“ทำไมจะจับไม่ได้ อลันเขาเป็นเพื่อนฉันนะ ฉันจะทักทายเพื่อนเก่าไม่ได้หรือยังไงกัน”
ปรีชยาพรเถียงหน้าแดง เพราะอีกฝ่ายไม่ได้กอดธรรมดาแขนแข็งแรงคอยปัดแผ่วเบาแถวๆ ปทุมถันทั้งสองข้างด้วย
“ต่อไปห้ามจับมือเจ้าอลันอีก ไม่งั้นผมสั่งให้เจ้าอลันพักงานยาวแน่”
โดมินิทสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับก้มหน้าไปหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่
“บ้า! ห้ามอะไรไม่เข้าเรื่อง ปล่อยได้แล้ว ลูกค้ากำลังจะเข้ามาในร้าน”
ปรีชยาพรปลดมือชายหนุ่มออก เมื่อเห็นลูกค้ากำลังเดินเข้ามาในร้าน
“น้องบลูอยู่ไหนครับ ตั้งแต่มาพี่ยังไม่เห็นลูกเลย” โดมินิทยอมปล่อยมือจากร่างบางหอมละมุนแต่โดยดี
“อยู่ตรงสนามหน้าบ้านค่ะ กำลังอาบน้ำให้หมาอยู่ค่ะ” ปรีชยาพรเอ่ยตอบพร้อมกับเดินไปต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาในร้านกาแฟแล้ว
โดมินิทเดินออกไปจากร้านและยิ้มให้กับลูกค้าที่เปิดประตูเข้ามา ชายหนุ่มเดินไปหาลูกชายที่กำลังปล้ำอยู่กับเจ้าด่าง น้องบลูพยายามยื้อยุดดึ
