ดอกเบี้ยเพลิงอสูร

บทที่ ๔ ตราบาปเพลิงอสูร(๒)

“คุณไฟ หนักค่ะ ออกไปนะ”

เสียงต่อว่าพร้อมๆ กับแรงมดที่ผลักต้นไม้ใหญ่

“อกนุ่ม เนื้อนิ่ม จะให้ไปไหน ฉันจะชิมเธอ”

เสียงทุ้มมาพร้อมกับสายตาลามเลียทั่วร่าง เพลิงอินทรีกวาดสายตามองร่างน้อยที่คลี่ผ้าห่มปกปิดความงามของร่างกาย สายตาหยาดเยิ้มสื่อความหมายอย่างโจ่งแจ้ง ‘ฉันต้องการเธอ’

เธอหลบสายตาปรารถนาของเขา พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่หลงใหลกับคำพูดหวานหูแต่เคลือบยาพิษที่กัดกินหัวใจ เขาต้องการเธอ เพราะร่างกายนี้ต้องชดใช้ให้กับเขา แต่อย่างอื่นล่ะ เขาต้องการหรือไม่ ถึงเขาไม่ต้องการจากเธอแต่เธอก็อยากได้จากเขา แม้เพียงน้อยนิด ขอแค่เศษเสี้ยวหนึ่งของความรักเอาไว้หล่อเลี้ยงหัวใจที่เจ็บปวด

“ถึงเวลาแล้วหรือคะ คุณจะให้ฉันชดใช้แล้วใช่ไหม?”

หญิงสาวเอ่ยถามทั้งน้ำตา ดวงตาคู่งามแดงก่ำช่างกัดกร่อนหัวใจของชายหนุ่มได้อย่างประหลาด นิ้วเรียวหนากรีดน้ำตาให้ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ฉันต้องการเธอ... เนย” คำพูดของชายหนุ่มกรีดลึกลงสู่หัวใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าไปจับมือบางขึ้นมาจูบเบาๆ

“ฉันต้องการเธอเหลือเกินเนย... เป็นของฉันนะ”

เสียงทุ้มดังขึ้น พร้อมกับมอบจูบไปตามปลายนิ้วของหญิงสาว นิ้วทุกนิ้วที่สัมผัสช่างตรึงอารมณ์หวามเหลือเกิน หลังจากนั้นร่างใหญ่ก็ลุกขึ้นสลัดกางเกงขาก๊วยออกจากร่างกาย ก่อนจะคุกเข่าลงข้างร่างบางระหง ที่นอนแน่นิ่งอยู่กับเตียง

เพลิงอินทรีคว้ามือบางมากอบกุม ลูบหลังมือหญิงสาวเบาๆ อย่างวาบหวาม เคล้นคลึงหลังมือของเนย์ญรินทร์ไปมาไม่ต่างจากปลุกปั่นอารมณ์ให้หญิงสาวเตลิดไปไกล เธอดึงมือออกจากการกอบกุม ชายหนุ่มพยายามให้เธอสัมผัสกับความเป็นชายที่ใหญ่โต เนย์ญรินทร์หลับตาและเบือนหน้าหนีด้วยหัวใจที่สั่นไหว

“เนย มันต้องการเธอ... สัมผัสมันนะเนย”

เสียงทุ้มปานจะสะกดอารมณ์หญิงสาว มือน้อยที่พยายามดิ้นหนีมือใหญ่กลับนิ่งสนิท รู้สึกอีกครั้งเมื่อกอบกุมความเป็นชายที่ใหญ่โต ยอดปลายของมันร้อนผ่าวจนเธอสัมผัสได้

“เนย... สักนิด”

เสียงทุ้มวาบหวามยิ่งนัก นิ้วเรียวหนาลูบไล้ริมฝีปากบางไปมา หญิงสาวส่ายหน้าจนผมสยายกระจายเต็มหมอน

“คุณไฟอย่าบังคับเนยเลยค่ะ เนยขอร้อง...”

เธอขอร้องชายหนุ่มทั้งน้ำตา นิ้วเรียวหนาเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้ด้วยความแผ่วเบา

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องไห้ ฉันจะรอวันที่เธอพร้อม แต่ว่า... คืนนี้ เป็นของฉันนะเนย”

เพลิงอินทรีกระซิบชิดใบหูสะอาด พร้อมกับมือหนาดึงมือบางสัมผัสความแข็งแกร่งแห่งชายชาตรีไว้แน่น หลังจากมือน้อยปล่อยออกยามที่เขาพลั้งเผลอ สายตาของเพลิงอินทรีสะกดหญิงสาวปานพญาเหยี่ยวที่จ้องตะครุบเหยื่อไม่ให้ดิ้นรนหนี

ริมฝีปากหนาแนบทับบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างวาบหวาม เร่าร้อน และเรียกร้องในคราเดียวกัน มือใหญ่ยังกอบกุมมือเล็กให้ทำหน้าที่ขับเคลื่อนความเป็นชายจนหญิงสาวคุ้นชินและสามารถทำหน้าที่ด้วยตัวเอง แรงจูบ แรงเกี่ยวกระหวัดรัดรึงของลิ้นร้อน เป็นไปตามความปรารถนาที่เกิดขึ้น นาทีนี้ร่างกายของทั้งคู่เบาหวิวร้อนรุ่มราวกับไฟกำลังแผดเผา

“เนย... เป็นของฉันนะ”

เสียงทุ้มเอ่ยขอใกล้ๆ หญิงสาวไม่มีสติมากพอที่จะจับใจความได้ ตอนนี้มือใหญ่ของเขากอบกุมอกสล้างของเธอบีบเคล้นอย่างลุ่มหลง ชายหนุ่มค่อยๆ ลากจูบเคลื่อนผ่านริมฝีปากบาง แวะทักทายติ่งหูนุ่มขบกัดปานหยอกเย้า

ระเรื่อยไล้ผ่านลำคอระหง มายังหน้าอกสาว แวะดูดดึงยอดอกนุ่มขบกัดอย่างเร่าร้อน ร่างบางผวาอย่างตกใจในขณะที่อกนุ่มยังอยู่ในอุ้งปากของชายหนุ่ม ลิ้นร้อนยังระรัวเร็วเป็นจังหวะที่รุนแรงและต่อเนื่อง

มือหนาพาดผ่านหน้าอกสาวที่เคล้นคลึงจนพึงพอใจ ระเรื่อยลงไปตามเอวบาง เคลื่อนผ่านเรียวขานุ่มแวะทักทายสะโพกนวล ก่อนจะหันกลับมาทักทายกุหลาบสาวที่ชื้นแฉะเพราะน้ำหวานที่เริ่มรินไหล

“เนยแยกขาสักนิด...”

เขาสั่งอย่างวาบหวิว เนย์ญรินทร์แทบไม่รับรู้อะไร มือบางผละออกจากความเป็นชายของชายหนุ่มอย่างไร้สิ้นเรี่ยวแรง เธอผวาเฮือกก่อนเรียวขาทั้งสองข้างจะถูกแยกออกจากกัน

โดยร่างหนาใหญ่ซุกอยู่ตรงกลางระหว่างขานวลทั้งสองข้าง ความเป็นชายจดจ่อกับกุหลาบสาวปานหยอกเย้า ทั้งที่แก่นกลางชายปวดหนึบ ชายหนุ่มใช้ปลายที่ร้อนฉ่าแตะเบาๆ บนยอดปลายกุหลาบ โดนนิดหน่อยเนย์ญรินทร์ก็ผวาสุดตัว เธอส่ายหน้าไปมา มองผู้ชายที่อยู่ในระดับสายตาด้วยความเรียกร้องปนความปรารถนาที่ไม่อาจซ่อนเร้น

“เนย ต้องการฉันไหม?”

เพลิงอินทรีเอ่ยถามปานกลั่นแกล้ง เนย์ญรินทร์กัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบ ความเค็มปร่าที่ได้สัมผัส ทำให้เธอเบือนหน้าหนี ไม่หือไม่อือกับคำถามของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มโน้มตัวลง ปล่อยให้ปลายร้อนๆ ของลำนำที่แข็งแกร่ง เสียดสีขาเรียวบางของหญิงสาว เลื่อนตัวมากอบกุมอกสล้างทั้งสองข้าง ก่อนจะครอบครองด้วยปากหนาพร้อมลิ้นชื้นตวัดไล้เลียไปมา

หญิงสาวดิ้นหนี เรียวขาส่ายไปมาสะเปะสะปะ สะโพกบางพยายามที่จะหลีกหนีความร้อนที่สัมผัสขานุ่มในเวลานี้ รู้สึกถึงความร้อนฉ่าและน้ำหนืดๆ ที่ไหลออกมานิดๆ

“คุณไฟ อย่า...”

เธอเอ่ยเบาๆ ในขณะที่ชายหนุ่มผละออกจากอกสาว เคลื่อนริมฝีปากหนามาปิดปากแดงๆ ที่กำลังเอ่ยห้าม

“เนย ให้ไฟนะ ไฟขอ...”

เสียงทุ้มช่างวาบหวิวเหลือเกิน สะกดอารมณ์เนย์ญรินทร์จนหมดสิ้น เรี่ยวแรงที่จะต้านทานมลายหายไปกับน้ำเสียงทุ้มที่ชิดใกล้ ยิ่งลิ้นร้อนตวัดไล้เลียใบหูนุ่ม พร้อมแรงขบกัดบางเบายิ่งทำให้หญิงสาวหลับตาพริ้มอย่างเต็มใจ

แรงของหญิงสาวที่อ่อนลงอย่างจำยอมทำให้ชายหนุ่มค่อยๆ เคลื่อนปลายอันร้อนฉ่าเข้าสู่กุหลาบงาม แต่เคลื่อนตัวได้เพียงน้อยนิด แรงขัดขืนก็เพิ่มมากขึ้น หญิงสาวพยายามที่จะผลักร่างกายที่พยายามรุกล้ำให้ออกห่างแต่แรงช่างน้อยนิดเหลือเกิน

“ไม่เป็นไรเนย เจ็บนิดเดียว...”