ว"
ลูซิเฟอร์ยื่นกล่องคุกกี้มาให้ฉันที่นั่งอยู่ที่โซฟากลางห้อง ฉันมองเขานิ่งๆขมวดคิ้วกับการกระทำที่ผิดแปลกไป
"ให้ฉัน?"
ฉันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เขาก็พยักหน้าน้อย ฉันเลยรับกล่องคุกกี้มาพร้อมเปิดมันออกหน้าตาน่ากินจังเลย
"นายใส่ยาเบื่อให้ฉันหรือเปล่า นายมาดีแปลกๆ"
"เปล่า จะกินไม่กิน"
น้ำเสียงราบเรียบของลูซิเฟอร์พร้อมมือที่ยื่นมาเพื่อจะขอกล่องคุกกี้คืนฉันเลยเบี่ยงตัวหลบ แล้วหยิบคุกกี้เข้าปากก่อนจะหันไปทำหน้าเยาะเย้ยใส่เขาอย่างกวนๆ
"อื้ม อร่อยดี"
ฉันเบิกตากว้างนิ่งค้างไปราวกับใครบางคนมาปิดสวิต เพราะอยู่ดีๆลูซิเฟอร์ก็ยื่นหน้ามางับคุกกี้อีกจากปากของของฉัน มันเลยทำให้ริมฝีปากของฉันและเขาแตะกัน ก่อนที่ลูซิเฟอร์จะผละออกและเคี้ยวคุกกี้ในปากพร้อมเลียริมฝีปากของเขาเอง
"นะนายทำอะไร นั่นมันคุกกี้ของฉันนะ"
"ก็แค่ชิมป่ะ"
"ในกล่องก็มีทำไมนายไม่หยิบเอา มาแย่งฉันทำไม"
"พูดมาก หรือจะให้ฉันกินเธอแทนดี"
ลูซิเฟอร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆจนระยะห่างแทบไม่มี ฉันจ้องเข้าไปในตาของเขาที่แสนจะเย็นชาแต่ตอนนี้ทำไมกลับรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่ว
"ขอฉันชิมหน่อย ว่าเธอจะหวานหอมเหมือนชื่อหรือเปล่า"
- Writer
