EP.004 [6]
1070 Words
“เดินไปเองแล้วกัน แต่ก็ระวังหน่อยฉันไม่แน่ใจว่าเขาตื่นหรือยัง เมื่อคืนกว่าเขาจะได้นอนก็เกือบเช้าแล้ว” จอนสันเห็นท่าทางลังเลและครุ่นคิดของเธอจึงเอ่ยต่อว่า “ให้เธอมีความสามารถมากแค่ไหน ก็ไม่อาจกำจัดคนนับพันที่นี่ได้ ถือเสียว่านี่เป็นการทดสอบวัดความไว้วางใจ” จอนสันยิ้มแววตาสื่อถึงความจริงใจอย่างไม่ปิดบัง ‘การแสดง’ คิมคิดในใจทันทีที่ได้เห็นแววตานั้น
“แล้วเสื้อคุณละ”
“เอาไว้ก่อนก็ได้ แต่...เอาคืนมาดีกว่า เพราะถ้าเจ้านายเขาเห็นอาจจะไม่ชอบใจ...ถ้าเขาคิดอะไรกับเธอมากกว่าหญิงทั่วๆ ไป” จอนสันยื่นมือมา แต่เหตุผลของจอนสันทำให้คิมลังเล
“ฉันขอยืมไว้ก่อนดีกว่าค่ะ” คิมพูดจบก็หันหลังและมุ่งหน้าสู่เส้นทางเล็กนั้น ห้องของเขาอยู่ข้างหน้า ห่างจากเธอไม่กี่ก้าว ทางเดินนี้ไม่มีกล้องและไม่มีคนเฝ้า มันไม่จำเป็นเลยทั้งสองอย่าง เพราะกว่าที่ผู้บุกรุกจะบุกมาถึงโซนนี้ได้ก็คงมาได้แค่วิญญาณหรือไม่ถ้ายังมีลมหายใจก็คงเป็นร่างที่สะบักสะบอมอย่างมาก
จอนสันยิ้มเล็กน้อย แม้ตอนนี้เขาเองก็ยังไม่มั่นใจว่าคิมจะสามารถเข้าด้วยกันกับพวกเขาได้มั้ย แต่รูปร่างหน้าตาเธอก็ผ่านที่จะเป็นแม่พันธุ์ให้กับเลียมในการก่อกำเนิดทายาท...ทายาทซาตานรุ่นต่อไป
ประตูไม่ได้ล็อค เธอเดินเข้าไปภายในห้อง มันเงียบมากไม่มีแม้แต่ลมหายใจ !!! แต่...ห่างจากเตียงไปเกือบสิบเมตรตรงนั้นมีกรงขนาดใหญ่ เมื่อวานนี้เธอได้ยินเช่นกันว่าเขาสั่งกรงมา และตอนนี้เขาอยู่ในนั้น ในกรงมีฟูกขนาดเล็ก “ในนี้อาจจะเล็กไปสักหน่อยสำหรับฉัน แต่คงพอดีสำหรับเธอ...คิม” เขาก้มศีรษะต่ำมากและเดินออกมา “บ้านหลังใหม่ของเธอเป็นไงบ้างชอบมั้ย” เขาพูดพร้อมกับเดินมาหาเธอและค่อยๆ รั้งเสื้อของจอนสันออกจากร่างกายเธอ “ต่อไปอย่าสวมเสื้อผ้าผู้ชายคนอื่นอีก...ครั้งนี้ฉันจะไม่ถือสา” เขาพูดพร้อมกับโยนเสื้อตัวนั้นไปทางไหนสักทางซึ่งเขาไม่สนใจ เพี๊ยะเพี๊ยะ และเขาก็ตบหน้าเธอซึ่งช่างเลือกข้างได้ดีต้องเป็นข้างเดียวที่เขาต่อยเธอเมื่อวาน คิมเม้มปากแน่นอย่างอดทน
“ชุดนี้ก็ดูเหมาะกับเธอดี...” ‘เหมาะกับผีนะสิ!’ คิมคิดในใจ สายตาเขายังมองเธออยู่ ส่วนมือทั้งสองข้างเขากำลังไล้มันแถวๆ ลำคอเธอ เขากวาดนิ้วไปทั่วปลอกคอทองคำ “ฉันอยากเห็นให้ชัดๆ ว่าถ้าเธอสวมมันแค่ไอ้นี้ เธอจะสวยงามแค่ไหน...ร่างกายที่มีเพียงปลอกคอและกำลังคร่อมขย่มฉันอยู่...ซี๊ดดดด คิมฉันแทบรอให้ถึงวันนั้นของเราไม่ไหว...บอกความจริงกับฉันหน่อยว่าสิบปีที่ผ่านมาเธอโดนผู้ชายคนอื่นมาแล้วกี่คน”
คิมมองตาเขา ผู้ชายที่อยู่เหนือสุดของผู้คนนับพันและชอบวางอำนาจชอบการควบคุมทุกอย่างอยู่ในฝ่ามือของตน เขานะเหรอจะทนรับได้ถ้าผู้หญิงที่เขาให้ความสนใจเคยตกเป็นของชายคนอื่น แต่เธอเป็นอย่างไรเขาน่าจะพอมองออก เธอไม่จำเป็นต้องทำเป็นประจบประแจงเขา ผู้หญิงแบบนั้นเขาพานพบมาทั้งชีวิต ผู้ชายที่เต็มไปด้วยอำนาจและเงินทอง รูปร่างหน้าตาอย่างเขาไม่ยากเลย
“สิบปีที่ผ่านมาฉันถูกฝึกให้เป็นนักฆ่ามาโดยตลอด ไม่มีเวลาเรื่องรักๆ ใคร่ๆ” คำตอบที่เป็นความจริง ซึ่งเป็นความจริงล้วนๆ ลมหายใจของเธอเปี่ยมล้นไปด้วยความแค้น เธอบากบั่นอดทนฝึกฝนเพื่อที่จะฆ่าเขา ผู้ชายที่สร้างรอยแผลบนร่างกายและจิตใจของเธอ เข้ามาเป็นฝันร้ายในชีวิตของเธอนานนับสิบปี
หมับ! และคำตอบนั้นถูกใจเขาหรือไม่เธอไม่รู้ แต่เขารั้งคอเธอเข้าไป และตะปบจูบเธอ จ๊วบจุ๊บ เฮ่อเฮ่อ เสียงลมหายใจหื่นกระหายดิบเถื่อนเรียวลิ้นลากไล้เลียไปทั่วใบหน้าเธอและตวัดกลับมาที่ริมฝีปากทะลวงล้วงเข้าไปในปากเธอ เขาที่สวมเพียงกางเกงนอนผ้าเนื้อนิ่มเผยท่อนล่างแข็งขืนเบียดเสียดบริเวณหน้าท้องราบแน่นของเธอ
เฮ่อเฮ่อ “ถ้าวันนั้นฉันกลับมารับเธอได้ทันก็คงดี” เขาพร่ำเพ้อหรือเปล่า ลมหายใจนี้คือของเธอหรือของเขากัน แต่รสจูบของเขาเมื่อครู่ทำเธอเจ็บปากไปหมดแล้ว
‘วันนั้น’ ในความหมายของเขาคือวันที่เขาโดนกวาดล้างเมื่อสิบปีก่อนอย่างงั้นเหรอ เดี๋ยวนะ! นี่เขาไม่ได้อยู่ที่นั่น แล้วคนที่เธอเห็นในวันนั้นไม่ใช่เขาอย่างงั้นเหรอ เป็นกลลวงสินะ! ถึงว่าสิเธอเองก็แปลกใจว่าทำไมเขาที่เป็นเป้าหมายหลักกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ที่แท้เขารู้ตัวก่อนแล้วนี้เอง
“คิม ฆ่าฉันได้จริงๆ เหรอ” จู่ๆ ทำไมเขาถึงเอ่ยถามแบบนี้พร้อมแววตาแบบนั้น มันเป็นแววตาที่ผู้ชายคนหนึ่งกำลังเว้าวอนหญิงที่ตนมีใจให้ อย่า! ผู้ชายอำมหิตคนนี้เขาไม่รักใครทั้งนั้นรวมถึงตัวเขาเองด้วย การกระทำของเขาตลอดเวลาที่ผ่านเป็นการท้าทายนรกชัดๆ
“ฉันรับงานมาแล้ว” คำตอบนี้แทนที่เลียมจะโกรธ เขากลับยิ้มออกมา
“ดี!…เธอทำให้ฉันมีอารมณ์อยากจะเอาเธอมากขึ้น! แม้ตอนนี้เธอจะไม่ใช่เด็กน้อยที่เอาแต่หวีดร้องคนเดิมของฉันอีกแล้ว แต่เธอในแบบนี้ก็น่าสนใจมากๆ” ควับ! และเขาก็จับเธอและผลักเธอเข้าไปในกรงสุนัข เขาล็อคมันด้วยกุญแจรหัสตัวเลข และเขาก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเขาถอดกางเกงนอนออก เผยความเปลือยเปล่าต่อหน้าเธอ เมื่อครู่เขามีอารมณ์กับเธอจริงๆ เพราะท่อนเอ็นของเขายังตั้งตระหง่านยืดตรงพร้อมจู่โจมสอดแทรกเข้าไปในตัวเธอแต่เขากลับไม่ทำและสีหน้าเขาเรียบเฉยไม่ยี่หระต่อความรู้สึกที่เกิดขึ้น
- Writer
