เมื่อข้าเป็นนางร้ายที่ดันถูกพระเอกตกหลุมรัก

บทนำ เท้าเล็กสวมรองเท้าไหมสกปรกเดินวนอยู่เบื้องหน้าประตู ตามกรอบหน้าหวานผุดเม็ดเหงื่อทั้งที่ใกล้ถึงฤดูกาลของอากาศหนาว คิ้วเรียวขมวดเกือบมัดเป็นปมในขณะที่ดวงตากลมโตตวัดก้ม ๆ เงย ๆ ทว่าไม่ได้เจาะจงมองสิ่งใดสิ่งหนึ่งราวกับว่าคนผู้นี้กำลังจมอยู่ในความคิด ฟันขาวขบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มจนห่อเลือดมือบีบเข้าหากันบ้างบางครั้งก็เกาศีรษะจนผมที่รุดรุ่ย สีหน้างุ่นง่านบนใบหน้างดงามทำเอาผู้ที่ติดตามมาด้านหลังใช้เวลาอยู่นานกว่าจะกล้าเอ่ยขัดขึ้นมา “พระ..พระชายาเพคะ รองเท้าพระองค์..” ผู้ที่เอ่ยมีน้ำเสียงสั่นเครือคือเด็กสาวด้านหลัง นางมีนามว่า ซูผิง ซูผิงมีสีหน้าตื่นตกใจระคนสงสัยในคราวเดียวกัน ในขณะที่หญิงสาวผู้ถูกเรียกหยุดชะงักกึกหันมาทางซูผิง ใบหน้างามคล้ายจะร้องไห้อยู่รอมร่อ และกำลังจะร้องไห้จริง ๆ ! “ซูผิง ข้าตายแน่ ข้าต้องตายแน่ ๆ ฮือออ” ร่างเล็กแทบทรุดตัวหมดแรง ก้มศีรษะลงโขกกับบานประตูดังตึง! ในมือบีบป้ายเหล็กสลักชื่อแห่งความฉิบหายไว้แน่น น้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจเอ่อคลอจนตาใส อุตส่าห์กลับมาอีกครั้งคิดอยากผันตัวเป็นคนดี ชีวิตกำลังจะเกิดดันโดนคุมกำเนิดเสียอย่างนั้น!! ก่อนหน้านี้ก็พยายามเป็นคนดีแต่ดันไม่มีตังค์! ตอนนี้ดันมีตังค์แต่กลับไม่ใช่คนดี! คนสวยจะบ้าตาย! “ไหน ๆ ก็ส่งกลับมาทั้งที ส่งมาสักหนึ่งวันก่อนหน้าไม่ได้หรือยังไง!” หญิงสาวขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเหล่ตามองขึ้นไปบนอากาศ โดยมีซูผิงมองตามสลับกับมองใบหน้างามบึ้งตึงอย่างฉงนใจ “พ..พระชายาเพคะ” กลัว.. ซูผิงยอมรับว่านางกลัวพระชายาในตอนนี้เสียยิ่งกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก! เนื่องหลังจากพระชายามีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับคุณหนูสกุลหลิน ตระกูลพ่อค้าร่ำรวยที่สุดในเมืองหยางโจวกระทั่งบานปานจนต่างฝ่ายต่างได้รับบาดเจ็บ เรื่องทะเลาะคราวนั้นทำให้ เฟิ่งเซียนฮวา ล้มศีรษะฟาดไม่ได้สตินานนับสิบวันจนกระทั่งวันนี้เพิ่งฟื้นขึ้นมาได้ก็กลายเป็นคนสติเลอะเลือนไปแล้ว..