ผมลืมตาขึ้นมาในความมืด ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน แต่ถ้าให้เดาก็คงเป็นโรงพยาบาลสักที่แถวๆ จุดที่เกิดอุบัติเหตุ สายตาเริ่มชินกับความมืดทำให้เห็นสิ่งรอบตัวชัดเจนขึ้น ผมไล่สายตาสำรวจร่างกายของตัวเอง ดูเหมือนซีกขวาทั้งซีกของผมจะได้รับบาดเจ็บ เบ้หน้าทันทีเมื่อลองขยับแล้วรู้สึกปวดไปทั้งตัวจนต้องนอนลงที่เดิม
"อือ..." เสียงครางเบาๆ ดังขึ้นมาในความมืดทำให้ผมต้องละสายตาจากฝ้าเพดานหันมองยังต้นเสียง ภาพที่ปรากฏให้เห็นคือผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนอนฟุบอยู่ข้างเตียง มือของเธอจับมือผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย แม้หลับแต่สีหน้ายังดูกังวล คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่นเหมือนคนมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา
"นึกว่าจะไม่เป็นห่วงกันซะแล้ว" พึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่นอนหลับอยู่ข้างเตียง เธอคือคนที่ผมรักแล้วก็คือคนที่ทำให้ผมเจ็บในเวลาเดียวกัน แต่ถึงอย่างนั้นก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นอีกฝ่ายอยู่ที่นี่ในตอนนี้
ผมพยายามดึงม
