ดอกเบี้ยเพลิงอสูร

บทที่ ๕ บทลงโทษของคนหนี(๑)

ร่างเล็กนั่งตัวสั่นเทาราวลูกนกที่ถลาลงแม่น้ำแล้วปีกหักไม่สามารถบินล้อลมได้อีก เมื่อกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กระบุการหยามเกียรติและตอกย้ำอย่างชัดเจน ค่าพรหมจรรย์ราคาหนึ่งพันบาทสมควรแล้วหรือกับสิ่งที่หวงแหนมาทั้งชีวิต เขาคร่าความภูมิใจไปจากเธออย่างเลือดเย็น เธออยากจะฆ่าเขาให้ตายคามือยิ่งนัก อยากจะสับร่างอสูรร้ายให้แหลกละเอียดไม่มีชิ้นดีแต่ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น หญิงสาวร้องไห้น้ำตาเป็นเผ่าเตานานนับครึ่งชั่วโมงเต็มเพื่อย้ำความเจ็บปวดของตัวเองก่อนจะพาร่างที่เจ็บจนชาไปทรุดลงกับเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา

รุ่งเช้าฟ้าสางไก่ป่าแข่งกันขับขานเสียงเพลงไพเราะ นกกระจอกบินว่อนทั่วท้องฟ้า แต่ว่าเนย์ญรินทร์ ลีละเดชากลับมองทุกอย่างผ่านม่านตาที่แดงก่ำ แทบจะไม่รับรู้อะไรเลยสักนิดเดียว เพราะร่างกายกำลังเจ็บปวดกับสิ่งที่ผ่านมา ยามอยู่บนเตียงเขาอ่อนโยนกับเธอไม่น้อย แต่เมื่อสมความปรารถนาเขากลับไม่เหลียวแลแม้แต่หางตา น่าสมเพชที่สุด

หญิงสาวหอบร่างกายที่เจ็บช้ำก้าวย่างมาชะเง้อมองหน้าต่างของห้อง ยามเช้าบริเวณด้านล่างยังเงียบกริบ สงสัยผู้ชายใจร้ายคนนั้นคงนอนสลบไสลไม่รับรู้เดือนตะวัน เธอรีบหยิบกระเป๋าใบเล็กที่มีติดตัวมาหันซ้ายหันขวาค่อยๆ ย่างเท้าออกจากห้องและตรงไปข้างล่างอย่างแผ่วเบา

ทุกอย่างยังคงเงียบ เงียบจนน่าใจหายแต่ในเมื่อนาทีนี้หญิงสาวคิดจะหนีออกจากที่นี่ เธอก็ต้องทำให้ได้ ใช้เวลาที่ทุกคนยุ่งอยู่กับภาระหน้าที่ในยามเช้าตรู่ให้เป็นประโยชน์มากที่สุด

“แม่ขา... ช่วยเนยด้วยนะคะ”

เธอขอพรจากผู้เป็นแม่ มือเล็กกอบกุมยกขึ้นไหว้แล้วแตะที่หัวใจของตัวเองเบาๆ ให้รู้อยู่เสมอว่าแม่ยังคงอยู่เคียงข้างเธอ แต่ร่างเล็กกลับหยุดชะงักเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง

“สวัสดีครับ คุณเนย”

ต้นกล้าทักทายหญิงสาวด้วยความเคารพนอบน้อม หัวหน้าหน่วยพยัคฆ์ก้มหน้าให้เล็กน้อย

“เอ่อ...” หญิงสาวยืนตัวสั่นเทาเพราะไม่คาดคิดว่าจะเจอใครในเวลานี้

“สวัสดีค่ะ คุณต้นกล้า”

เนย์ญรินทร์หันมายิ้มให้ มือบางซุกซ่อนกระเป๋าไว้ด้านหลัง ซึ่งไม่อาจพ้นสายตาที่แหลมคมของต้นกล้าได้ เพราะชายหนุ่มเห็นตั้งแต่เธอก้าวเท้าออกจากบ้าน ท่าทางของเธอทำให้ต้นกล้าหวั่นว่าจะเกิดเรื่องราวใหญ่โต เจ้านายของเขาเวลาดีก็ดีใจหาย เวลาร้ายไม่ต้องพูดถึง ต้นกล้าอดขนหัวลุกไม่ได้ ถ้าเจ้านายรู้ว่าแม่ดอกเบี้ยคนงามกำลังจะบินหนี

“คุณเนยจะไปไหนครับ?”

ต้นกล้าถามไถ่แม้จะรู้ดีว่าหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเตรียมตัวที่จะหนี ต้นกล้าอยากจะบอกจังเลย ‘คุณเนยอย่าแม้แต่ที่จะคิดหนีคุณไฟเลยครับ’

“เอ่อ...”

“คุณเนยกลับขึ้นห้องเถอะครับ อย่าหนีเลย” ชายหนุ่มเอ่ยแค่นั้นก็ก้มหัวให้แล้วเดินจากไป ท่ามกลางความสับสนของเนย์ญรินทร์ที่ละล้าละลังจะหนีหรือไม่หนีดี

“ฉันไม่หนีตอนนี้ก็ได้ แต่ให้รู้ไว้ว่าฉันพร้อมจะหนีทุกวัน”

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเดินกลับขึ้นห้อง แล้วลงมาล้างหน้าแปรงฟัน พร้อมเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเรียบร้อย เธอใช้เวลาที่ห้องน้ำด้านล่างของบ้านไม้สักร่วมครึ่งชั่วโมงก่อนจะกลับขึ้นห้องพักราวกับจะหลบหลีกหนีภัยทุกอย่าง

ร่างเล็กเดินไปวนมาอยู่ภายในห้องนับชั่วโมงเต็ม ก่อนเสียงเคาะประตูหนักๆ แทบจะพังทลายประตูดังรัวกระหน่ำอยู่ด้านนอก แล้วเสียงเข้มที่ตวาดดังลั่นทำให้หญิงสาวผวาเฮือก

“นี่เธอ จะนอนกินบ้านกินเมืองรึไง!”

เพลิงอินทรีตะโกนลั่น ตื่นมาก็คิดว่าจะเห็นหน้าเจ้าหล่อนออกมาทำหน้าที่แม่บ้านมาเป็นพนักงานทำความสะอาดและหาข้าวหาปลาให้กิน แต่นี่เปล่าเลยทั้งบ้านไม่มีแม้แต่เงา หล่อนคิดว่ามาที่นี่เพื่ออะไรกัน หน้าที่บนเตียงไม่สามารถชดใช้ส่วนเกินของหนี้สินได้หรอก ดีแค่ไหนที่เขาไม่ให้หล่อนไปนอนซุ้มไม้หน้าบ้าน

เขาอุตส่าห์ต้อนรับหล่อนอย่างดี มีห้องหับให้นอน มีเสื้อผ้าชุดใหม่ตระเตรียมไว้ให้พร้อมสรรพ แทนที่จะตื่นแต่เช้าลุกขึ้นมาทำงานบ้านสักเล็กน้อย แต่เจ้าหล่อนกลับยังขังตัวเองอยู่ในห้อง มากไปแล้วเนย์ญรินทร์ ชายหนุ่มเดือดพล่านเมื่อเคาะกระหน่ำก็แล้ว เรียกก็แล้วแต่บุคคลข้างในยังเงียบกริบ มือหนาง้างอีกทีหวังจะเคาะให้ดังลั่นแต่ประตูเจ้ากรรมกลับเปิดผลัวะออกมา แล้วใบหน้าที่งอง้ำก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

“คุณมีอะไร?” หญิงสาวสะบัดเสียงถาม

“ไปทำงาน มานั่งกินนอนกิน อยากเป็นคุณนายรึไงไม่ทราบ ถ้าอยากเป็นฉันจะได้หาตำแหน่งที่เหมาะสมให้” เสียงเข้มๆ ยังห้วนจัด ใบหน้าคมเข้มถมึงทึงน่ากลัว

“คุณจะให้ฉันทำอะไร?”

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเอ่ยถาม ก็ใช่สิเธอมันส่วนเกินของเงินต้นที่ต้องชดใช้ให้เขา เขาจะให้เธอทำอะไรเธอก็ต้องทำทั้งนั้น

“หน้าที่ของเธอนอกจากเรื่องบนเตียง ก็ต้องทำหน้าที่คนใช้ด้วยสิ มันไม่ยากสำหรับเธอไม่ใช่เหรอ”

น้ำเสียงเย้ยหยันถากถาง เพราะชายหนุ่มรู้ดีว่าคุณหนูที่ตกอัพอย่างเธอทำงานบ้านเป็นทุกอย่าง เพลิงอินทรียักคิ้วให้นิดๆ ใบหน้าที่ถมึงทึงปรากฏรอยยิ้มอย่างเยือกเย็น

“คุณ!” เนย์ญรินทร์หน้างอง้ำ แต่คนสั่งงานกลับไม่อยู่ให้เธอได้ถกเถียง เขาสั่งเสร็จก็เดินจ้ำอ้าวจากไป หนำซ้ำยังดูแคลนเธอด้วยคำพูด เหยียดหยามเธอด้วยการกระทำอีก

หลังจากเจ้าหนี้หนุ่มสั่งงานเสียมากมายเขาก็อันตรธานหายไปจากสายตา ปาไปครึ่งค่อนวันเธอก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา ช่างเป็นเรื่องดีสำหรับเธอเหลือเกิน หญิงสาวทำความสะอาดบ้านจนเอี่ยมอ่อง ห้องนอนของเขาเธอก็เข้าไปจัดเก็บจนเรียบร้อย เสื้อผ้าเธอก็นำไปซักและตากให้ทุกชิ้น ไม่เว้นแม้แต่ชุดชั้นในของเขาที่เธอกระทืบเท้าร่ำๆ ปานจะให้ส่งผลถึงคนใส่ ‘เอาให้หักไปเลย’

ทำงานบ้านมากมายหญิงสาวก็มานั่งปาดเหงื่ออยู่ในซุ้มไม้หน้าบ้าน ดอกกล้วยไม้ป่าชูช่อไสว บรรยากาศที่คาดคิดว่าจะร้อนอบอ้าวกลับให้ความรู้สึกเย็นสบายอย่างประหลาด บ้านไม้สักที่ตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติช่างงดงามจับตาจนคนอ่อนแรงแทบจะฟุบหลับ

“คุณเนย อาหารกลางวันครับ”

ต้นกล้ายื่นปิ่นโตให้ หลังจากยืนมองอยู่สักพัก ชายหนุ่มอดสงสารหญิงสาวไม่ได้ เพราะตรากตรำอยู่กับแม่เลี้ยงแล้วยังต้องมาทุกข์ระทมกับเจ้านายของตัวเองอีก แถมพ่อที่คิดจะพึ่งใบบุญกลับส่งให้มาเผชิญทุกข์เสียเอง ต้นกล้าได้แต่บอกหญิงสาวอยู่ในใจ ‘อดทนไว้นะครับคุณเนย’

“ขอบคุณค่ะ” เนย์ญรินทร์ยิ้มแย้มให้ก่อนจะเอื้อมไปรับปิ่นโตมาถือไว้ในมือ