ตอนที่ 43
แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขาคิดยังไง แต่พยายามหักความรู้สึกภายในเพื่อไม่ให้อ่อนแอแสดงออกมาให้เขาเห็นเพื่อที่เขาจะได้ไม่มาหัวเราะเยาะซ้ำเติม
“ค่ะ จบเรื่องแล้ว ใช่ไหม ฉันจะได้กลับเสียที”
หล่อนนั้นพยายามตัดบทดื้อๆเดินไปที่รถอย่างเดียว
หากกัลย์กฤษณ์เดินตามไปเพื่อจะส่ง
“ให้ผมไปส่ง”
และหญิงสาวชะงักอีกครั้ง พร้อมขมวดคิ้ว
“จะต้องไปส่งทำไม ก็ในเมื่อฉันมีมือมีเท้าและสามารถเดินไปเองได้” หญิงสาวกล่าวตอบ
“แต่คุณเป็นผู้หญิง และแถวนี้ก็อันตราย ผมรู้สึกเป็นห่วง”
ได้ยินคำพูดของเขาแล้วนั่นพูดจากใจจริงหรือเปล่าหรือแกล้งทำให้หล่อนดีใจ หลงเคลิ้มไปกับคำพูดหวานหว่านคารมป้อนป้อยอของเขา
และไม่มีทางล่ะ ที่คนอย่างเพียงปัทม์จะมาหลงกลเขาง่าย
“คงไม่ต้องหรอกค่ะขอบใจและฉันมาด้วยตัวเองก็จะต้องกลับไปเอง” หล่อนตอบด้วยความทระนง แต่เขากลับมองว่าหล่อนแสนจะดื้อรั้นนัก กัลย์ก
