Kına bitiminde, konak boşalmış herkes odasına çekilmişti. Bahar çok yorgun olsa da tüm gece onu izleyen adamın olduğu terasa çıktı. Üzerine hava iyi olsa da şalını alıp şehri gördüğü kadarıyla izlemeye başladı. Eşofmanının cebinde olan telefonu çalmaya başladığında irkilse de çıkarıp arayana baktı. Afşın'ın adını görünce gülümsedi. Bekletmeden cevaplarken çoktan kalbi küçük bir kuş gibi çırpınıyordu.
“Afşın.”
“Bahar, güzelim uyumuyordun değil mi?”
“He yok, uyumuyordum. Terastan şehri izliyordum.”
Afşın, hemen yanında uyuyan Oylum’u rahatsız etmeden yataktan kalktı ve odanın küçük balkonuna çıktı. Konakların arasında aşırı bir mesafe yoktu. Terastaki kızı görmek istercesine gözlerini kısarken “Hava serin üşütmeyesin.” dediğinde kızın kıkırtısını işitti. Bu ona resmen hediye gibi
