ทะลุมิติมารับบทท่านแม่จำเป็น

ตอนที่ 6 เข้าใจผิด

"มือท่านแม่นุ่มมาก ไม่เหมือนทุกวัน" เพราะความสงสัยไม่กักเก็บไว้จึงเอ่ยถามเสียงใส

หลี่น่าชะงัก หญิงสาวชาวบ้านที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร หาชาวกินค่ำคงไม่มีเวลามาดูแลผิวพรรณตัวเองนักหรอก แต่กับนางนั้นไม่เหมือนกันด้วยเพราะเป็นคนที่รักสวยรักงาม ชื่นชอบการบำรุงผิวเป็นจิตใจ ผิวจึงเปล่งปลั่ง เนียนนุ่มจากต่างมารดาของเด็กน้อยหนิงเซียนอย่างแน่นอน

หลี่น่าจึงคิดหาข้ออ้างในใจก่อนจะตอบกลับออกไป

"แม่เพิ่งได้ของบำรุงมา มีคนใจดีให้แม่มาก็เลยลองใช้ดู ไม่นึกว่าสิ่งของบำรุงที่ได้มานั้นจะดีถึงเพียงนี้"

"จริงหรือเจ้าคะ ใจดีมากเลยเจ้าคะ" ความสงสัยของเด็กน้อยวัยหกขวบปีหายไปเมื่อได้รับคำตอบก็ไม่คิดสงสัยอะไรอีกจึงนอนกุมมือและซบอกของคนที่คิดว่าเป็นมารดาจนหลับไป ตัวหนิงเซียนนั้นเป็นเด็กที่หลับง่ายมากเพียงแค่ได้กุมมือได้ซุกอยู่ในอ้อมกอดของมารดาเท่านั้น หากมารดาไม่อยู่ก็จะนอนไม่หลับหากหลับได้ก็ต้องเหนื่อยมากๆถึงจะหลับไปเอง

หลี่น่ามองเด็กที่อยู่ในอ้อมกอด ใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ถูกกุมมือไว้มาลูบศีรษะเป็นการกล่อมเด็กน้อยให้หลับฝันดีก่อนเข้าสู่ห้วงฝันตามเด็กน้อยไป

เช้าวันต่อมา หลี่น่าตื่นนอนก่อนเพราะไม่รู้สึกคุ้นชินกับที่นอนใหม่ ที่ทั้งเก่าและแข็ง นางค่อยๆขยับตัวออกอย่างเบาๆเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กน้อยตื่นเนื่องจากเวลานี้ฟ้ายังทันได้สว่างเลยด้วยซ้ำจึงอยากให้เด็กน้อยนอนต่อ

หลี่น่าเดินออกมานอกบ้านเหม่อมองท้องฟ้าในยามเช้ามืด ขบคิดว่าเหตุใดมารดาของหนิงเซียนถึงยังไม่กลับมาหาลูกตัวเองเสียที จะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นหรือเปล่า แต่คิดไปเพียงเท่านั้นก็เดินไปที่ห้องครัวเล็กๆด้านหลังหยิบข้าวหม้อไฟกึ่งสำเร็จรูปขึ้นมาจัดการเทน้ำเปล่าลงไปและรอให้อาหารในถ้วยสุกจนสามารถกินได้

ระหว่างรอก็ยืนคิดว่าควรทำอะไรดีที่สามารถยังชีพนางและหนิงเซียนได้นานๆ เงินที่นางมีติดตัวในกระเป๋าก็ไม่สามารถนำมาใช้ที่นี่ได้ หากไม่รีบคิดหาวิธีสร้างอาชีพให้ตนเองเกรงว่าอาหารคงหมดก่อน

จ๊อก!~

เสียงท้องร้องเรียกร้องให้นางควรจัดการอาหารที่ตอนนี้สุกได้ทีแล้วลงท้องเสียก่อน กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ควรกินให้อิ่มก่อนบางทีหากกินอิ่มแล้วคงจะนึกอะไรขึ้นมาได้บ้าง

หลี่น่าใช้เวลาไม่นานก็จัดการอาหารในถ้วยจนหมด ในครัวเริ่มมีแสงสว่างสอดส่องเข้ามา คาดว่าอีกไม่นานเด็กน้อยหนิงเซียนคงใกล้จะตื่นนอนแล้ว หลี่น่าจึงหยิบข้าวหม้อไฟกึ่งสำเร็จรูปอีกถ้วยออกมาจัดการเตรียมไว้ให้เจ้าเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่

ในยามซื่อ (09.00 - 10.59 น.) หลี่น่าพาหนิงเซียนออกมาแถวริมน้ำเพื่อจะมาตักน้ำไปไว้ใช้ในบ้าน เพราะน้ำที่บ้านเหลือน้อยเต็มทีแล้ว นางไม่อยากทิ้งเด็กไว้ตามลำพังและดูเหมือนหนิงเซียนอยากจะตามมาด้วยแต่ไม่กล้าเอ่ยนางจึงได้ให้ตามมาด้วย หลี่น่าเดินไปตามทางมองหาแม่น้ำจนเจอ ในบริเวณนั้นไม่ได้มีเพียงนางสองแม่ลูกยังมีชาวบ้านคนอื่นๆที่มาตักน้ำเช่นกัน บ้างก็ตกปลาหากิน บางมุมที่ไกลๆของริมแม่น้ำที่สายน้ำไหลผ่านลงไปก็มีสตรีหลายคนกำลังซักผ้า

หลี่น่าตักน้ำสามถัง สองถังใหญ่สำหรับนางที่จะแบกหามเองและหนึ่งถังเล็กที่เด็กน้อยอยากช่วยเหลือ บรรจุน้ำแค่ครึ่งถังเล็กเท่านั้นเพราะกลัวว่าเด็กน้อยจะถือไม่ไหว

"ว๊าย! ผีหลอก!" เสียงร้องโวยตกใจดังขึ้นที่ด้านหลังของหลี่น่า ทำให้นางหันไปหาพร้อมกับหนิงเซียน พบหญิงสาวชาวบ้านคนหนึ่งทำท่าตกใจที่เห็นนาง และข้างๆก็ชายร่างท้วมที่คาดว่าคงเป็นสามีของหญิงสาวคนนี้ยืนอยู่ข้างๆทำท่าทีตกใจไม่แพ้กัน เสียงร้องเมื่อครู่ทำให้ชาวบ้านในแถวนั้นต่างมองมาบ้างก็ค่อยๆเดินเข้าใกล้ๆเพื่อสังเกตเหตุการณ์เผื่อมีเรื่องที่น่าสนใจ

"ตกใจอะไรกัน หน้าข้ามีอะไรติดหรือ?" หลี่น่าเอ่ยถามอย่างสงสัย

"จะ.. เจ้ายังไม่ตายหรอกหรือหลี่น่า" สีหน้ายังคงแสดงความหวาดกลัวราวกลับถูกผีหลอกในช่วงกลางวันก็ไม่ปาน

"ตาย?" หลี่น่าเอ่ยร้องอย่างสงสัย นางจะตายได้อย่างไร แต่เดี๋ยวนะ สตรีสาวชาวบ้านคนนี้รู้จักชื่อของนางได้อย่างไร หรือชื่อของนางจะเหมือนกับมารดาของหนิงเซียน เป็นไปไม่ได้กระมังอะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ ใบหน้านางคล้ายมารดาของเด็กน้อยจนเด็กน้อยเข้าใจผิดว่านางเป็นมารดาจริงๆ และนี่ชื่อก็ยังมาเหมือนกันอีก นี่มันเรื่องอะไรกัน ไหนจะที่มาร้องตกใจหาว่านางตายแล้วหรือว่ามารดาของหนิงเซียนจะตายแล้ว

"ใช่ เมื่อวานตอนเย็นๆข้ากับสามีข้าไปหาของป่าเห็นมีคนนอนสลบร่างเต็มไปด้วยเลือดจึงเข้าไปดูแต่พบว่าไม่หายใจแล้ว ใบหน้าเหวอะหวะเต็มไปด้วยรอยกรีดจนมองหน้าไม่ออกว่าเป็นใคร แต่ข้าจำชุดของเจ้าได้เพราะเจ้ามักใส่แต่เสื้อชุดนั้นที่ปักชุนเต็มไปทั้งชุดแม้จะมีเลือดเปื้อนไปเกือบครึ่งแล้วก็เถอะ แล้วเจ้ารอดมาได้อย่างไร ข้าว่าข้าดูดีแล้วว่าเจ้าไม่หายใจแล้ว"

"หลี่น่านางอยู่กับลูกของนางตรงนี้แล้วจะเป็นคนที่เจ้าคิดว่าตายในป่าได้อย่างไร ข้าว่าเจ้ามองผิดไป คงเป็นชาวบ้านที่อื่นกระมัง" สามีของสตรีคนนั้นเอ่ยบอก เขาเองก็อยู่ในตอนนั้นกับภรรยาของเขาแต่เขามองไม่ออกว่าสตรีชาวบ้านผู้นั้นคือหลี่น่าจริงหรือไม่ แต่มาวันนี้ก็คิดได้แล้วว่าคงไม่ใช่เพราะถูกกระทำเช่นนั้นจะมายืนโดยไร้บาดแผลได้อย่างไร

"แต่ข้าว่าข้ามองไม่ผิดนะพี่ ทั้งรูปร่างและเสื้อผ้าคล้ายกันมาก ..แต่ก็อย่างที่พี่พูดตอนนี้นางอยู่กับลูกนางและไม่มีบาดแผลใดๆเลย ช่างแปลกยิ่งนัก หรือจะเป็นชาวบ้านที่อื่นจริงๆ"

"ท่านแม่ของข้ายังไม่ตายเสียหน่อย ท่านป้าอย่ามาว่าท่านแม่ข้านะ ท่านแม่ข้ากลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตอนเช้าก็อยู่กับข้า ตอนกลางวันหรือเมื่อคืนก็อยู่กับข้า กล่อมข้านอนตลอด" เด็กน้อยใจเสียที่มีคนมากล่าวหาว่ามารดานางตายไปแล้ว จึงเอ่ยยืนยันว่ามารดานางไม่ใช่คนที่ตายในป่าอย่างที่ท่านป้าบอก

ท่านแม่ยืนอยู่ตรงนี้จะตายได้อย่างไร!?

"โถ่ๆ หนิงเซียนป้าไม่ได้จะว่าแม่เจ้า ป้าแค่ตกใจเฉยๆ คิดว่าสตรีที่ตายอยู่ในป่าเป็นท่านแม่เจ้า" หลังจากที่คิดตกแล้วว่าคงไม่ใช่หลี่น่าจะนอนตายในป่าก็รีบเอ่ยขอโทษที่เข้าผิดกับเด็กน้อย

"คงไม่ใช่หรอก หนิงเซียนเองก็บอกอยู่หลี่น่านางด้วยตลอด เจ้ามองผิดไปแล้วล่ะ"

"ใช่ๆ คนที่ไหนหากโดนทำร้ายจนเลือดมากขนาดนั้นอย่างที่เจ้าบอกจะมายืนโดยไร้บาดแผลใดๆได้อย่างนี้" ชาวบ้านที่ยืนมุงดูในบริเวณนั้นต่างออกเสียงความเห็น

"เฮ้อ.. เป็นข้าที่เข้าใจผิดไป แต่ไม่ใช่เจ้าก็ดีแล้วหากเจ้าเป็นอะไรไป ลูกของเจ้าจะอยู่อย่างไร สามีก็ทิ้งจากหากเจ้าหายไปอีกคนคงชะตาชีวิตอาภัพนัก หนิงเซียนท่านป้าขอโทษที่ทึกทักเองว่าแม่ของเจ้าตาย ข้าขอโทษนะหลี่น่าหวังว่าเจ้าคงไม่ถือโทษโกรธข้านะ" นางถอนหายใจออกมาและกล่าวขอโทษที่ตนเองเข้าใจผิดไป ชาวบ้านที่มุงดูเมื่อพบว่าเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดก็จางหายไป ไปทำหน้าที่ของตนเองไม่ได้สนใจอะไรต่อ แต่หลี่น่านั้นกลับสงสัยใคร่รู้จึงเอ่ยถามต่อ

"ไม่เป็นไรๆ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ว่าแต่สตรีที่เจ้าว่าตายอยู่ในป่าตอนนี้เป็นอย่างไร"

"ชาวบ้านที่เป็นผู้ชายต่างพาร่างนั้นไปฝังแล้วล่ะ เพราะเหมือนจะตายมาหลายชั่วยามแล้วของติดตัวที่เป็นสัญญาลักษณ์อะไรของผู้ตายก็ไม่มีเลย ข้าขอโทษอีกครั้งนะที่เข้าใจผิด"

"ไม่ต้องขอโทษแล้ว ข้าไม่ได้โกรธอะไรเลย"

ไม่รู้ว่าสตรีผู้นั้นจะเป็นมารดาตัวจริงของหนิงเซียนหรือไม่ หากเป็นจริงๆก็ชะตาชีวิตของเด็กน้อยคงอาภัพจริงๆ แต่มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นมารดาของหนิงเซียนเพราะหญิงชาวบ้านคนนี้คลับคล้ายคลับคลาและค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นหลี่น่ามารดาของหนิงเซียนแม้จะเปลี่ยนใจในภายหลังเมื่อเห็นนางก็ตาม

เช่นนั้นเด็กน้อยคนนี้ก็ไร้ทั้งบิดาและมารดาเสียแล้ว แต่ไม่เป็นไรตราบใดที่นางยังอยู่ที่นี่นางจะเป็นท่านแม่ให้เอง