ผิดคนจนเกือบได้เสียว
1643 Words
“บอสคะ เย็นนี้มีนัดดินเนอร์กับคุณคิรินนะคะ”
กานดาเดินเข้ามารายงานหลังจากเห็นว่าเมฆินทร์เดินกลับออกไปแล้ว
“อืม”
เมฆาตอบรับออกมาแค่นั้น ก่อนจะก้มลงทำงานต่อ ส่วนกานดาที่พอได้รับคำตอบก็เดินกลับออกไป เธอโทรไปสั่งดอกไม้ช่อโตเอาไว้ให้เจ้านาย พร้อมกับของขวัญชิ้นสวยเมื่อวันนี้เป็นวันเกิดของ คิริน คู่หมั้นสาวแสนสวยของเมฆาที่มารดาของเขาจัดหามาให้
และพอตกเย็นเมฆินทร์ก็ไปตามนัดซึ่งเป็นร้านอาหารชื่อดังตามที่กานดาบอกพร้อมดอกไม้ช่อโตและของขวัญชิ้นเล็กที่วางอยู่ข้างกายของเขา อันที่จริงเขาไม่ได้อยากมาเลยจริงๆแต่ด้วยเป็นสิ่งที่มารดาต้องการเขาเลยต้องมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“นี่ครับ”
พอเขาเดินลงจากรถก็เจอคู่หมั้นสาวเข้าพอดี เมฆายื่นดอกไม้ไปให้พร้อมของขวัญโดยไม่มีคำอวยพรอะไรตามมาเลยสักนิด ซึ่งคิรินก็ไม่คิดโกรธเมื่อต่างก็รู้นิสัยของเมฆาดีอยู่แล้ว
“ขอบคุณค่ะ งั้นเราเข้าไปกันเถอะนะคะ”
คิรินยิ้มกว้างส่งไปให้ ก่อนจะเดินนำเขาเข้ามาในร้านอาหาร ซึ่งพนักงานก็เดินออกมาต้อนรับพร้อมเดินนำทั้งสองไปที่โต๊ะที่ถูกจองเขาไว้
“ว๊าววววววว นี่คุณให้คนตกแต่งเอาไว้เหรอคะ น่ารักจัง”
“..............”
พอเดินไปถึงโต๊ะที่ถูกจัดแต่งไปด้วยดอกไม้สีสวย คิรินถึงกับยิ้มออกมา ก่อนจะหันไปมองเมฆาที่ทำหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดใด ทำเอาเธอถึงกับรู้ได้ในทันทีว่าเขาเองก็คงไม่รู้เรื่อง
“ร้านนี้บรรยากาศดีจังเลยนะคะ เอาไว้ต้องมาบ่อยๆแล้ว”
คิรินพูดแก้เขินออกมา ก่อนจะพากันนั่งลงแล้วจากนั้นอาหารเซ็ตใหญ่หรูหราก็ทยอยมาเสิร์ฟ
พรึ่บ! ซ่า!
“นี่นาย! ถ้าคิดจะเล่นกับความรู้สึกคนอื่นบอกเลยไม่สำเร็จหรอก!! ไอ้บ้าเอ้ย!!!”
ขณะที่กำลังทานข้าว อยู่ดีๆเสียงแสบหูที่มาหลังจากสาดน้ำเต็มแก้วใส่หน้าคมหวานของเมฆาแล้วก็ดังขึ้น
“ทำอะไรของคุณเนี่ย!! คุณเมฆา เอ่อ นี่ค่ะกระดาษทิชชู่”
คิรินที่นั่งทานข้าวอยู่ถึงกับตกใจหันไปตวาดใส่ เดียร์น่า นางแบบสาวแสนสวยที่เสียมารยาทกับพวกเธอแบบนี้
“หึหึ มีเปลี่ยนชื่อด้วยเหรอ หรือคุณเปลี่ยนชื่อทุกครั้งที่หาเป้าหมายใหม่ย่ะ! ใช่สิ พวกเพลย์บอย”
พูดจบ เดียร์น่าก็เดินสะบัดตูดออกไปทันที ปล่อยให้คิรินได้แต่มองตามอย่างสับสนมึนงง ส่วนคนที่ถูกสาดน้ำใส่ก็ได้แต่กำมือแน่นพร้อมกับยกกระดาษทิชชู่ขึ้นเช็ดทำความสะอาด
“เดี๋ยวรอผมตรงนี้ก่อนนะ”
เมฆาลุกขึ้นแล้วเดินตามนางแบบสาวออกไป เพราะครั้งนี้เขาคิดว่าคงทนต่อไปไม่ได้อีกแล้วกับความเข้าใจผิดแล้วต้องมารับกรรมแทนเมฆินทร์ผู้เป็นน้องชายฝาแฝดของเขา
หมับ!!
“เดี๋ยวก่อน”
เมฆาเดินไปจนทันก่อนจะคว้าแขนของเดียร์น่าเอาไว้
“ว๊าย! นี่ปล่อยฉันนะ!”
เดียร์น่าที่หันมามองถึงกับร้องบอกเสียงดัง เธอพยายามสะบัดแขนออกจากมือของเขาแต่เมฆาก็กำเอาไว้แน่น
“ผมคิดว่าคุณคงเข้าใจผิด”
“ไม่ผิดหรอก!! หน้าอย่างคุณเอาปิ๊บคลุมหัวมาฉันก็จำได้! หึ! เมื่อวานบอกสนใจฉัน พอมาวันนี้ควงคนอื่นมากินข้าว รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว”
เมฆาได้แต่มองคนตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความดื้อรั้นและดูท่าเธอจะไม่ยอมฟังเขาเอาเสียเลย เขาไม่รู้ว่าน้องชายของเขาไปทำอะไรเอาไว้บ้าง แต่เขาผู้ไม่ได้ทำนั้นกลับต้องมารับกรรมอยู่ร่ำไปนี่สิ
“ผมไม่ได้ชื่อเมฆินทร์ ถ้าคุณไม่เชื่อ...”
เพี๊ยะ!!
“บอกให้ปล่อยฉันไง!”
เดียร์น่าที่เห็นท่าว่าเขาจะไม่ปล่อยเธอเลยฟาดมือลงไปบนแก้มสากของเขาจนเกิดรอยแดงปื้นขึ้นมาทันที
ส่วนเมฆา ถึงแม้จะถูกเข้าใจผิดมากมายขนาดไหน แต่ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เขาจะถูกทำร้ายร่างกายแบบนี้ สองกรามใหญ่กัดเข้าหากันแน่น มองนางแบบสาวอย่างพยายามอดทน
“ถ้าไม่ปล่อยฉันจะเรียกตำรวจนะ! นี่! ปล่อยฉันสิ!”
เธอพยายามดิ้นรนให้เขาปล่อย แต่ดูเหมือนเมฆาจะยิ่งจับแขนของเธอเอาไว้แน่นขึ้น มือข้างที่เป็นอิสระพยายามทุบตีมือของเขาที่จับแขนของเธออยู่แต่ดูท่าเขาจะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิดเธอเลยตัดสินใจง้างมือขึ้นสูงอีกครั้งเพื่อที่จะตบเข้าไปอีกซีกหน้าด้านหนึ่งของเขา
หมับ!!!
“อ๊าย! ฉันเจ็บนะ!!”
“แล้วทีตบผม คิดว่าผมไม่เจ็บรึไง?”
“ไอ้บ้า!!! นี่! จะทำอะไร ปล่อยฉันไปนะ อ๊ายยยยย!!”
เมฆาไม่สนใจเมื่อเขาคงทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาดันร่างบางที่พยายามขัดขืนไปหลังเสาที่ค่อนข้างมืดก่อนจะกดจูบลงไปบนปากเล็กที่เอาแต่พูดไม่ยอมฟังจนเดียร์น่าถึงกับตกตะลึงอ้าปากค้างกับสิ่งที่เขาทำ
‘ไอ้...ไอ้บ้านี่ทำอะไร!!!’
เธอถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อปากที่จูบลงมาทั้งรุนแรงและรวดเร็วไร้ซึ่งความอ่อนหวานจนเธอเจ็บไปหมด
ส่วนเมฆานั้นเขาไม่เคยคิดทำแบบนี้กับใคร แต่ด้วยถูกกระทำมานานทั้งๆที่เขานั้นแสนจะบริสุทธิ์ทำให้เขาอยากลองเป็นผู้ร้ายจริงๆดูบ้างและเธอก็คงโชคร้ายที่กลายเป็นที่รองรับความโชคร้ายของเขาพอดี ปากร้อนพยายามควานเข้าไปในปากเล็กที่เริ่มเม้มปฏิเสธและต่อต้าน แต่เขากลับไม่คิดยอมแพ้เมื่อได้เริ่มทุกอย่างด้วยตัวของเขาเองแล้ว
“อื้อๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เดียร์น่าที่เริ่มตั้งสติได้พยายามดิ้นเมื่อตรงนี้มันเป็นโถงทางเข้าร้านอาหารแต่เขากลับดูไม่กลัวคนอื่นจะมาเห็นเลย มือเล็กพยายามดันเขาออกแต่ดูท่าเมฆาจะไม่ยอมเมื่อเขาดันร่างลงมาแนบชิดสนิทจนเดียร์น่าไม่สามารถทำอะไรได้
“ฮื้อออ ฮึ่มมม”
เรียวลิ้นสากสอดแทรกเข้ามาในปากเล็กจนได้ ก่อนจะควานหาลิ้นเล็กจนเดียร์น่าที่ถูกรุกหนักค่อยๆหยุดดิ้นเมื่อความหอมหวานจากปากหยักและลมหายใจหอมหวนของเขาทำให้เธอหลงเคลิ้มตาม
ส่วนเมฆาที่ตอนนี้ความต้องการที่หลับใหลกำลังถูกปลดปล่อยออกมาเมื่อความเป็นชายกำลังพองตัวดุนดันกางเกงที่ใส่อยู่จนมันอึดอัดไปหมด ทางด้านเดียร์น่าเองก็ไม่ต่างกัน ร่างบางของนางแบบสาวกำลังบดเบียดไปกับร่างสูงเมื่อกลางกายสาวปวดหนึบจนแทบยืนไม่ไหว เมฆาช้อนมือไปโอบเอวคอดแล้วดันเธอเข้าหาสัมผัสความต้องการของเขาพร้อมจูบซับปากเล็กอย่างกระหายหิวจนเธอแทบหายใจไม่ทัน
“...................”
เมฆาค่อยๆถอนจูบออกแล้วมองจ้องเดียร์น่าที่ตอนนี้หน้าแดงตาปรือเต็มไปด้วยความต้องการไม่ต่างจากเขา
“ผมไม่ใช่คนที่คุณคิด จำเอาไว้”
พูดจบเมฆาก็ค่อยๆดันร่างของเขาออกแล้วจัดทรงเสื้อผ้าให้เข้าที่ ก่อนจะหันหลังเดินหนีออกไป ปล่อยให้เดียร์น่าได้แต่อารมณ์ค้างยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างไม่รู้จะทำยังไงเมื่อตอนนี้ทั้งโกรธทั้งโมโหแถมยังกระสันจากการปลุกเร้าของเขาอีก
“อ๊ายยยยยยยย!! ไอ้บ้า!!!”
เดียร์น่าได้แต่กรีดร้องกับตัวเอง เมื่อดันเผลอตอบสนองเขาจนตัวเองต้องมาทรมานอย่างนี้ และพอมองไปยังทางที่เมฆาเดินไปเธอกลับไม่เจอเขาแล้ว
“คอยดูเถอะ! เจออีกฉันจะเล่นงานให้หนักเลยไอ้บ้า!!”
เดียร์น่าได้แต่กัดฟันอดทนกับความโกรธเมื่อไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับเธอ ก่อนเธอจะมองไปรอบๆและถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อคิดว่าคงไม่มีใครเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นมีหวังเธอได้ขึ้นหน้าหนึ่งกับเขาเป็นแน่
ส่วนเมฆาพอเดินออกมาไกลจากเดียร์น่าแล้วเขาก็แทบยืนไม่อยู่เมื่อความต้องการอันมากมายกำลังเล่นงานเขา กลางกายปวดหนึบจนแทบเดินต่อไปไม่ไหวเขาเลยเดินหลบเข้ามาในห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์
“บ้าเอ้ย!!”
เขาสบถขึ้น ก่อนจะตัดสินใจไม่กลับไปหาคิรินเมื่อร่างกายไม่พร้อมแบบนี้ เมฆาเดินไปขึ้นรถที่คนขับจอดรอรับเขาอยู่ ก่อนจะมองไปเห็นเดียร์น่าที่เดินออกมาพอดี
“นั่นใคร นายรู้จักรึเปล่า?”
เขาถามคนขับรถ
“ครับ?...อืม นั่นเหรอครับถ้าคนใส่ชุดสีแดงเธอชื่อเดียร์น่าครับ เป็นนางแบบใครๆก็รู้จักทั้งนั้นครับ ตอนนี้กำลังดังเลย”
“งั้นเหรอ...ออกรถได้แล้ว”
“ครับ”
เมฆาสั่งขึ้นแต่สายตากลับเอาแต่จับจ้องไปยังนางแบบสาวที่ยืนหน้างออยู่หน้าทางออกร้านอาหารและเขาเองก็รู้สาเหตุที่ทำให้เธอเป็นอย่างนั้นคงมาจากเขาอย่างไม่ต้องสงสัย เขาคิดว่าที่เธอเข้าใจผิดใหญ่โตก็เพราะน้องชายตัวดีของเขาไปทำเรื่องเอาไว้อย่างแน่นอน
- Writer
