“สวัสดีค่ะ” พยาบาลยกมือไหว้ภาคิน พร้อมมองด้วยความสงสัยว่ามีธุระอะไรถึงมาที่นี่
“มี... อะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามด้วยความงง ขาจึงต้องหยุดเดินเอาไว้ก่อน
“ลืมของไว้หรือเปล่าคะ”
“เปล่าครับ ผมมาหาแฟนผม”
“แฟนคุณผู้ชาย ชื่อนวินดาใช่ไหมคะ”
“ครับ”
“คุณนวินดาออกจากโรงพยาบาลไปแล้วนะคะ ออกไปเมื่อเช้านี้เองค่ะ”
“ออกไปแล้ว?”
“ใช่ค่ะ”
“ออกไปที่คุณหมายถึง... คือกลับบ้านไปแล้วเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ คุณหมอให้อนุญาตให้กลับบ้านได้แล้วค่ะ”
“แล้วใครมารับเธอไปครับ”
“น่าจะเป็นคุณพ่อนะคะ เป็นผู้ชายสูงวัยหน่อยค่ะ คนที่เมื่อวันก่อนมาเยี่ยมคุณนวินดาค่ะ”
“วันก่อนนี่คือวันไหนครับ”
“ประมาณ... สามวันที่แล้วค่ะ”
“ได้มีการลงชื่อไว้ไหมครับว่าใครมาเยี่ยมบ้าง” ภาคินถามอย่างร้อนใจ สองวันก่อนคือวันที่เขาอยู่ชลบุรี ตามคำบอกเล่าของนวินดา มีเพียงภัทรพล หนูแต้วและป้าบัวเท่านั้นที่มาเยี่ยม และพยาบาลไม่น่าจะบรรยายลักษณะท่าท
