สิบสี่
บุรุษรูปงามประชันหน้า
“คุณชายซ่ง...”
คนฉวยโอกาสกินเต้าหู้[1] สาวงามตีสีหน้าใสซื่อไม่รู้ความ “หืม”
ผู้ที่พยายามนึกย้อนถึงสาเหตุของความคุ้นเคย พอสบตาเขาก็เริ่มได้สติ ขยับตัวดิ้นน้อยๆ เพราะเกรงว่าจะหล่น “ปล่อยข้าลงเถิดเจ้าค่ะ”
“เห็นทีจะมิได้” ซ่งรุ่ยกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น “ข้อเท้าข้างขวาของเจ้าน่าจะพลิก ไม่ควรทิ้งน้ำหนักเดินไปมากกว่านี้มิเช่นนั้นอาจเดินไม่ได้อีก”
ซุนมี่มี่ได้ฟังก็แตกตื่นตกใจ หมายความว่าอย่างไรที่นางอาจเดินไม่ได้ เพียงปวดข้อเท้าข้างขวาจากการสะดุดล้มตกลงไปในสระน้ำ มันร้ายแรงถึงเพียงนั้นเชียวหรือ!
นัยน์ตาสีหวานกลอกไปมาอย่างลุกลี้ลุกลน ซ่งรุ่ยอุ้มนางอยู่เยี่ยงนั้นโดยไม่มีท่าทีว่าจะขยับเขยื้อน ราวกับยามนี้โลกของเขามีเพียงตนกับหญิงสาวแค่สองคนเท่านั้น
ฝ่ายบ่าวภายในห้องโถงลอบมองนิ่งงัน กระทั่งเสียงเคร่งขรึมของใครบางคนแทรกเข้ามา
“วางนางกำนัล ‘ของข้า’ลงด้วย”
ซ่งรุ่ยเบนส
