“สวัสดีค่ะคุณคิน”
“วิวอยู่ไหน” เท้าเหยียบเบรกอย่างกะทันหันเมื่อได้ยินเสียงหวานรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“วิวอยู่ในคณะค่ะ”
“เดี๋ยวฉันกลับไปรับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยววิวเดินไปหาที่รถ คุณคินอยู่ไหนคะ”
ภาคินรีบบอกที่ที่รถเขาจอดอยู่ จับเวลาที่เดินไปอย่างเชื่องช้า ห้านาทีที่นวินดาเดินมาถึงรถนั้นเนิ่นนานเหมือนห้าชั่วโมง
“วิว”
“คะ?” เธอมองเขาด้วยความแปลกใจ ทำไมเรียกเธอแต่ไม่พูดอะไรออกมาเลย
“ใส่เสื้อไซซ์อะไร”
“เสื้ออะไรคะ”
“เสื้อนักศึกษา”
“เอ็มค่ะ”
“ต่อไปใส่ไซซ์แอลนะ”
“ทำไมคะ?” นวินดางงหนักมาก ที่ใส่อยู่มันพอดีตัวแล้ว ไม่คับไป ไม่หลวมไป หายใจสะดวก สวมใส่สบาย
“กระโปรงยาวเลยเข่าลงมา พวกกระโปรงสั้นๆ รัดๆ ห้ามใส่โดยเด็ดขาด”
“นี่ไม่ยาว แต่ก็ไม่สั้นนะคะ” เธอรีบก้มดูกระโปรง มันยาวพอดีเข่า ใครๆ ก็ใส่กัน
“เป็นคำสั่งของฉัน วันนี้ฉันจะพาไปซื้อชุดใหม่”
“เดี๋ยวค่ะ คุณคินเป็นอะไรคะ” เธอห้ามไม่ให้เ
