ค้นหา

783 Words

"โอ๊ย...มึนหัวจัง..." ฉันลืมตามาพบว่าตัวเองอยู่ไหนไม่รู้ แถมยังโดนกอดจากด้านหลังจนขยับตัวไม่ได้ เรา: เหี้ยยยย!!!!! เตอร์: เฮ๊ย คนเว้ย!! เรา: หนูมาอยู่นี่ได้ไงอะ เตอร์: ก็พี่นอนอยู่แล้วเราเข้ามาข่มขืนพี่ พี่พยายามขัดขืนแล้วแต่สู้แรงเราไม่ไหว :) เรา: พี่จะบ้าเหรอ แล้วพี่ทำอะไรหนูเนี่ย ฮืออ เตอร์: จะร้องทำไมว่ะ ทำอย่างกับเสียซิง เรา: แล้วพี่สมควรที่จะทำมั้ยอะ //ฉันรีบหยิบเสื้อผ้ามาใส่ด้วยความเร็วรู้สึกเจ็บช่วงล่างชะมัด เตอร์: ไปล้างหน้าล้างตาเดี๋ยวไปส่ง เรา: ไม่เป็นไรค่ะ กลับเองได้ เตอร์: แล้วแต่นะ //ผมลุกใส่กางเกงแล้วไปเข้าห้องน้ำปล่อยให้เธอจัดการตัวเองต่อ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพบว่าเพื่อนๆของฉันพยายามติดต่อฉันจนแบตแทบหมด เมย์ 30สาย พิม 26 สาย นิค 20สาย เรารีบโทรกลับหาเมย์แต่ไม่ได้บอกเรื่องเมื่อคืนว่าเกิดอะไรขึ้น กลับมาถึงบ้านเมย์พวกมันคาดคั้นกับเราอย่างกับนักโทษเลย เมย์: มึงหายไปไหนมา ตอบ!!! เรา: คือ....กูนั่งแท็กซี่กลับไงแต่กูหมดสติมันเลยเอากูไปส่งโรงพัก พอกูตื่นกูก็รีบโทรหามึงเลย นิค: แน่ใจนะ เรา: จริงๆนิค //ใจเต้นตุบๆ นิค: รู้ปะเมื่อเช้าเด็กที่ร้านบอกว่าเมื่อคืนพี่เตอร์เอาผู้หญิงขึ้นห้องพวกเราเลยเป็นห่วง หืมมมมกูเองค่ะ กูเลย!_! พิม: มึงเป็นอะไรเปล่าหวายหน้ามึงซีดมากเลย เรา: สงสัยอ้วกเยอะไปหน่อย แล้วโอเวียร์ล่ะยังไม่ตื่นหรือไง เมย์: ป้ากูพาไปตลาดยังไม่กลับเลย เด็กห่าอะไรมาปลุกพวกกูให้มาเล่นตั้งแต่ตี4 พิม: เด็กกำลังต้องการความรัก ความใส่ใจมึงอย่าขัดใจหลานได้มั้ย เมย์: แล้วเสียงหมาที่ไหนบอกไปเล่นห้องน้าเมย์นะคะ พิม: อุ๊ยย ฉันนั่งเหมอลอยพยายามนึกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นก็นึกไม่ออก แล้วจะเอายังต่อดีว่ะ เรา: ช่างเหอะก็แค่พลาด //บ่นพึมพำกับตัวเอง เมย์: พรุ่งนี้ผัวกูไปวิ่งของแถวบ้านเรามึงจะกลับเลยเปล่า แต่กูอยากให้มึงอยู่ต่อ เรา: กูก็ไม่รู้ว่ะ พิม: แต่กูต้องกลับไปทำงานแล้วอะ หัวหน้าบ่นแล้วหาว่ากูทิ้งงาน เรา: อืม.....//เอาไงดีวะ เดี๋ยว!!!! อีหวายมึงเป็นอะไรคร้าาาา มึงต้องกลับค่ะอยู่ต่อทำไม เสียงในโซนสมองมันด่าฉันอยู่ในหัว เมย์: ถ้ายังไม่อยากกลับมึงก็อยู่กับกูก่อนก็ได้ กลับไปอยู่คนเดียวมึงก็จะคิดถึงไอ้พี่เบนซ์อีก พิม: อือจริงด้วย แล้วมันไม่โทรมาเลยเหรอมึง เรา: ไม่เลยว่ะ ไม่คิดถึงลูกเลยมั้ง นิค: เดี๋ยวถ้าเจอมันนิคจะอัดให้น่วมเลย เมย์: เดี๋ยวก็ตายกลับมาหรอก //เตอร์// ผมออกจากห้องน้ำมาก็ไม่เจอหวายแล้ว แต่คงมีปัญญากลับได้แหละ ผมกลับมาทำงานเหมือนเดิมใจยังมุ่งมั่นกลับงาน แต่มันก็จะมีแว๊บนึงที่เผลอไปนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เต้: ยิ้มไรวะ//หันซ้ายหันขวา พี่มาส(ลูกน้อง): พี่เห็นยิ้มบ่อยมากสงสัยจะมีความรัก เต้: อ้าว....แบบนี้ต้องถึงม๊า เตอร์: มองเหี้ยไรกันงานไม่มีทำเหรอ เต้: ก็ผมเห็นพี่ยิ้มนึกว่าเป็นบ้าไปแล้ว เตอร์: เปล่ากูแค่หิวข้าว เต้: ฮะ หิวข้าว สุดท้ายผมก็แอบหาเฟซบุ๊กหวายแต่หาไม่เจอ ไปส่องเฟซไอ้แสงหาเฟซไอ้นิคเจอเฟซไอ้นิคหาเฟซเมย์แล้วสุดท้ายผมก็เจอ เตอร์: เชี่ย....น่ารักว่ะ ผมแอดเฟซแม่งเลย ในระหว่างที่ผมกำลังส่องเฟซอยู่นั้นจู่ๆทุกอย่างก็หายไป เตอร์: อ้าวเชี่ย!! บล็อกกูเฉย ไม่ยุ่งแม่งล่ะ!! ผมโยนโทรศัพท์ลงที่นอนก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความเซ็ง //หวาย// "ตึ๊ง" เสียงเฟซแจ้งเตือนใครแอดเฟซมานะ ฉันรีบเปิดเข้าไปดูจนเห็นเฟซบุ๊กของไอ้คนนิสัยไม่ดีแอดมา เรา: หือ....แอดมาทำไมว่ะ มากดไลค์รัวๆเลย บล็อกแม่งเลยห่าจิก!! เมย์: เป็นไรมึง เรา: เปล่า กูหิวข้าว เมย์: หิวมึงก็ไปกินดิ มาทำหน้างอเป็นส้นตีนเลย เรา: ไม่อะ กูจะนอนละ เมย์: เอ้าอีเหี้ยหิวข้าวแต่จะไปนอน มึงไหวปะเนี่ย เฮ้อออ รู้งี้กลับบ้านดีกว่า!_!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more