ผมมองรถยนต์คันหรูขับออกไปจนลับตา ใช้มือเสยผมที่ตกลงมาอย่างหงุดหงิดเมื่อเดินตามพี่รินมาไม่ทัน
"กูว่างานหยาบแล้วไอ้ปืน" อาร์มเดินตามออกมาทั้งที่ข้าวสักเม็ดยังไม่ได้แตะ ซึ่งผมเองก็เหมือนกัน แต่เวลานี้คงกินอะไรไม่ลงแล้ว
"เมื่อกี้น้องมันจะพูดแบบนั้นทำไมวะ" ผมย่นคิ้วมองไปยังโต๊ะที่แพรและเพื่อนนั่งอยู่ ก่อนถามคำถามที่ตัวเองไม่เข้าใจออกมา
"กูว่าน้องเค้าชอบมึง"
"ชอบกูแล้วยังไง มันต้องพูดอะไรแบบนั้นออกมาต่อหน้าคนอื่นด้วยหรอ" ผมยังเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจในจุดประสงค์ที่อีกฝ่ายทำ ที่ผ่านมาผมไม่เคยพูดกับแพรนอกเหนือจากที่เธอเข้ามาทักแล้วผมก็ตอบกลับตามมารยาทเลยสักครั้ง ส่วนแชทที่ทักมาถามงานผมก็ตอบกลับไปไม่เกินสามครั้งด้วยซ้ำตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา แล้วทำไมวันนี้ถึงพูดราวกับเราสนิทสนมกัน
"มึงก็ใจเย็นก่อน ที่น้องพูดแบบนั้นก็คงกะจะเต๊าะจีบมึงนั่นแหละ แต่แค่ผิดที่ผิดเวลาไปหน่อย" อาร์มใช้มือแตะลงมาที่ไห
