ดาวป่วนรัก

ผู้หญิงก็คือผู้หญิง

ละครนี้เป็นซีรีส์สามเรื่องจบ ผู้จัดซื้อลิขสิทธ์มาจากหนังสือนิยายชุดของสำนักพิมพ์ชื่อดังอันดับต้นๆ ของประเทศมาทำเป็นละคร โดยมีปัณณ์เป็นผู้ดูแลโครงการร่วมกับพี่สาวอีกคนของเขาชื่อปีย์วรา นอกนั้นเขายังทำหน้าที่กำกับละครภาคแรกของซีรีส์นี้ด้วยตนเองอีกด้วย

“มันพิเศษตั้งแต่นายมาร้องให้และมาเป็นดารา รับเชิญในภาคแรกแล้ว อ้อ ฉันนึกออกแล้วนายแต่งและก็ร้องถูกแล้ว และก็หานักร้องเสียงดีมาร้องอีกสองคนในภาคสองกับภาคสาม เพลงเดียวกันมีสามเวอร์ชันแค่นี้คงพิเศษมากแล้ว ส่วนไอ้เพลงโรแมนติคให้เป็นหน้าที่ของนายหามาแล้วกัน ฉันไม่ถนัดว่ะ” ปัณณ์ออกไอเดียมา ละครซีรีส์ที่ทำเป็นงานใหม่ที่ท้าทายไอเดียอยู่ไม่น้อย ค่ายละครไทยโปรดักชันของเขาต้องทำงานหนักทั้งผู้บริหาร ทั้งพีอาร์ตลอดจนทีมงานของกองละครเลยทีเดียว

“อืม ก็โอเคนะแบบนั้น... นี่เนื้อเพลงฉันลองขีดๆ เขียนๆ เล่นๆ มาเอามาให้นายดู ว่าตรงกับแนวละครของนายหรือเปล่า” นักร้องหนุ่มหน้าหล่อออกเค้าหวาน ราวอิสตรียื่นไอแพดมาเปิดดูรูปที่ถ่ายเนื้อเพลงมาให้เพื่อนดู

“อืม ตรงสิ... เข้ากับภาคแรกดี นายแต่งได้เร็วขนาดนั้นเลยเหรอวะ เพิ่งให้การบ้านไปอาทิตย์ก่อนนี่เอง ทำงานเร็วฉิบ ฉันยังไม่ได้แพลนอะไรเลย ตัวละครก็ยังหาได้ไม่หมดด้วยซ้ำ”

“บางครั้ง ถ้าอารมณ์ศิลปินมันขึ้นนะแค่ชั่วโมงเดียวก็ได้เนื้อเพลงมาแล้วล่ะสำหรับฉัน แต่ที่ยากคือใส่ทำนอง และร้องออกมาให้เพราะต่างหากล่ะ”

“เออ ฉันเชื่อนาย และก็เชื่อว่าละครของฉันกับเพลงของนายจะดังไปพร้อมๆ กัน”

“ขอบใจว่ะ” ยูมินตอบ แต่สายตาของเขาไม่ได้มองปัณณ์ผู้กำกับจอมโหดแต่ชอบทานเป็นของหวานเป็นชีวิตจิตใจ จึงวางแก้วกาแฟลงและมองตามสายตาเพื่อนไป

“มองอะไรวะไอ้ยูมิน เดี๋ยวนี้เหล่เด็กสาวแล้วเหรอ เปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอวะ”

“รสนิยมฉันตอนเรียนมหาลัยเป็นไง ตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน” ยูมินเถียงคนรู้จักบอกเป็นนัยที่รู้กันดีว่า รสนิยม ของเขาดีตั้งแต่สมัยยังเป็นเพื่อนคณะนิเทศศาสตร์ที่รั้วจามจุรีด้วยกัน “แต่ฉันแค่มอง และคิดว่ามีคนแอบถ่ายรูปเราสองคนว่ะ”

ยูมินไม่พูดอะไรอีก ดวงตาวาววับมองไปที่เป้าหมาย แล้วลุกขึ้นเดินตรงไปหาอีกฝ่ายทันทีโดยไม่ปรึกษาใคร ปัณณ์ลุกตามไปเช่นกัน เพราะรู้ว่าเกิดปัญหาแน่ เพราะเห็นยูมินเป็นคนพูดเพราะยิ้มง่ายดูเหมือนจะใจดี แต่ยามร้ายก็ร้ายสุดๆ ไม่เหมือนกับเขาที่มาดโหด ปากร้ายแต่ก็ใจเย็นเป็นน้ำแข็ง และเดือดยากกว่าไอ้เพื่อนอารมณ์ศิลปินที่เกลียดการถูกรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว ตั้งหลายเท่า

“เธอทำอะไร” ยูมินถามเสียงดุ เมื่อเดินมาถึงตัว ภัคมนพัชที่มองเห็นพวกเขาเดินเข้ามาผ่านเลนส์แต่แรก แอบดึงเมมโมรี่ออกจากกล้องก่อนจะเงยหน้าไปสบตาคนหน้าหวานแต่ตาดุ และก็มองเลยผ่านไปที่คนข้างหลัง ยูมินที่มองมาด้วยสายตาตำหนิเล็กน้อย หากไม่เท่าที่มองยูมิน

“เล่นกล้อง” หญิงสาวตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“โกหก เธอแอบถ่ายพวกฉันอยู่ใช่ไหม” ยูมินถามด้วยน้ำเสียงคุกคาม

“ไม่เอาน่ะยูมิน เขาจะถ่ายไม่ถ่ายก็ช่างเขาเถอะ เราไปคุยเรื่องของเราต่อเถอะว่ะ” ปัณณ์ไกล่เกลี่ย แต่ภัคมนพัชฟังหูผึ่ง นึกเสียดายที่ไม่ได้อัดเสียงไว้ จะเน้นตรงคำว่าเรื่องของเราให้บก. หนังสือกอสซิบของหล่อนฟังเน้นๆ เชียวจะได้เลิกเถียงสักทีว่าคนที่ดูแมนๆ อย่างปัณณ์ไม่ได้เป็นเกย์

“ไม่ ฉันขอสั่งสอนคนที่ชอบทำลายชีวิตส่วนตัวของศิลปินก่อน พวกเบียดเบียนความเป็นส่วนตัวของคนอื่นจนเป็นอาชีพ เขียนข่าวใส่สีตีไข่ไร้สำนึกดีนัก อยากถามจริงว่าใจคอทำด้วยอะไร”

“นายจะกล่าวหาฉันเกินไปแล้วนะ” ภัคมนพัชเถียงเสียงแข็ง “ฉันไม่ได้ถ่ายพวกนาย ไม่เชื่อก็ลองดูภาพในกล้องได้ จับเบาๆ ด้วยนะ กล้องมันแพงเกิดพังมานายต้องแต่งเพลงง้องแง้งของนายไปหลายเพลงกว่าจะซื้อมาคืนฉันได้” หญิงสาวเถียงเสียงแข็งพร้อมกับยื่นกล้องที่ไม่เบานักให้ยูมินดู

“ไม่เป็นไร” ปัณณ์เอามือดันกล้องคืนภัคมนพัช เพราะเขารู้ว่าเปิดดูก็ไม่เห็นอะไรแน่นอนเมื่อเจ้าตัวดึงเมมโมรี่การ์ดออกเนียนๆ ไปเมื่อครู่ แต่บังเอิญว่าเขาตาไวและช่างสังเกตจึงเห็นแต่แรกแล้ว

“อ้อ แสดงว่าคุณไม่ได้เป็นพวกชอบหาเรื่องไร้สาระแบบเพื่อนคุณ ถ้าอย่างนั้นก็กรุณาบอกเพื่อนคุณ ด้วยนะคะว่าให้หัดมีมารยาทกว่านี้บ้าง... เป็นคนของประชาชน ทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีกว่านี้หน่อยก็ดี ระรานชาวบ้านไปทั่วแบบนี้ระวังจะจบไม่สวย กำแพงมีหูประตู มีตานะจะบอกให้” ภัคมนพัชพูดจากับปัณณ์ดี ถึงกับขนาดเรียกชายหนุ่มว่าคุณ เพราะไม่ได้รับท่าทางคุกคามเหมือนกับที่ได้จากยูมิน แต่กระนั้นหล่อนก็ยังมิวายแสดงความไม่พอใจผ่านทางคำพูดอยู่ดี

“ไม่ต้องมาขู่ ทำหรือไม่ทำก็รู้อยู่แก่ใจทั้งนั้นแหละ บ้าชิบ ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ในวันที่คุยงานด้วยวะ เสียอารมณ์จริง” ยูมินเขม่นมองหญิงสาวหน้าสวย แต่ไม่เป็นที่น่าสนใจ เพราะการกระทำและนิสัยเหลือรับประทาน เขาเจอผู้หญิงที่น่าเบื่อมามากมาย แต่ก็พอได้คำตอบให้ตัวเองว่าเบื่อผู้หญิงแบบนี้ที่สุด

“ฉันก็อารมณ์เสียเหมือนกันที่ถูกกล่าวหาในวันที่ฉันมานั่งจิบกาแฟเปลี่ยนบรรยากาศ บ้าชิบ” หล่อนสบถเลียนแบบยูมินและตีหน้าเบื่อๆ เก็บกล้องและข้าวของบนโต๊ะใส่กระเป๋าไม่สนใจคู่ขาสองคนที่ยืนค้ำหัวอยู่สักนิด

“ไม่ต้องมาด่ากลบเกลื่อน... จะบอกไว้ให้นะว่าไอ้อาชีพที่หากินบนความทุกข์ของคนอื่นอย่างเธอไม่มีใครเขาชื่นชมหรอก ถ้าจะให้ดีก็หางานอื่นทำเถอะ”

“พอแล้วๆ ยูมิน นายกลับไปนั่งก่อนไป” ปัณณ์ผลักบ่าเพื่อน “ไปเถอะ คนเริ่มมองกันแล้ว อย่ามีปัญหาเลย นี่ผู้หญิงนะโว้ย”

ยูมินทำสีหน้าไม่พอใจ ผู้หญิงก็คือผู้หญิง แล้วยังไง เวลาทำความผิดต้องแบ่งแยกด้วยหรือไงว่าเป็นหญิงหรือชาย ความผิดมันต่างกันหรือยังไง... นักร้องหนุ่มชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนจะถอยไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม