ขัดคำสั่ง
1910 Words
"ว่าไงยัยริน สรุปน้องปืนเป็นใครกันแน่" พลอยใสยังไม่ละความพยายามที่จะหาคำตอบว่าปืนเป็นใคร เรื่องคนอื่นนี่ทุ่มสุดตัวจริงๆ
"ก็บอกไปแล้วไงว่าเป็นน้อง"
"อย่ามาโกหกหน่อยเลย ดูจากสายตาที่พวกแกมองกันฉันก็รู้แล้วว่าไม่ใช่แค่พี่น้อง"
"แสนรู้" เลี่ยงตอบคำถามโดยการเดินเข้าร้านอาหาร แต่ถึงอย่างนั้นยัยตุ๊กตาบลายธ์ก็ยังจี้ถามไม่เลิก
"ฉันรู้จักแกมากี่ปีทำไมแค่นี้ฉันจะมองแกไม่ออก บอกความจริงมาเลยนะ!"
"อยากรู้ขนาดนั้นเชียว"
"ใช่...ดูสิผื่นอยากรู้อยากเห็นขึ้นเต็มแขนแล้วเนี่ย"
"เว่อร์มาก"
"ยัยรินบอกมาเร็วๆ อย่าลีลา" พลอยใสเขย่าแขนฉันจนตัวโยก ได้แต่ส่ายหน้าให้กับความขี้เผือกของเพื่อนสนิท แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมเล่าเรื่องปืนให้ฟังอยู่ดี ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ที่ลีลาไม่ยอมเล่าก็เพราะอยากแกล้งให้นางอยากรู้จนตัวสั่นเท่านั้น
"ไอ้ไวน์มันไม่สวดแกหรอที่ไปยุ่งกับเด็กร้านมัน"
"ก็นิดหน่อย แต่ไม่สนใจ" ต่อให้ไวท์มันจะบ่นจนปากฉีกฉันก็ไม่สนใจหรอก เดี๋ยวขี้เกียจมันก็คงหยุดเอง
"สมกับเป็นแก ว่าแต่น้องเค้าเรียนปีไหนแล้วอ่ะ"
"ไม่รู้ ยังไม่ได้คุยกันขนาดนั้น" จะว่าไปฉันก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับปืนเลย ไม่รู้ว่าเขาเรียนที่ไหน อยู่ชั้นปีอะไร ทำไมถึงได้มาทำงานร้านไอ้ไวท์ เอาจริงก็ไม่รู้อะไรสักอย่างเลยนั่นแหละ รู้แค่อย่างเดียวก็คือว่าเขายังไม่มีแฟน แต่ก็ไม่รู้จะเชื่อได้มากน้อยแค่ไหนก็หน้าตาดีซะขนาดนั้นจะโสดมาถึงตอนนี้ได้ยังไง
"เห็นแว็บแรกนึกว่าเป็นดารา หน้าตาผิวพรรณน้องดีมากเลยอ่ะ"
"ไม่ได้มีดีแค่นั้นนะ อยากบอกว่า...ปากน้องหวานมาก" กระซิบบอกพลางลากเสียงยาวให้อีกคนอิจฉาเล่น
"นี่แกกำลังเกทับฉันอยู่ใช่มั้ย"
"เปล่า...แค่เล่าให้ฟังนะ แค่เล่า" พูดยิ้มๆ อย่างคนเหนือกว่า พอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็อดเอามือแตะไปที่ริมฝีปากของตัวเองไม่ได้ จูบเมื่อคืนนี้มันดีมากจริงๆ
"หน้าตาแบบนี้กำลังคิดเรื่องไม่ดีอยู่แน่ ๆ" พลอยใสหรี่ตามองมาอย่างคนรู้ทัน
"เรื่องไม่ดีที่ไหน เรื่องดีมากๆ ต่างหากล่ะ" ถ้าเมื่อคืนครามไม่เข้ามาขัดจังหวะ เราสองคนก็คง...
"บอกน้องปืนรีบหนีไปดีมั้ยนะ ไม่อยากให้น้องโดนแกกินทิ้งกินขว้าง"
"พูดเหมือนฉันเป็นคนไม่ดี ฉันเคยทำแบบนั้นตอนไหน"
"อย่าให้พูด แกนะชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น"
"ใส่ร้ายกันชัดๆ" ไอ้พลอยชอบพูดเหมือนฉันเป็นคนไม่ดีอยู่เรื่อย
"แกควรจริงจังกับใครสักคนได้แล้วนะริน อีกหน่อยก็ขึ้นบริหารแทนคุณลุงแล้ว เราไม่ใช่เด็กๆ ที่จะสนุกไปวันๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ"
"อะไรเนี่ย จู่ ๆ ก็เปลี่ยนโหมดจากเพื่อนเป็นแม่ซะงั้น" เล่นเอาตามอารมณ์แทบไม่ทัน เมื่อกี้ยังคุยเล่นกันอยู่เลย ตอนนี้เข้าโหมดซีเรียสซะแล้ว
"ฉันไม่อยากให้แกเปลี่ยนคนคุยไปเรื่อยนี่นา แกไม่รู้หรอว่าคนเค้ามองว่าแกเป็นคาสโนวี่ไปแล้วนะ"
"มีปากก็พูดไปเรื่อยนั่นแหละฉันไม่สนใจพวกรู้สิบพูดร้อยหรอกนะ แล้วก็ใช่ว่าอยากจะคุยไปเรื่อยที่ไหน มันยังไม่เจอคนที่ใช่จริงๆ นี่นา"
"คนที่ใช่ของแกคือแบบไหน ขนาดพี่วินที่ดีแสนดีแกยังบอกไม่ใช่ ฉันก็ไม่รู้ว่าคนที่ใช่ของแกมันต้องยังไงแล้วนะ" พลอยใสพูดอย่างปลงตก ยัยรินนะเป็นคนขี้เบื่อคบกับใครแป๊บๆ เดี๋ยวก็เลิก เห็นจะมีพี่นาวินแค่คนเดียวที่มันคบได้นานสุดแล้ว ดูท่าจะไปกันได้ดีแต่สุดท้ายก็ไปกันไม่รอดเหมือนเดิม หลังจากนั้นมันก็ครองโสดมาตลอด ไม่คบใครจริงจัง สนใจใครก็คุยไปเรื่อย ล่าสุดก็น้องปืนนี่ไงที่มันเล็งอยู่
"บ่นเป็นแม่เลย ถึงเวลาเดี๋ยวฉันก็เจอคนที่ใช่เองนั่นแหละ แต่ก่อนจะถึงตอนนั้นขอใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนแล้วกัน"
"ถ้าถึงเวลาที่แกรู้สึกรักใครขึ้นมาจริงๆ แล้วเค้าแค่เล่นๆ กับแกเหมือนที่แกเคยทำกับคนอื่น ฉันจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลยคอยดู" หมั่นไส้แม่คนรักสนุกชอบทำให้คนอื่นรู้สึกดีแล้วก็เท
"ถ้าเค้าไม่รักก็แค่ตัดใจมั้ยละ มีอะไรยาก"
"จ้า...แม่คนเก่ง ก็ขอให้ทำได้อย่างที่พูดแล้วกัน"
ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจกับคำพูดของพลอยใส ถ้าถึงวันที่ฉันรู้สึกรักใครขึ้นมาจริงๆ แล้วเค้าคนนั้นไม่รักตอบ ก็คงทำได้แค่ตัดใจ ถึงจะต้องเสียใจแต่ก็คงไม่นาน คนเรามันต้องเดินหน้าต่อจะเอาตัวเองไปยึดติดกับคนแค่คนเดียวก็คงไม่ได้ คิดว่าถ้าเกิดเหตุการณ์อย่างว่าขึ้นจริงๆ ฉันผ่านมันได้แน่ ฉันมั่นใจ
Boozy pub.
ผ่านมาสามวันแล้วที่ไม่ได้เจอพี่รินเลยหลังจากวันนั้นที่เราบังเอิญเจอกันที่ห้าง ผมไม่มีช่องทางการติดต่อพี่เขาเลยสักทางเดียว จึงทำได้แค่รอให้พี่รินแวะหาที่ผับเท่านั้น
นั่งถอนหายใจมองเพื่อนร่วมงานเดินไปเดินมาจนหัวหมุน ซึ่งแตกต่างจากตัวเองที่ว่างจนไม่รู้จะว่างยังไง ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นถึงไม่มีลูกค้าห้องไหนเลยที่จะให้ผมไปคอยดูแล ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดไปรึเปล่าถึงได้เป็นแบบนี้ ด้วยความสงสัยเลยตัดสินใจเข้าไปถามพี่ไวท์ พี่แกบอกแค่ว่าไม่มีอะไร ดีแล้วที่ลูกค้าไม่เรียกผมจะได้ไม่เหนื่อย ซึ่งแปลกมากที่พี่ไวท์พูดแบบนั้น ปกติเจ้าของร้านชอบให้พนักงานทำงานหาลูกค้าไม่ใช่หรอ แต่นี่ผมนั่งอยู่เฉยๆ กลับบอกว่าดีซะอย่างงั้น
"ปืน สงสัยวันนี้จะนั่งเล่นเฉยๆ ไม่ได้แล้วว่ะ" ในขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พี่ไวท์ก็เดินเข้ามาทักด้วยท่าทางเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
"มีเรื่องอะไรหรอครับ"
"พอดีไอ้ทศมันไม่สบายมาทำงานไม่ได้ แต่ลูกค้าจองห้องไว้แล้ว แกคงต้องไปดูแลลูกค้าแทน"
"ลูกค้ายอมให้ผมไปแทนหรอครับ"
"แค่เห็นรูปแกลูกค้าก็ยอมแล้ว ไม่ต้องทำหน้ากังวลขนาดนั้น แค่ทำตามหน้าที่ของเราก็พอไม่มีอะไรหรอก"
"ครับ" ที่กังวลก็เพราะลูกค้าจองตัวพี่ทศไว้ก่อนแล้วไง ผมกลัวไปแทนแล้วลูกค้าไม่ประทับใจ มันเป็นความรู้สึกของคนที่ไม่ถูกเลือกแต่ดันได้ไปทำแทนอะทุกคนพอใจใช่มั้ย มันรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก
"รีบไปเถอะเดี๋ยวลูกค้ารอ"
"ครับ" เตรียมตัวไม่ถึงห้านาทีก็ขึ้นมายังชั้นสามซึ่งเป็นส่วนของห้องวีไอพี โดยมีพี่ไวท์เดินมาส่งถึงหน้าห้อง
"หวังว่าไอ้รินจะไม่มาวันนี้นะ ไม่งั้นซวยแน่กู" ไวท์มองตามหลังปืนที่กำลังเดินเข้าไปยังห้องวีไอพี พร้อมภาวนาอย่าให้เพื่อนสนิทเข้าผับในวันนี้ ไม่งั้นมันเอาเขาตายแน่โทษฐานให้เด็กที่มันเล็งไว้ไปดูแลคนอื่น
"โทรหาทำไมไม่รับ แล้วมายืนทำอะไรตรงนี้"
"ไอ้เชี่ยเอ๊ย! พูดยังไม่ทันขาดคำ" ไวท์สบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย ตั้งหลายวันไม่โผล่มา พอจะมาก็ดันเป็นวันนี้ซะด้วยนะให้ตายเถอะ!
"มึงว่าไงนะ ฟังไม่ถนัด"
"เปล่าๆ พอดีกูเดินตรวจงานนะ แล้วทำไมขึ้นมาคนเดียวไอ้ครามละ"ทำตัวให้ปกติเข้าไว้ ห้ามให้ไอ้รินจับพิรุธได้เด็ดขาด
"พอดีอยากได้ความเป็นส่วนตัวครามเลยไม่ได้ขึ้นมาด้วย"
"อ๋อ...โอเค"
"ทำไมมึงทำตัวแปลกๆ มีอะไรรึเปล่า" รินดากอดอกมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างจับผิด ท่าทางลุกลี้ลุกลนเหมือนกับไปทำอะไรผิดมา
"ไม่มี ไม่มีอะไรเลย เข้าห้องดีกว่าเดี๋ยววันนี้กูดูแลมึงเอง จะชงเหล้าให้สุดฝีมือเลยเพื่อนรัก"
"ทำไมมึงต้องชงเหล้าให้กูด้วย...ไม่เอา เรียกปืนมาจะให้ปืนชงให้" รินดาโบกมือไม่สนใจในสิ่งที่อีกคนเสนอ เธอมาวันนี้ก็เพื่อเจอปืนไม่ใช่ไอ้ไวท์สักหน่อย
"กูชงให้อร่อยกว่าไอ้ปืนเยอะน๊า เหล้าฝีมือกูไม่ได้หากินได้ง่ายๆ นะบอกให้"
"จะเอาปืน เรียกปืนมา"
"แต่วันนี้กูอยากดูแลมึง"
"ปืนอยู่ไหน"
"ไอ้ริน" อย่างจ้องกูด้วยสายตาแบบนี้สิเพื่อน กูไม่ชอบเลย กูอ่อนไหวกับสายตาดุจนางมารของมึงจริงๆ นะ
"ปืนอยู่ไหน อย่าบอกว่ามึงให้ปืนไปดูแลแขก" อย่าขึ้นเสียงใส่กูด้วยกูกลัว
"รินมึงฟังกูก่อนนะ คือมันจำ..."
"กูบอกว่าห้ามให้ปืนไปดูแลคนอื่นนอกจากกูไม่ใช่หรอ แล้วมึงทำแบบนี้ทำไม"
"ก็เด็กในร้านไม่พอ แล้วลูกค้าก็จองห้องจ่ายเงินไว้แล้วอ่ะ ทั้งร้านเหลือแค่ปืนคนเดียวที่ว่างกูก็เลยให้น้องมันไป มันจำเป็นจริงๆ มึง น่าจะไม่เกินสองชั่วโมงหรอกเดี๋ยวปืนก็มา ระหว่างนี้กูจะดูแลมึงเอง"
"ค่าตัวปืนกูก็จ่าย แล้วทำไมกูต้องมานั่งรอให้เด็กกูไปดูแลคนอื่นด้วย!"
"แต่ปืนเข้าไปแล้วไง ทำอะไรไม่ได้แล้วเดี๋ยวกูเสียลูกค้า"
"กูให้เวลามึงห้านาที"
"ไอ้ริน"
"เหลือสี่นาทีห้าสิบห้าวินาที"
"ไม่เห็นใจกูจริงๆ หรอว่ะ"
"สี่นาทีห้าสิบวินาที"
"เออๆ ก็ได้ว่ะ"
"สี่นาทีสี่สิบห้าวินาที"
"กูกำลังไปอยู่นี่ไง หยุดนับสักที!"
กอดอกมองไวท์ที่เดินฟึดฟัดออกไปนิ่งๆ ถึงจะเข้าใจที่มันส่งปืนไปแบบนั้น แต่ใช่ว่าจะยอมให้ปืนไปดูแลคนอื่น ก็ฉันเป็นคนจ่ายเงินปืนนี่นาแล้วทำไมฉันถึงจะไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร ถ้าพูดให้ถูกตอนนี้ฉันเป็นนายจ้างของปืนด้วยซ้ำไม่ใช่ไอ้ไวท์ เพราะฉะนั้นปืนจะไปดูแลคนอื่นนอกจากฉันไม่ได้เด็ดขาด แล้วอีกอย่างที่น่าโมโหที่สุดก็คงจะเป็นปืน คิดว่าตัวเองพูดชัดแล้วนะว่าห้ามให้เขาไปดูแลคนใครแต่ก็ยังทำ สงสัยคำพูดของฉันคงไม่สำคัญและไม่น่าจดจำเท่าไหร่ แบบนี้ต้องลงโทษยังไงดีนะ ลงโทษแบบให้จำไม่มีวันลืมเลยดีมั้ย
- Writer
