EP.003 อาชญากรซาตาน [2]
972 Words
คิมที่พยายามหลบตาซ่อนความรังเกียจของฝ่ามือร้อนนั้น ก็ถูกเขาดึงกลับมา “สิบปีมานี้ คิมเป็นอย่างไรบ้าง” น้ำเสียงช่างเต็มไปด้วยความห่วงใย แต่แก่นแท้เขาเป็นอย่างไรเธอรู้ดี เขาต้องการรู้ถึงความสามารถของเธอว่าเธอฝึกฝนมาจากที่ใด และเธอไปอยู่ที่ใดมา ผู้ชายคนนี้ไม่เคยวางใจใครนอกจากตัวเองเท่านั้น
“เรร่อนไปเรื่อยๆ...” เธอไม่ต้องการบอกความจริง ซึ่งเธอก็รู้ว่าอีกไม่นานเขาก็คงสืบได้ แต่เธอคิดว่าคงไม่ง่ายนักโดยเฉพาะพ่อของเธอท่านไม่เคยทิ้งร่องรอยเกี่ยวกับตัวเธอไว้ที่ใดเลย หมับ! เลียมเลื่อนมือข้างหนึ่งมาจับคางมนและเผลอออกแรงบีบ
“ดี…” เขาพูดพร้อมกับดึงเธอให้ลุกขึ้น “งั้นเราไปหาอะไรสนุกๆ ทำกันดีกว่า ถือว่าเป็นการต้อนรับการกลับมาของคิม” แต่ก่อนที่เขาจะพาเธออกจากห้องนอนนั้น เขาหันกลับไปหยิบโซ่กุญแจมือมาพันธนาการมือทั้งสองข้างของเธอไว้ และเขาก็ใช้โซ่ขนาดเล็กคล้องกับปลอกคอกับกุญแจมือเชื่อมด้วยกัน “อย่าทำหน้าแบบนั้น...” เขาตบแก้มเธอเบาๆ เตือนสติ
เขาไม่ประมาทเลยสักฝีเท้าเดียว เขาพาเธอออกจากห้องนอน ตามทางเดินเล็กแคบสองข้างเป็นผนังกำแพงสูง ทุกๆ ห้าเมตรจะมีดวงไฟเล็กๆ หนึ่งดวง เข้าออกทางเดียว เขาระมัดระวังตัวอย่างมาก และเส้นทางนี้ไรเฟิลไม่อาจจัดการกับเธอได้ เส้นทางยาวกว่ายี่สิบเมตรคิมนับจากการก้าวของเธอ เส้นทางที่มืดสลัวนี้ไม่มีกล้องวงจรปิด เขาพาเธอเดินออกจากเส้นทางเล็กแคบ เลี้ยวไปทางซ้ายเสียงอึกทึกที่ดังมาจากทางขวาค่อยๆ เบาลงและเงียบไปในที่สุด
อึ๊บ! และเมื่อเขาพาเธอผ่านช่องประตูที่ถูกเปิดกว้างด้วยชายกำยำหน้าห้อง ภายในห้องนี้เป็นพื้นที่โล่งกว้าง แต่อีกฟากหนึ่งกลับเต็มไปด้วยเครื่องออกกำลังกายมากมาย “ส่งคนเข้ามาสี่คน” เขาเอ่ยกับชายชุดดำหน้าห้อง ตึกตึกตึก และไม่ถึงนาทีเสียงฝีเท้าจากด้านนอกก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ชายกำยำบึกบึนสี่คนก็ทยอยเข้ามายืนเรียงหน้าต่อหน้าเลียมและเธอ
คิมมองชายกำยำร่างกายใหญ่โตบึกบึนน่าเกรงขามนัก และเสียงของเลียมก็ดังขึ้น “ฉันจะให้พวกแกรุมทำร้าย...” เขาพูดพร้อมกับปลดตะข้อโซ่ออกให้คอกับมือทั้งสองข้างของคิมเป็นอิสระต่อกัน และเขาก็หมุนเธอให้ไปเผชิญหน้าชายทั้งสี่ “ถ้าแพ้ พวกมันสี่คนจะทำอะไรกับเธอก็ได้...คิม” เขากระซิบบางเบาที่ริมหูเธอ
“ถ้าพวกแกออมมือ...ตาย!” ผลั่ก! เลียมผลักหญิงสาวไปกลางห้อง ส่วนตัวเขาถอยออกไปนั่งบนเก้าอี้ที่ชายชุดดำยกมาให้พร้อมกับโต๊ะเล็กๆ ที่มีเครื่องดื่มพร้อมสรรพ รอชมการแสดงด้วยใบหน้าเบิกบาน
คิมไล่สายตามองชายกำยำทั้งสี่ที่ค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ เธอคงออมมือไม่ได้แล้วเพราะสี่คนนี้ไม่มีทางออมมือให้เธออย่างแน่นอน ย๊ากกกก คิมตะโกนร้องเรียกพลังของตัวเองก่อนและเป็นเธอที่เป็นฝ่ายรุก ยกแรกเธอต้องชิงความได้เปรียบจัดการลดจำนวนลงสักหนึ่งคน แน่นอนว่าเธอไม่ประมาทคู่ต่อสู้ ชายคนแรกที่เธอหมายหัวไว้ พลิกศีรษะหลบปลายเท้าของเธอที่ฟาดลงมาได้อย่างหวุดหวิด แต่วินาทีนั่นเอง คิมเคลื่อนไหวรวดเร็วมากเพราะลูกเตะแรกเป็นแค่ตัวล่อไม้เด็ดของเธอจริงๆ คือศอกเล็กๆ ที่จู่โจมใต้คางระหว่างลูกกระเดือกได้อย่างแม่นยำ
พรึ่บ! เป็นอย่างที่คิด เลียมที่นั่งพิงพนักในตอนแรกถึงกับขยับเมื่อเห็นลูกน้องคนหนึ่งค่อยๆ ล้มลง “ตายแล้วครับนาย” ชายกำยำหนึ่งในสามรายงานทันทีเมื่อเข้าไปดูเพื่อนที่ล้มลงด้วยความตื่นตะลึงของทุกคนในห้องแห่งนี้ คิมรู้ดีว่าลูกไม้นี้เธอใช้ได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น ซึ่งต้องใช้ตอนที่เธอยังมีเรี่ยวแรงอยู่เท่านั้น
เลียมหลี่ตามองไปที่คิมทันที เมื่อครู่นี้เขาเห็นเช่นกันว่าคิมเคลื่อนไหวได้รวดเร็วมาก รวดเร็วแล้วยังเต็มไปพละกำลังครั้งเดียวเท่านั้น “ลากออกไป!” เลียมออกคำสั่งพร้อมกับลุกจากเก้าอี้ เดินมาตรงหน้าคิม
“ใช้ได้นิ!” แต่เสียงเขาเยือกเย็นมาก บ่งบอกว่าเขาไม่พอใจเพราะเหตุการณ์นี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากเห็นอยากชม เขาโบกมือทีหนึ่งคนสามคนถอยห่างไป กลายเป็นผู้ชม เลียมที่ไม่ละสายตาไปจากคิมเขากวักมือเรียกเธออย่างท้าทาย จู่ๆ เขาก็เกิดอยากจะลองฝีมือเธอด้วยตัวเขาเอง
ในความคิดของคิม ‘ถ้าเธอฆ่าเขาได้ มันจะดีขนาดไหนกันนะ’ ถ้าเธอฆ่าเขาไม่ได้อย่างดีก็แค่บาดเจ็บ เขาไม่ฆ่าเธออยู่แล้ว...เธอรู้!
ควับ! คิมเป็นฝ่ายรุกอีกครั้งกระบวนท่าออกตัวด้วยหมัดแรก เธอว่องไวเพียงใดตัวเธอรู้ดีแต่เขากลับหลบได้โดยที่ขาทั้งสองข้างของเขาไม่ขยับสักนิด สายตาเขาดีมาก
และไม่ถึงสองนาที ผลั๊วะ อื้ม เพียงเขาตวัดแขนครั้งเดียว เธอก็ถูกเขาฟาดลงที่ต้นคอจนล้มไปกองกับพื้น “ลุกขึ้นมา” เขาตะคอกเสียงดัง เขาไม่เชื่อว่าเธอจะมีฝีมือแค่นี้ เพราะเมื่อครู่เขาที่ฟาดไปลงไปด้วยความว่องไวของเธอ เธอต้องหลบได้ แต่ผลที่ได้กลับตรงกันข้าม ได้! คิมที่รักอยากลองของเขาก็จะจัดให้
- Writer
