EP.005 [5]
1030 Words
โอ้วววว เฮ่อ “ตื่นเต้นแบบนี้เองเหรอ...สงสัยฉันคงต้องอัพราคาการค้าประเวณีในเด็กเพิ่มขึ้นอีกแล้ว” เขาพูดอะไรเธอไม่เข้าใจสักนิด
“ตอนนั้นเธอไร้เดียงสาขนาดนั้นเลยเหรอ...ไม่อยากเชื่อทั้งๆ ที่อยู่ที่นั่นนานหกเจ็ดปี ความจริงเธอฉลาดมากที่สามารถเอาตัวรอดปลอดภัยมานานได้ขนาดนั้น” จอนสันเอ่ยขัดขึ้นแสดงความเห็นเมื่อเลียมเล่ามาถึงตอนนี้ เลียมพยักหน้าและแววตาเขาบ่งบอกชัดเจนว่าไม่อยากออกมาจากภวังค์ในอดีตครั้งนั้นในตอนนี้
คิมกระพริบตาลืมการร้องไห้ไปชั่วขณะ มองเขามองดวงตาที่ดำลึกคู่นี้ เมื่อจดจ้องนอกจากความมืดมิดแล้วเธอยังเห็นประกายบางอย่างอยู่ในส่วนที่ลึกสุด มันเป็นประกายอันน่ากลัว คนคนนี้...แย่แล้ว! เธอกำลังจะซวยแล้ว เมื่อกี้เขา...เขาจูบเธอ เธอพึ่งจะแค่อายุสิบห้า ผมเผ้าก็เว้าๆ แหว่งๆ หน้าตาก็มอมแมม แต่เขาก็ยังจูบเธอลง เธอรู้แล้วว่าเมื่อกี้เขาจูบตอนที่เขาล้วงลิ้นเข้าไปในปากเธอนั่นคือการจูบ
อื้มมมม คิมขืนตัวเมื่อเขาเริ่มที่จะถอดเสื้อโกโรโกโสที่เธอสวมอยู่ “แลกกันมั้ย ฉันมีชุดสวยๆ ให้เธอ” คิมส่ายหน้า เธอไม่ได้อยากสวยในสถานที่แห่งนี้ “บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าดื้อ!” เลียมเอ่ยเสียงเย็นขึ้น ทำเอาคิมขนลุกไปทั้งตัวโดยทันที
อื้ม!!! และสิ่งที่คิมไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น มือใหญ่ที่จะถอดเสื้อเธอนั่นเปลี่ยนเป็นมาคว้าคอเธอและบีบจนเธอเริ่มจะหายใจไม่ออก อื้มมม เขาเพิ่มแรงบีบมากขึ้น สองมือเล็กพยายามแกะมือเดียวของเขาออกจากคอแต่ก็ไร้ประโยชน์ เขาที่ตอนนี้อายุเท่าไหร่เธอไม่รู้แต่รูปร่างเขาต้องใช้เลือดเนื้อจากตัวเธอสามหรือสี่คนเลยทีเดียวกว่าจะหลอมรวมเป็นเขาหนึ่งคนได้ในตอนนี้
“ถ้าไม่อยากตาย...ยอมๆ ไปก็เท่านั้น อยากจะรักษาไว้มั้ยชีวิตอันไร้ค่าของเธอ”
“เจ้านาย!!!” จอนสันร้องเสียงดังลั่นเมื่อฟังมาถึงตรงนี้ “เล่นจะฆ่ากันจริงๆ เลยเหรอ เด็กตัวแค่นั้นอย่างเจ้านายต้องใช้แรงแค่ไหนกันเชียว”
“แค่อยากสนุกเท่านั้น ใครจะฆ่ากัน แรงเท่ามดตะนอย”
“แล้วตอนนั้นคิมทำอย่างไร”
“พูด” เลียมตอบสั้น และเล่าต่อว่า...
“ยะ...อย่า...ทำหนู...หะ...หายใจไม่ออก” ในตอนนั้นเมื่อเธอเริ่มพูดเขาก็เริ่มคลายมือ เธอสำลักอากาศที่สูดเข้าไปไอโครกๆ อยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่พักหนึ่ง
“มามา...ฉันช่วยเธอถอดไอ้เศษผ้าพวกนี้ออกไปให้” คราวนี้คิมไม่ได้ขัดขืนเพราะรู้แล้วว่าถ้าเธอยังปฎิเสธเขา เธอตายจริงๆ แน่ พรึ่บ! เสื้อยืดตัวโคร่งพ้นศีรษะเล็กไปแล้ว เลียมก็ต้องเจอกับผ้าพันรอบตัว ซึ่งเขาเห็นมันหลายครั้งแล้วผ่านกล้องที่ซ่อนอยู่ในห้องนอนของเธอ เด็กคนนี้ฉลาดจริงๆ ทั้งๆ ที่ไม่มีใครสอนสั่งแต่กลับมีสัญชาติญาณการเอาตัวรอดได้อย่างน่าเหลือเชื่อ เลียมค่อยๆ แกะผ้าพันรอบอกออก ก้อนสามเหลี่ยมสองก้อนที่นูนขึ้นมาเป็นรูปเป็นร่างแล้ว
จะว่าไปของเธอมันยังเล็กนัก อาจจะเพราะเธอใช้ผ้าพันไว้ และอาจจะเพราะร่างกายผอมเกินไป “ต่อไปกินให้เยอะๆ หน่อย” เสียงของเลียมแหบพร่าอย่างที่เขาไม่รู้ตัว แม้หน้าอกของคิมจะเล็กแต่เขาก็ใจเต้นแรงที่ได้เห็น เขาไม่เคยใช้บริการกับเด็กๆ เลย แม้จะมีบริการแบบนี้เป็นหนึ่งในธุรกิจที่ตนทำอยู่อยู่ก็ตาม
หมับ! จู่ๆ เขาก็อยากกัดอยากอมยอดพีระมิดเล็กๆ ตรงหน้านี้ จ๊วบๆ เขาอ้าปากอมพีระมิดข้างหนึ่งได้จนมิด คิมทั้งตกใจและไม่เข้าใจ จุดที่แตกต่างกันระหว่างชายหญิงตรงส่วนนี้ช่างให้ความรู้สึกที่แปลกประหลาดแตกต่างกับที่ตัวเองสัมผัสเองเสียอีก
ความรู้สึกบางอย่าง...อืม...มันเป็นแบบว่า เขาเรียกว่าอะไรกัน ที่จู่ๆ ร่างกายก็เต็มไปด้วยกำลัง เป็นพลังที่พยายามผลักดันร่างกายให้กระทำบางอย่าง แต่สติอันปราดเปรื่องของเธอกลับบอกเธอว่าเรื่องร้ายๆ กำลังจะเกิดขึ้น พลังและความรู้สึกแบบนี้มันคือภัยใหญ่ที่น่ากลัวสำหรับผู้หญิง
“นะ...หนู ไม่ใช่!” คิมพยายามและอยากบอกเขาว่าเธอเป็นแค่เด็กทำความสะอาดไม่ใช่หญิงสาวที่ถูกส่งมาดูแลเขาอะไรแบบที่หญิงสาวที่นี่ต้องทำกันคือใช้เรือนร่างดูแลลูกค้าชายหญิง ซึ่งวิธีการเขาทำกันอย่างไรเธอไม่รู้จริงๆ
“เสียงเธอน่ารักดีนะ...ทำไมถึงไม่ยอมพูดนะ ต่อไปก็พูดกับฉันให้เยอะๆ” เลียมแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจสิ่งที่เธอกำลังพูด
“นะ...นาย...เข้าใจผิดแล้ว หนูเป็นเด็กทำ...” จ๊วบ! เธอเอ่ยยังไม่ทันจบเลยปากเธอก็ถูกเขาบดปิดอีกครั้ง พร้อมกับที่เขา เขาที่เปลือยสิ้นไม่เหลืออะไรบนร่างเขา เขาพาเธอไปที่อ่างขนาดใหญ่ พาเธอลงไปในนั้นที่มีน้ำเปิดไว้แล้ว ก็เธอเองที่เป็นคนเปิดไว้ให้เขาตามหน้าที่ ซู่ซู่ และเมื่อเขากดร่างเธอลงไปในอ่างโดยที่ไม่ปล่อยริมฝีปากเล็กที่ตอนนี้เธอเจ็บระบมไม่ทั่วริมฝีปาก ระบบน้ำวนก็ทำงานทันที มือไม้เขาลดลงต่ำจัดการกับกางเกงเก่าๆ ของเธอ
อื้มมม เด็กน้อยคิมพยายามดีดดิ้นต่อสู้ตามสัญชาติญาณอีกครั้ง “อยากตายเหรอ” เสียงข้างหูที่อารมณ์ตรงข้ามกับความหมายในคำพูดโดยสิ้นเชิง แต่มันก็ทำให้ร่างเหน่งน้อยผอมถึงกับหยุดชะงักเกร็งไปทั้งร่าง ผลั่ก! และกางเกงโกโรโกโสก็กระเด็นออกไปตามแรงเหวี่ยงไปอยู่ที่ไหนตรงไหนใครจะสน
- Writer
