หม่าเหวินซวนเดินออกจากห้องพักแล้วย่ำฝีเท้าสำรวจโรงเตี๊ยมอย่างเชื่องช้า สองแขนไขว้ไปทางด้านหลัง สองตากวาดมองทุกสิ่งรอบกายอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่บริเวณโถงบันไดทางขึ้นชั้นสาม
ชั้นบนสินะ...ห้องพักของเงือกสาวแสนสวยที่ทำให้เขาต้องมายืนอยู่ที่นี่ในเวลานี้
เหวินซวนย่างเท้าเข้าไปก้าวหนึ่งอย่างรุกล้ำ พลันน้ำเสียงหวานเจือความห้วนอย่างไม่พอใจก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
“บนชั้นสามไม่อนุญาตให้แขกขึ้นไปนะเจ้าคะ ข้าต้องขออภัยนายท่านด้วย”
ยี่เจินค้อมตัวลงเล็กน้อยเป็นการขอโทษลูกค้า ทว่าตรงจุดนี้ติดป้ายบอกเอาไว้ชัดเจนว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว อีกทั้งนางยังบังคับบอกกับพนักงานในโรงเตี๊ยมอ้ายอันทุกคนว่าให้กำชับแขกที่มาเข้าพักให้ดี
ซึ่งที่ผ่านมาไม่เคยมีใครเสียมารยาทก้าวล่วงเข้าไปในเขตหวงห้าม ทว่าชายผู้นี้กลับไม่ยี่หระป้ายห้ามซึ่งเขียนด้วยตัวหนังสือสีแดงเด่นหราเบื้องหน้าเลยแม้แต่น้อย
‘ช่างเสียมารยาท
