บทที่ 11
สวรรค์นี่มันไม่ใช่มีด
ดวงตากลมโตค่อย ๆ เบิกกว้างขึ้นทีละนิดจนมันเกือบจะหลุดออกจากเบ้า เมื่อไล่สายตามองความเป็นจริงตรงหน้า พบจ้าวอวิ๋นหยางที่ขึงตามองนางด้วยสายตากะฆ่ากันให้ตายแต่ใบหน้าหล่อเหลากลับเป็นสีแดงระเรื่อตั้งแต่คอจนถึงใบหู และถัดลงมานั้น.. ในมือของนางกับสิ่งที่นางคิดว่าเป็นมีดสั้นอย่างเต็มหัวใจมันกลับกลายเป็น...
“....”
เฟิ่งเซียนฮวากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ตาเบิกกว้างมองสิ่งดึงดูดที่ผงาดทะลุเนื้อผ้าขึ้นมาในมือของตัวเองพร้อมกับปากอ้ากว้างตกตะลึงในความใหญ่ของมัน
สวรรค์นี่มันไม่ใช่ด้ามมีดแล้ว มันเล็กเกินไป นี่หน่ะ.. สิ่งนี้หน่ะมันคือบ่องข้าวหลาม!!
“ปล่อย.. ปล่อยมือของเจ้าสิ!!”
จ้าวอวิ๋นหยางท้วงขึ้นมาเสียงขุ่นเคืองพลางถลึงตามองคนตัวเล็กกลบเกลื่อนความอับอาย ด้วยเพราะใบหน้าหวานละมุนจับจ้องมายังจุดอ่อนไหวของเขาโดยไม่ละสายตาอย่างสนอกสนใจ อีกทั้งส่วนที่ถูกกอบกำไว้เริ่มขยายใหญ่ข
