ท่านอ๋องบรรจงจูบอ่อนหวาน เหมือนจะจดจำทุกอย่างไว้บทจูบอ่อนหวานเล้าโลม เจิ้งเหมยตาปรืออิ่มสุข มือใหญ่แกะปลดสายคาดเอวอย่างอ่อนโยน พรมจูบทั่วร่างเปลือยเปล่า เจิ้งเหมยเขินอายดึงผ้าฝืนบางห่มคลุมอีกคนกับยื้อยุดก่อนจะโยนมันทิ้งข้างแท่นนอน ร่างเย็นเฉียบถูกทาบทับด้วยร่างใหญ่อันอบอุ่น ฉกลิ้นเข้าไปด้านในควานหาความหวาน มือไม้ไม่อยู่สุขเคล้นคลึงลูบไล้จนขนลุกไปทั่วร่าง ความอ่อนโยนยังไม่หายไปความดุดันกลับเข้ามาแทนที่ ขาแข็งแรงเบียดแทรกตรึงขาเรียวไว้กับแท่นนอน สอดแทรกความหวานเข้าไปภายใน เจิ้งเหมยครางผะแผ่ว แต่จินเฉิงอู่ไม่เปิดโอกาสบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างหิวกระหายเหมือนกับจงใจจะให้แดดิ้นลงไปต่อหน้า
“ท่านอ๋อง...ได้โปรด”
เล็บคมจิกลงบนแผ่นหลังใหญ่เปลือยเปล่า แต่อีกคนกลับรุกเร้ารุนแรงหมายจะสุขสม
“หวางเฟย...ที่รักของข้า ข้ารักเจ้า”
เสียงกระซิบคำรักดังข้างหูลมหายใจอุ่นรินรดต้นคอระหงลิ้นสากเลาะเล็มต้นคอระหง จนร
