Come Later- วาสนาเมีย(น้อย)

แดนจะไม่ทน

ติ๊ด!

(ค่ะ...พี่ทีซี)

(วันนี้รบกวนช่วยออกงานคู่ให้กับพี่หน่อยจะได้ไหมครับ)

(ใครคะพี่ที?)

(น้องเสน่ห์ฮอต ธ.ศ.ว ครับ)

(เอ่อ....)

(ครับ?)

(พอดี...วันนี้เจี๊ยบปวดหัวมากเลยค่ะพี่ทีซี คงจะต้องต้องขอลาพักสักวันนึงค่ะพี่)

(เป็นอะไรมากหรือเปล่า? ยังไงก็หายไวๆ นะจะได้กลับมาร่วมงานกันอีก)

(ค่ะพี่ ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ)

"ฟู่..."

เกือบไปแล้วสิ! จะให้เสน่ห์รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าฉันกำลังทำงานอยู่ที่นี่ ให้มันลืมๆ ไปซะเถอะว่ายังมีฉันอยู่อีกคนในโลกใบนี้

World Famous Club (คลับเวิลด์เฟมัส)

สุดท้ายแล้วฉันก็ทนความคิดถึงที่มีต่อเพื่อนสนิทอย่างเสน่ห์อีกไม่ไหว ฉัน...ก็เลยแอบเที่ยวมาด้อมๆ มองๆ นางอยู่ห่างๆ

นางน่ารัก... น่ารักเหมือนเดิม นางเป็นเด็กผู้หญิงที่แทบจะไม่ต้องแต่งเติมอะไรลงไปบนใบหน้าก็สามารถที่จะดึงดูดเพศตรงข้ามเข้ามาหาตัวได้อย่างมากมาย เสน่ห์สมชื่อจริงๆ นะแหละ

ถ้าจะให้พูดกันตามตรงก็...นางเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันแล้วละ รองลงมาก็ซันนี่ พวกนางทั้งคู่ดลบันดาลให้ได้ทุกอย่างไม่ว่าฉันจะต้องการอะไร พวกนางก็ให้ฉันได้หมด...

หากไม่เพราะเหตุการณ์ในชีวิตตลอดหลายปีนี้มันบัดซบจนเกินทน ตอนนี้ฉันก็คงจะยังนั่งหัวเราะและเที่ยวสนุกไปกับพวกนางอย่างที่เคยทำมาแล้วละ

"อะไรกันไอ้ที! ที่เราตกลงกันเอาไว้มันไม่ใช่แบบนี้ป่ะวะ! ถ้ามึงยกตำแหน่งให้เธอเป็นดาว ผู้ชายหน้าหม้อทั้งหลายมันก็ถือโอกาสจับต้องจนของๆ กูช้ำกันหมดพอดีนะสิ!"

ในตอนที่ฉันกำลังเดินออกมาจากเพื่อเดินทางกลับบ้านก็บังเอิญมาได้ยินเสียงผู้ชายบางคนกำลังแหกปากโวยวายด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างแรง

ก็ไม่ได้อยากจะเสือกหรอก แต่...แอบฟังสักหน่อยก็คงจะไม่เสียหายหรอก... ฮ่าๆๆ

"ไอ้แดน! ธุรกิจของเรามันก็ต้องขับเคลื่อนไปด้วยผู้หญิงสวยๆ ไม่ใช่หรือไง! อีกอย่างมึงก็รู้ว่าไม่เคยมีใครกล้าที่จะแตะต้องตัวน้องเขามาก่อนเลยนะไอ้เวร!

"พี่ทีซี!" ตายละฉันต้องหาที่หลบก่อนแล้วละทุกคน

"งั้นมึงก็ไล่เธอออกซะ กูไม่อยากให้เธอทำแล้ว"

"ใจเย็นๆ ก่อนครับไอ้ห่าแดน แล้วก็คิดดูดีๆ นะว่ามึงอยากที่จะขาดทุนย่อยยับเพราะอยู่ดีๆ ดาวโคโยตี้แม่งหายตัวไปรึเปล่า! กูเข้าใจว่ามึงหวงน้องแต่นี่มันคืองานของเธอ! บางทีมึงอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าต้นความคิดเรื่องนี้มันมาจากมึง!"

"ถ้าพรุ่งนี้กูยังเห็นเธอมาทำงาน กูจะถอนหุ้นที่กูถืออยู่ครึ่งนึง มึงรู้นะไอ้ทีว่ากูทำแน่ไอ้เวร!"

"ไอ้ห่านี่ก็ขู่กูจังไอ้ฉิบหาย! ไม่ได้! ยังไงก็ไม่ได้! ขาดเธอไปกูก็โดนลูกค้ากระเป๋าหนักปาไข่ใส่หัวเข้าพอดี! มึงแม่งวันๆ บ้าอยู่แต่กับอีกลอยยังจะมาอะไรกับน้องมันนักหนาวะ!"

"กูมีเหตุผลของกูไอ้ที! เอาเป็นว่าถ้ามึงไม่ไล่เธอออกกูถอนหุ้นแน่!"

เผด็จการชะมัดเลย!

ฉันตัดสินใจที่จะยืนซ่อนตัวอยู่แบบนั้นจนเป็นที่แน่ใจแล้วว่าพี่ทีซีเดินได้ออกไปแล้ว จึงค่อยๆ ย่องตัวออกมาจากที่ซ่อรเพื่อจะเดินทางกลับห้องพักของตัวเอง

หมับ!

"ว้าย!" ฉันสะดุ้งจนสุดตัวด้วความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีมือปริศนาเขามาดึงรั้งเอวฉันที่กำลังขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์มาจากทางด้านหลัง จนทำเอาฉันตกใจจนหัวใจจะวายตาย!

"คุณ!" คนเดียวกันกับคนที่ขู่ฟ่อพี่ทีซีเมื่อก่อนหน้านี้นี่! คำถามคือเขาจะเขามายุ่งวุ่นวายกับฉันทำไมวะเนี่ย!

รูปร่างของผู้ชายคนนี้สูงใหญ่ หลังจากประเมินที่ด้วยสายตาแล้วฉันเดาว่าน่าจะมีความสูงเหยียบร้อยเก้าสิบอย่างแน่นอน วงแขกล้ามที่เป็นมัดๆ นั้นมันทำฉันแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างช่วยไม่ได้ เรือนผมสีทองรองทรวสุภาพรับกับตาคมเหยี่ยวสีน้ำตาลสีน้ำตาลนั้นเป็นอย่างดี จมูกโด่งที่โด่งเป็นสันและปากกระจับสีแดงเข้มนั้นก็ช่างรับกันได้อย่างสมบูรณ์แบบ...

กล้าพูดเลยว่าเขาหล่อ หล่อกว่าพี่ทีซีที่เป็นเจ้านายของฉันเอาซะอีกแหนะ!

"มองขนาดนี้อยากกินรึไงครับ" ชายปริศนายกท่อนแขนหนามาโอบเอวบางของเธอจนหญิงสาวไร้ซึ่งหนทางที่จะวิ่งหนี

"ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปกรุณาปล่อยค่ะ ฉันจะกลับบ้านของฉัน" ถึงแม้ภายในใจจะรู้สึกหวั่นกลัวกับการที่ถูกเขารุกรานโดยไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ฉันก็ยังมีความหวังว่าถ้าหากฉันเจรจากับเขาด้วยคำพูดสุภาพ มันก็อาจจะส่งผลให้เขายินยอมที่จะปล่อยตัวฉันไป

"จะรีบไปไหน ไปกินข้าวเป็นเพื่อนกันก่อนสิครับคนสวย" แต่เปล่าเลย หมอนี่มันกลับหนักข้อขึ้นกว่าเดิมเอาซะอีก!

"นี่คุณ! จะบ้าไปแล้วรึไงกันยะ ชื่อแซ่ก็ไม่รู้จักกันยังจะเสนอหน้ามาชวนคนอื่นเขาไปทานข้าวด้วย!"

"เรียกเฮียว่าเฮียแดน" คนตีมึนเอ่ยตอบหน้าตายและยังคงไม่มีท่าทีว่าจะยอมปล่อยตัวคนในวงแขนไปโดยง่าย

"ไม่ได้อยากรู้ค่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณ!!"

"พยศอีกสิฉันจะได้ลากตัวเธอไปหาไอ้ที แล้วบอกว่าดาวโคโยตี้ของมัน อู้งาน..."

ฉันถึงกับขนลุกซู่อย่างช่วยไม่ได้เมื่อเจอเขาพูดคำขู่ที่น่ากลัวออกมาแบบนั้น เพราะหากฉันโดนไล่ออกในตอนนี้ชีวิตของฉันก็คงจะแย่แน่ๆ เลย

"ก็ได้ค่ะแดน! ฉันยอมไปกับคุณ ขอแค่คุณอย่าบอกเขาว่าฉันมานี่โอเคไหม!" ฉันเอ่ยตกลงอย่างจำใจเพราะคำว่าจนมันยังค้ำคอของฉันอยู่ยังไงละ!

"ก็แค่นี้ มาทางนี้ครับคนสวยของเฮีย"

ดูมือใหญ่ๆ ข้างเดียวนั้นที่รวบสองมือของฉันเอาไว้สิทุกคน! มันเป็นที่ชัดเจนแล้วใช่ไหมละว่าดิ้นไปฉันก็มีแต่จะเหนื่อยเปล่า!

"ขึ้นไป" ก่อนจะเปิดประตูรถคูมาเรียลคันหรูและชี้นิ้วสั่งให้ฉันขึ้นไป

ไอ้คนเผด็จการ!

ระหว่างที่ประจำอยู่ที่นั่งข้างคนขับ ฉันก็ได้แต่แอบสาปแช่งไอ้คนเผด็จการที่อยู่ประจำที่นั่งคนขับอยู่ในใจด้วยความหมั่นไส้

สาบานได้เลยว่าถ้าหากฉันมีงานอื่นที่สนองก้อนเงินให้ตัวเองมากเท่างานนี้ ฉันก็คงจะไม่จำยอมมากับคนเผด็จการอย่างเขาหรอกจะบอกให้!

"ข้าวต้มโต้รุ่งมั๊ย" เขาถามฉันขณะที่สองตานั้นก็ยังจดจ้องอยู่บนถนนลาดยางเบื้องหน้า

"ไม่รู้!" ฉันกระแทกกระทั้นใส่เขาด้วยความรู้สึกหัวเสียอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"แต่เฮียรู้นะว่าเธอชอบกิน"

"รู้ดีกว่าตัวฉันเองอีกนะ!"

"ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับเธอแล้วเฮียไม่รู้ครับคนสวย"

เอาแล้วพ่อจอร์แดน พึ่งโผล่มาครั้งแรกก็มาฉุดลูกสาวฉันซะแล้ว ละมันจะแพรวพราวไปไหนวะนะพ่อเอ๊ย!

ป.ล. ถึงชีวิตน้องจะรันทดแต่น้องได้ผัวดีกว่าใครเพื่อนนะจ๊ะ!