คนผู้หนึ่งพร้อมจะจากไปแต่ไม่พร้อมที่จะเอ่ยคำอำลา คังซื่อฮั่นจากไปไร้ซึ่งคำกล่าวลาใดๆ
ค่ายหน้าด่านเวลานี้ กลับกลายเป็นที่ฝึกซ้อมและวางกลยุทธ์ในการรบ คังซื่อฮํั่นจากไปพร้อมกับคำบอกเล่าจากปากของเหลียงซานป๋อ หมาป่าเดียวดายจำต้องออกจากฝูง รอวันที่รู้สึกอ้างว้างจึงกลับมาร่วมทางให้หายคิดถึงสักครั้ง
จินเฉิงอู่ ควบคุมการฝึกซ้อมแทนคังซื่อฮั่น
“พระชายา เสี่ยวป๋อนำคนผู้หนึ่งมาพบพระชายา”
เจิ้งเหมยเงยหน้าขึ้นมอง ย่าหนานยิ้มรออยู่ก่อนแล้วเจิ้งเหมยดีใจอย่างที่สุด
“ย่าหนานข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน”
“ข้าน้อยเองก็คิดถึงพระชายา ย่าหนานระหว่างเดินทาง ทราบข่าวร้ายเกี่ยวกับตระกูลเจิ้ง ฮูหยินใหญ่และพี่สาวร่วมบิดาของท่านถูกประหารตระกูลเจิ้งถูกเผาราบคาบ”
“พวกเขาทำผิดสิ่งใดกันทำไมต้องทำกันถึงเพียงนี้”
เจิ้งเหมยทอดถอนใจ จะว่าไปทั้งฮูหยินใหญ่และเจิ้งหมิงแม้ไม่เคยดีกับเจิ้งเหมยแต่พวกเขาก็ไม่สวมควรตาย
“พระชายาแม้ท
