Sabah horoz sesiyle uyanan Bahar yanında kocasını ve küçük Oylum’u gördükçe mutluluktan delirecek gibi oluyordu. Sağ elini kaldırıp küçük kızın yanağını okşarken “Ah benim pamuğum, şeker küpüm” diye fısıldadı. Afşın, uyanmıştı ama hafif araladığı göz kapakları ardından genç kızı izliyordu.
Bahar kalkmaya çalıştığında beceremedi. Hala tek koluyla yeterince güçlü hareketler yapamıyordu. Dudaklarını düz çizgi haline getirdi. Homurdanır gibi “Lanet olsun kalk hadi” diye kendine kızarken anında ayaklanan Afşın yataktan kalktı ve hemen yatağın diğer tarafına geçip karısını kollarından tutup oturttu.
Gözleri dolan Bahar bakışlarını kaçırırken kalbinin incindiğini hissediyordu. Birilerine bağımlı olmak kendini onlara yük görmek ruhunu incitiyordu.
“Güzelim, asma şu yüzünü.”
“Daha kendi
