คนนี้ติดจอง
1612 Words
บริษัทวีระเจริญพงษ์
"ก็ตามที่ผมบอก แก้เสร็จส่งให้รองประธานดูได้เลย จบการประชุม" ประธานใหญ่พูดปิดการประชุมเมื่อสั่งงานทุกฝ่ายเรียบร้อย ท่านลุกขึ้นยืนพนักงานทุกคนจึงลุกตาม
"ฝ่ายการตลาดแก้งานเสร็จแกตรวสอบให้เรียบร้อย ถ้าทุกอย่างโอเคเซ็นอนุมัติได้เลย"
"พ่อไม่ตรวจอีกรอบหรอคะ" เอ่ยถามคนที่เดินนำหน้า ซึ่งปกติงานทุกอย่างต้องผ่านการอนุมัติจากท่านเท่านั้น แต่งานนี้ทำไมถึงให้ฉันอนุมัติเอง
"ไม่ล่ะ เอาที่คิดว่าดีแล้วก็จัดการเลย อีกหน่อยแกจะได้ทำเรื่อย ๆ"
"ค่ะ" สั่งงานฉันเสร็จท่านก็เดินเข้าห้องไป เห็นดังนั้นฉันก็เดินมายังห้องทำงานของตัวเองบ้าง
"เซอร์ไพร!"
"แม่ร่วง! ตกใจหมดเลย...แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมาทำไม?" เอามือทาบอกที่กำลังเต้นรัวด้วยความตกใจ ถ้าหัวใจวายตายขึ้นมาจริงๆ ฉันจะตามไปบีบคอแกไอ้เพื่อนบ้า!
"มาตั้งแต่สามสิบนาทีก่อน ที่มาเพราะคิดถึงแกไง มาให้หอมหน่อย" คนตัวเล็กกว่ายืดตัวขึ้นมาหอมแก้มทั้งซ้ายขวาราวกับคิดถึงกันนักหนา
"เอาความจริง คิดถึงฉันหรือคิดถึงใคร" ไม่เชื่อคำที่นางพูดเลยสักนิด คำว่าคิดถึงฉันมันคือข้ออ้างอยากมาที่นี่มากกว่า
"ถ้าไม่คิดถึงแกจะให้ฉันคิดถึงใครเล่า" ปากบอกว่าคิดถึงฉันแต่สายตาเอาแต่มองเลขาหน้าห้องตาไม่กะพริบ ดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าจุดประสงค์ที่ถ่อมาถึงนี่เพราะอะไร
"เชื่อตายแหละ"
"ดีมาก" ประชดมั้ยล่ะเพื่อน "แล้วนี่ประชุมพึ่งเสร็จหรอ"
"อือ สามชั่วโมงจุกๆ"
"น่าสงสารจังเลย เลขาคงทำงานหนักน่าดู"
"แกพูดว่าอะไรนะ เมื่อกี้ฟังไม่ชัด"
"ฉันบอกว่าแกทำงานหนักจนน่าสงสาร"
"เอ๊าะหรอ?"
"จ๊ะ" เบะปากอย่างหมั่นไส้ แต่ถึงอย่างนั้นก็อดยิ้มให้กับความน่ารักของคนตรงหน้าไม่ได้ พอนึกภาพตุ๊กตาบรายธ์ออกมั้ย นั่นแหละยัยพลอยเหมือนกันเป๊ะ
"แล้วนี่ไม่ทำการทำงานรึไง ถึงมาหาฉันได้"
"วันนี้ว่าง เคลียร์โปรเจคหมดแล้ว" คนตัวเล็กยักคิ้วกวนๆ ส่งให้ คงอยากให้ฉันอิจฉาละสิ บอกเลยว่าได้ผล
"อยากมีโมเม้นท์นี้บ้างจัง" ฉันไม่เคยเคลียร์โปรเจกต์หมดได้สักที พอจบงานนี้ก็มีงานใหม่รอจ่อตูด
"ท่องไว้เพื่อน งานคือเงินแล้วเงินก็คืองาน"
"นั่นสินะ" ไม่มีงานก็คงไม่มีเงิน
"ตอนเที่ยงเราไปกินข้าวกันมั้ย ออกไปสักชั่วโมง"
"เอาสิ...งั้นขอเคลียร์งานก่อนนะ แกก็นั่งชมนกชมไม้ไปเพลินๆ แล้วกัน หรือจะนั่งจ้องหน้าเลขาสุดหล่อของฉันไปพลางๆ ก็ไม่ว่าอะไร"
"บ้าน่าแก...ใครจะไปอย่างนั้นกันเล่า" ใครจะไปทำอย่างนั้นหรอ...ก็แกยังไงล่ะ จ้องจนกระจกจะแตกอยู่แล้ว!
"ไม่ยกเก้าอี้ไปนั่งข้างๆ เลยล่ะ ถ้าจะจ้องขนาดนี้"
"ได้หรอ"
"ไม่ได้! อย่าคิดก่อกวนเลขาของฉันเชียว" พูดเล่นไม่ได้เลย อะไรเข้าทางจริงจังตลอด
"ชิ!"
ห้างสรรพสินค้า
"ทำไมครามไม่ยอมมาด้วยกัน" พลอยใสหน้างอเมื่อชวนครามมาด้วยแต่เจ้าตัวปฏิเสธ
"คงไม่อยากมากับแกแหละ"
"ทำไมอ่า ฉันทั้งสวยทั้งน่ารัก มีตรงไหนที่ครามไม่อยากมาด้วย"
"ทำไมไม่ถามเองล่ะ จะมางอแงกับฉันเพื่อ?"
"ไม่กล้านี่นา แค่เห็นหน้านิ่งๆ ของครามใจฉันก็สั่นไปหมดแล้ว" พลอยใสกุมแก้มตัวเองเขินๆ ถ้าให้เดาตอนนี้ก็คงจินตนาการถึงหน้าครามอยู่แน่ ๆ นางชอบของนางมาตั้งแต่มัธยมปลายแล้ว ฉันว่าครามก็ดูออกนะแต่ไม่รู้เมื่อไหร่จะยอมใจอ่อนให้ยัยพลอยสักที
"เป็นเอามากนะเราอ่ะ" บีบแก้มป่องเล่นอย่ามันเขี้ยว เวลาที่พลอยใสทำแก้มพองลมมันดูน่ารักจนอดใจยื่นมือไปจับไม่ได้เลยจริงๆ
"ปล่อยได้แล้ว แก้มช้ำหมดแล้วเนี่ย"
"พี่ริน" ในขณะที่กำลังหัวเราะชอบใจที่แกล้งพลอยใสได้ ก็มีเสียงทุ้มเอ่ยเรียกจากด้านหลัง
"อ้าวปืน" เอ่ยทักกลับอย่างตกใจ นึกไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอกันที่นี่
"ใครอ่ะ?"
"น้อง" ตอบสั้นๆ ตัดบท เมื่อเห็นสายตาสอดรู้สอดเห็นของเพื่อนสนิท
"แกเป็นลูกคนเดียว"
"พูดมากจริง...ปืนมาทำอะไรหรอ" เลิกพูดกับคนกวนประสาท ก่อนเอ่ยถามคนที่เอาแต่จ้องมองกันแทน
"ผมมาซื้อหนังสือครับ"
"เด็กเรียนนะเนี่ย" แซวเขาเล็กน้อย ก่อนเอ่ยแนะนำคนที่มองฉันสลับกับปืนไปมาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม "ปืนนี่พลอยใสเพื่อนสนิทพี่"
"สวัสดีครับพี่พลอยใส"
"หวัดดีครับผม น้องเป็นไรกับยัยรินอ่ะ...เป็นเด็กยัยนี่หรอ?"
"ไอ้พลอย" กัดฟันขู่เมื่อยัยตัวแสบเริ่มแผลงฤทธิ์ แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีท่าทีสลด แถมยังดี๊ด๊าที่เห็นฉันแยกเขี้ยวใส่อีกต่างหาก
"ไม่ตอบแบบนี้แสดงว่ามีมูล งั้นเราไปกินข้าวด้วยกันมั้ยเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง" ใจป้ำเสนอตัวเลี้ยงข้าวซะด้วย ความอยากรู้อยากเห็นนี้ไม่มีใครเกิน
"ไม่รบกวนดีกว่าครับ"
"ไม่รบกวนเลยไปกินด้วยกันนะ ว่าแต่มาคนเดียวหรอ"
"มากับเพื่อนครับ พอดีมันเข้าห้องน้ำ"
"งั้นชวนเพื่อนไปด้วยสิ กินข้าวหลายๆ คนสนุกดี" ยังไม่เลิกเซ้าซี้อีก มองไม่ออกรึไงว่าน้องมันอึดอัด
"แกสนุกคนเดียวรึเปล่า ถามคนอื่นเค้ารึยังห๊ะ"
"น้องปืนไม่สนุกหรอคะ?" แนะ...ยังมีหน้าถามเสียงแบ๊ว ตีสักทีเลยดีมั้ยไอ้บ้านี่
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ แต่ผมเกรงใจ" ปืนมองหน้าฉันเชิงขอความช่วยเหลือ ฉันจึงสวดไอ้เพื่อนตัวดีไปหลายจบก่อนที่นางจะยอมถอดใจชวนปืนไปกินข้าวในที่สุด
"งั้นขอเข้าห้องน้ำแป๊บนึงได้มั้ย"
"รีบไปรีบมา" พยักหน้าให้พลอยใส ก่อนที่นางจะเดินดุกดิกเข้าห้องน้ำไป "แล้วเราจ้องพี่ทำไมฮึ" พูดยิ้มๆ เมื่ออีกคนเอาแต่จ้องกันไม่เลิก
"ขอโทษครับ"
"ขอโทษตลอดเลยนะเราน่ะ" ฉันยิ้มเอ็นดูคนขี้ขอโทษ "จะว่าไปปืนใส่ชุดนักศึกษาแบบนี้แล้วดูดีจัง" ไล่สายตามองร่างสูงในชุดนักศึกษาพอดีตัวอย่างชื่นชม ปืนหุ่นดีราวกับนายแบบไม่แปลกใจที่เขาจะสวมใส่อะไรก็ดูดี ไม่ว่าจะเป็นชุดพนักงานผับหรือจะเป็นชุดนักศึกษาเหมือนในตอนนี้ รวมถึงหน้าตาที่ใครเห็นก็ต้องมองซ้ำ แบบนี้สาวๆ คงรุมจีบกันตรึมแบบไม่ต้องสงสัย
"อย่างนั้นหรอครับ"
"ครับ ดูดีแล้วก็...หล่อมาก" ขยับเข้าไปใกล้ ยกมือป้องปากพูดเน้นคำว่าหล่อมากให้ร่างสูงฟังชัดๆ คนถูกชมเกาแก้มตัวเองเบาๆ ใบหูขาวเริ่มขึ้นสีด้วยความเขินอาย เห็นแบบนั้นก็อยากแกล้งคนขี้เขินให้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้เวลานี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่
"ป่ะริน ฉันเสร็จแล้ว"
"งั้นพี่ไปก่อนนะปืน"
"พี่ไปก่อนนะน้องปืน"
"ครับ สวัสดีครับ" ยิ้มให้ปืนอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกันกับเพื่อนของเขาเดินเข้ามาพอดี ฉันจึงส่งยิ้มให้ไปก่อนปลีกตัวเดินออกมา
"ไอ้ปืนมึงยืนคุยกับใคร" อาร์มที่เห็นเพื่อนยืนคุยกับสาวสวยจึงเอ่ยถามขึ้น ปกติเพื่อนคนนี้ของเขามันคุยกับคนแปลกหน้าที่ไหน โดยเฉพาะคนแปลกหน้าที่เป็นผู้หญิง
"รุ่นพี่"
"รุ่นพี่? อย่ามาโกหกหน่อยเลย กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปีทำไมจะไม่รู้ว่ามึงไม่รุ่นพี่ผู้หญิง"
"รุ่นพี่จริงๆ"
"งั้นแนะนำให้กูหน่อยสิ สวยๆ แบบนั้นกูชอบ" อาร์มพูดหยั่งเชิง อยากรู้ว่าไอ้เพื่อนตัวดีจะตอบว่ายังไง
"พี่เค้าไม่สนใจมึงหรอก ไปได้แล้ว"
"กันซีนอ่อ?"
"เออ...เพราะฉะนั้นมึงห้ามยุ่ง" ปืนชี้หน้าอาร์มอย่างจริงจัง คนนี้ติดจองแล้ว ใครก็ห้ามยุ่ง!
"อย่าบอกนะว่าเพื่อนปืนผู้ไม่สนใจเพศตรงข้ามตลอดยี่สิบปีกำลังตะบะแตก"
"..."
"เรื่องจริงหรอว่ะ"
"พูดมาก"
"บอกกูหน่อยสิ พี่เค้าเป็นใครทำไมถึงทำให้คนไม่สนโลกอย่างมึงมีความรู้สึกได้ อย่าพึ่งเดินหนีสิวะไอ้ปืน บอกกูก่อน..."
ปืนเดินต่อโดยไม่ได้หันกลับไปตอบคำถามเพื่อน เพราะเขาเองก็ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนั้นให้กับตัวเองเช่นกัน อย่างที่อาร์มพูด...เขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษ ไม่เคยคบใครเป็นแฟนเลยสักคน ไม่ใช่ว่าตายด้านแต่แค่ยังไม่ได้รู้สึกอยากสานสัมพันธ์กับใคร แต่พอเจอรินดาทุกอย่างกลับแปลกไป ใจที่เคยสงบกลับเต้นแรงอย่างหาสาเหตุไม่ได้ รู้สึกคิดถึงอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ และก็ไม่รู้ทำไมถึงเป็นกับรินดาแค่คนเดียว
"แล้วเจอกันนะครับพี่ริน" ปืนพึมพำมองไปยังจุดที่รินดาเดินจากไปอีกครั้ง หวังว่าเขากับเธอจะได้เจอกันอีกครั้งในเร็วๆ นี้
- Writer
