คนรับใช้วัยสี่สิบต้นๆ มองหน้านงคราญอย่างกล้าๆ กลัวๆ เธอไม่กล้าเล่าเรื่องดุจฟ้าออกมา ถึงอคินจะไม่ได้ห้ามไว้ก็ตาม
“ถ้าไม่ตอบนะ ฉันจะหักเงินเดือนหล่อน”
“คุณฟ้าอยู่คอนโดเดียวกันกับคุณคินค่ะ”
“ตายจริง” นงคราญเอามือทาบอกอย่างตกใจ ไม่อยากคิดเลยว่าสองคนนั้นจะก้าวหน้าจนถึงขั้นที่ย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว
“นี่แกรู้ทำไมถึงยังไม่บอกฉัน”
“ก็สมไม่อยากยุ่งเรื่องเจ้านายนี่ค่ะ”
“ทีเรื่องอื่นแล้วยุ่งดีนัก ทีเรื่องนี้แล้วไม่บอกฉัน”
สมสมัยก้มหน้างุดอย่างรู้สึกผิด แล้วนึกอยากตีปากตัวเองที่เอาเรื่องนี้ขึ้นมาถามนงคราญ เพราะดูท่าทางเหมือนว่านงคราญยังไม่รู้เรื่องที่ดุจฟ้าพักอยู่กับอคิน
“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันคงปล่อยให้สองคนนั้นเสวยสุขกันต่อไปไม่ได้แล้ว” นงคราญพูดด้วยความโมโห
“ไปเรียกคนรถมาให้ฉัน ฉันจะไปคอนโดตาคิน”
“คุณผู้หญิงไม่อยู่ทานอาหารเย็นก่อนเหรอคะ อาหารกำลังจะเสร็จแล้วนะคะ”
“นังสม” นงคราญพูดข
